Vikan - 10.05.1972, Síða 33

uppi á lofti og í miðri veizl-
unni skreið Áskell að stigan-
um upp á loft. bankaði í neðsta
þrepið og sagði: — Bósi, má é
bomma? Amma hans sagði
honum þessa sögu fyrir ári
síðan. „Raunverulegan áhuga
á trommum fékk ég aftur á
móti ekki fyrr en ég var um
það bil 9 ára gamall, þá byrj-
aði ég að fást við þetta og
smíðaði mér mitt fyrsta
írommusett. Það var úr sæl-
gætisdósum, krossviðarplötum
og þess háttar, gott sett til að
æfa sig á.
Síðan fór ég að spila, var í
óteljandi skólahljómsveitum en
þegar ég var 12 ára hætti ég
því og sneri mér að trumbum.
Tveimur árum síðar fór ég í
Tatara og var með þeim í tvo
mánuði eða svo, á meðan
trommuleikarinn þeirra var á
sjúkrahúsi. Þegar hann var
búinn að ná sér var ég látinn
hætta og skildi ég það vel,
þeir búnir að spila lengi með
honum og þess háttar, og eins
kunni ég því ágætlega þar sem
hafði þá misst allan áhuga
á trommusettum. Bongótrumb-
" nar voru komnar til sögunn-
ar.“
í öðrum bekk gagnfræða-
skóla hafði Áskell ákveðið að
leggja fyrir sig myndlist. Hann
ætlaði í Myndlistarskólann og
til þess þurfti hann annað-
hvort að ljúka gagnfræðaprófi
eða landsprófi og þar sem það
síðarnefnda tók helmingi
skemmri tíma fór hann í lands-
próf.
,,í Myndlistarskólanum var
ég svo tæp tvö ár. Eftir mán-
uð var ég farinn að fá skjálfta
í hendurnar svo ég varð að
fara heim og æfa mig á trumb-
urnar. (Einn kennaranna sagði
einhvern tíma að hann teikn-
aði rythmískt). Þannig gekk
það allan tímann sem ég var
í skólanum, ég fór heim í há-
deginu og æfði mig, gleymdi
mér og kom alltof seint í
tíma. í kaffitímum fór ég nið-
ur og æfði mig og kom alltof
seint aftur, þannig að þegar
tveir mánuðir voru í próf
seinna árið fór ég heim einn
daginn með draslið mitt og til-
kynnti daginn eftir að ég væri
hættur. Ég var búinn að ákveða
hvað ég vildi gera. Síðan hef
ég ekki teiknað svo heitið
geti.“
Áskell æfir daglega og stund-
um í allt að 10 klukkustundir
á dag. „Ég er ekki þreyttur
eftir svoleiðis,“ sagði hann.
..Ég verð að æfa mig og þegar
ég fullnægi þeirri þörf verð ég
ekki þreyttur. Sjálfsagt myndi
ég æfa mig lengur ef ég hefði
tækifæri til þess, en heima hjá
mér get ég það náttúrlega ekki.“
Framhald á bls. 39.
Combóið: Áskell lét sig dreyma um að það gæti orðið trumbutríóið sem
talað er um í greininni, en það varð ekki.
„Jam-session" í Saltvík. Frá vinstri eru Freyr Þórarinsson, sem var kynn-
ir, Sigurður R. Jónsson er fyrir aftan Karl Sighvatsson, þá Áskell, Jó-
hann G. Jóhannsson og Pétur Pétursson.