Vikan - 10.05.1972, Side 45

VERÐIÐ BRÚN - BRENNIÐ EKKI
NOTIÐ
COPPERTONE
œPPERTONE er langvinsjlasti sólaráburðurinn í Bandaríkiunum. Vísindalegar .annsóknir framkvœmdar af hlutlausum aðila, sýna að Copper-
tone solaraburður gerir huðma a eðhlegan hátt brúnni og fallegri á skemmri tíma, en nokkur annar sólaráburður sem völ er á.
Heildverzlunin Ýmir
Sími 14191.
Haraldur Árnason
heildverzlun, sími 15583.
urinn í vindinum í grasinu á
sandhólunum, og svo öldurnar,
sem lömdu bátnum við bakk-
ann: dauft hljóðið í bátnum,
sem lamdist við stólpann, tré
við tré, leður við tré, eins og
þegar tánni er sparkað í
gluggahlera. Svona hlýtur það
að hafa verið þá. Einmitt látið
svona í eyrum. Og það veitti
mér mátt til að segja honum
allt saman. Ég hætti allt í einu
að skjálfa. Vindurinn ýfði á
mér hárið og blés því fram yf-
ir andlitið á mér. Varirnar voru
þurrar og saltar. Ég grét ekki.
Ég öskraði ekki einu sinni orð-
in framan í hann. Ég sagði þau
í hér um bil sama róm og ég
hefði boðið góðan daginn, eða
sagt: „gott er nú veðrið". Án
þess að brýna raustina, sagði
ég: — Ég er dóttir hennar
Rosemarie Halensee.
Ég var búin að slá út tromp-
inu mínu. Það var hátt spil,
enda var mikið lagt undir.
Þetta hafði verið örvæntingar-
kennd barátta, og nú mundi
eitrið smáúmsaman grípa um
sig. og hafa sínar verkanir.
Annaðhvort okkar yrði að fara
frá Belvedere. Robert. Ég hafði
lengri arminn, og ég skyldi
þurrka Belvedera út, ef nauð-
syn krefði — þurrka allt út.
Ég mundi lifa það af — það
yrði hann, sem mundi reika í
spori 'og detta. Sigurinn yrði
minn.
Við stóðum þarna. Að baki
honum hékk rauð sólin lágt yf-
ir glitrandi vatninu. Við vorum
v miðdepli allrar sköpunarinn-
ar og ekkert annað var til.
Svona augnablik koma ekki
nema einu sinni á ævi manns.
Heimurinn stóð kyrr. Hreyf-
ingarlaus frammi fyrir mér
stóð sterklegur maður, í hvítri,
ermastuttri sportskyrtu. Arm-
arnir voru vöðvamiklir og
loðnir, þó ekki ofloðnir — al-
veg mátulega.
Hann var eiginlega alveg
mátulegur, hvernig sem á hann
var litið, háfættur og mjaðma-
mjór. Gegnum opið hálsmálið
gat ég séð stóra æð, sem sló á
sólbrenndum hálsinum. Mað-
urinn var höfuðlaus, en allt í
kringum hann var einhver
bjarmi, eins og geislabaugur.
Samt var þessi mannsmynd
ekki heilög, heldur ill. Eitt-
hvað mundi bráðum gerast,
datt mér í hug. Þetta var búið
aö vera heil eilífð.
En svo gerðist nokkuð hræði-
legt, sem ákvað örlög mín. Það
kom höfuð á manninn, sterk-
legt höfuð með köldum, gráum
augum, sem virtust fremur
gamansöm en skelfd. Höfuðið
sagði:
—Þú ert töfrandi, Vera.
Þetta var einhver algjörasta
og skammarlegasta uppgjöf
hjá mér. Og þessi ósigur braut
niður allt mótstöðuafl mitt og
var raunverulega upphafið að
endinum. Ég jafnaði mig aldrei
af því aftur, en vitanlega gerði
ég mér það ekki ljóst fyrr en
löngu seinna. f fyrstunni fann
ég ekkert annað en takmarka-
lausa skelfingu.
— Robert! sagði ég hás.
Skildirðu þetta ekki. Minnir
þetta nafn þig ekki á neitt?
Jú, vitanlega. Ég les nú
blöðin. Ég veit, hver móðir þín
var. Og ég hef lengi vitað, hver
þú varst. Það er ein af megin-
reglum mínum að vita allt um
fólk, sem ég hef áhuga á.
Framhald í nœsta blaði.
JESÚS KRISTUR
Framhald af bls. 25.
kunna að hafa gengt í „undir-
búningi“ þess sem við verðum
nú vitni að, þá hlýtur niður-
staða okkar að vera sú, að þessi
vakning sé tímabær og hæpið
er að álykta hana hættulega —
nema þessi margumtalaði og
marglofaði trúmálaáhugi hafði
aðeins dugað nóttina ljúfu í
Langholti. En eitt ættu þó allir
að geta verið sammála um:
Ekki síður en um hvítasunnu
ætti að fást úr því skorið hvort
unga fólkið kom í Langholts-
kirkju til að hlusta á „Super-
star“; í Tónabæ til að hlusta
á Karl Sighvatsson & félaga
flytja poppmúsík og í Selfoss-
kirkju til að hlusta á Mána, eða
hvort áhuginn er raunveruleg-
or. ó.vald.
19. TBL. VIKAN 45