Vikan - 13.04.1972, Blaðsíða 17

að hún smeygði sér aJltaf út á
götuna aftur. Á veitingahúsun-
um þar, hitti hún menn, sem
gáfu henni vín og þann yl, sem
hún þráði. Ástarævintýri henn-
er voru nokkuð vilt, hún var
ástríðufull og afbrýðisöm. En
þegar hún var komin yfir fer-
(ugt var hún búin að fá nóg.
Hún var búin að vera. Aldrei
framar yrði hún ástar aðnjót-
andi.
En þá kom Théo Sarapo fram
á sjónarsviðið, grískur ungling-
ur, sern þekkti lítið til lífsins.
En það furðulega var að hann
elskaði Edith Piaf.
ELSKHUGARNIR SEM
HURFU
Hún var orðin ein og yfirgef-
in. Meðan hún var rík og hafði
miklu úr að spila, var alltaf
fullt af fólki i kringum hana,
íólki sem notaði sér af því að
l.ún þoldi illa einveru. En nú
var hún orðin snauð. Það hefði
verið góðverk að heimsækja
Piaf. Hvar voru nú vinirnir og
éiskhugarnir, sem hún hafði
komið fram i sviðsljósið og gef-
ið gjafir. sem voru kallaðai'
Piaf-gjafir: gullúr, kveikjara úr
gulli, skrautklæðnað og arm-
bönd fiá Cartier? Yves Mon-
tand hringdi stundum Charles
Aznavour kom, en ákaflega
sjaldan. Allir voru skyndilega
önnum kafnir. En eitt kvöldið
sat Théo Sarapo á gólfteppi
hennar, í því ömurlega greni,
sem hún hýrðist þá í. Hann var
,,eins og fallegt dýr“; svart-
klæddur, með svart hár og svört
augu. Hann sagðí ekki eitt ein-
asta orð allt kvöldið.
Vinur hans hafði tekið hann
með sér til Piaf. Og hún
gleymdi honum. En í febrúar
1962, lá hún á sjúkrahúsi, með
lungnabólgu í báðum lungum.
Théo kom í heimsókn til henn-
ar. Hann hafði ekki blóm með-
lerðis, aðeins litla brúðu.
— Vitið þér ekki að ég er
orðin of gömul fyrir brúður!
sagði Piaf.
Þá hló hann og sagði einfald-
lega:
— Ég kem aftur á morgun.
Síðar sagði Edith Piaf við
Simone Berteaut, systur sina:
— Hann hlær ekki eins og
aðrir. Bros hans er ljómandi!
Mann langar til að verða falleg
og að brosa eins og hann, svo-
!ítið öðru vísi en aðrir . . .
EINLÆG ÁST
Théo sagðist vera hárgreiðslu-
maður. Hann bað hana að leyfa
sér að laga á henni hárið. Edith
Piaf sneri sér undan í örvænt-
ingu. Hún var allt að því sköll-
ótt. Hendur þessa unga manns
voru sem skapaðar til að gæla
við silkimjúkt hár, sagði hún,
en ekki til að reyna að lagfæra
þessar líur . . . Théo þvoði henni
um hárið og brosti til hennar.
Hann kom til hennar á hverjum
degi. Edith langaði til að bjóða
honum dús... en þorði . svo
ekki að gera það. Þau þéruðu
hvort annað. Og hún þorði ekki
að spyrja:
— Kemurðu aftur á morgun?
Ef hann skildi segja nei. En
hann kom aftur. Það var hreint
kraftaverk, fannst henni, að
hann skildi koma aftur. Og hún
Ijómaðj í allri sinni eymd. Sim-
one ségir í hinni frægu bók
sinni um systurina: ,,Já, þau
elskuðu hvort annað, með þeirri
ást einni, sem talað er um 1
skáldsögum og sem er svo fög-
ur, að maður trúir því ekki að
slíkt sé að finna í veruleikan-
um. Hann sá ekki einu sinni að
hendur hennar voru orðnar
krepptar og ekki heldur að hún
leit út fyrir að vera hundrað
ára.“
Þegar Edith kom út af sjúkra-
húsinu. fóru þau saman til Bi-
arritz. Edith fór hiklaust í sund-
bol og sýndi útstunginn líkama
sinn, án blygðunar. Théo vék
ekki frá hlið hennar. En við
systur sína sagði Edith Piaf: —
Momone, þegar ég leit á hann,
hann sem er barn sólarinnar og
íallegri en allir hinir, þá sá
ég hve eigingjörn ég er og að
ég hefði ekki hugmynd um
hvernig það er að elska ein-
hvern og að ég hefði ekki rétt
til að binda hann, — að þetta
gæti ekki gengið og að ég væri
brjáluð eins og veniulega . . .
En 26. júlí 1962 spurði Théó:
— Edith, viltu verða konan
mín?
Hún trúði ekki sínum eigin
eyrum:
Framhald á hls. 46.
/
15. TBL. VIKAN 17