Vikan - 06.07.1972, Blaðsíða 16

ú ert asnt asw asni gshí
Það sk
að systkini ríf
Þa& skaðar ekki að systkin rifist!
Margir foreldrar furða sig á þvi
hvernig orðið systkinakærleikur
hefir orðið til, sérstaklega þegar
þeir fá næði til að hugsa eftir
einhver ólætin.
Flestir foreldrar minnast
tlmabila þegar börnin voru venju
fremur óstýrilát og stundum eru
þeir hreinlega að gefast upp.
Sumir spyrja: Eru öll systkin
svona? Hversvegna eru okkar
börn svona óþekk?
— Það er ekkert undarlegt og
fullkomlega eðlilegt, að syst-
kinum lendi saman, segir Anna
Nordlund, barnasálfræðingur. —
Orsakirnar geta verið óteljandi,
meðal annars aldur þeirra, skap-
lyndi og upplag. Systkin geta
verið jafn ólik og aðrar man-
neskjur, sumum kemur vel
saman, öðrum ekki.
Arekstrar milli systkina eru
ekki hættulegir, það er jafnvel
hægt að segja að þeir hafi sinar
góðu hliðar.Til dæmis rennur það
kannske upp fyrir börnunum að
það eru ekki allir á sömu skoðun
og að maður verður að skipta með
sér þessa heims gæðum.
Þegar systkinaerjur verða að
reglulegu vandamáli, ef 3-5 ára
barn meiðir hvitvoðunginn vis-
vitandi, ef stærri systkin geta
ekki verið i sama herbergi, án
þess að rjúka saman, ef móðirin
þarf stöðugt að vera i dómara-
stöðu, ef þau geta ekki séð leik-
föng systkina sinna i friði, ef þau
hatast og eru eins og hundur og
köttur, — þá er oftast alvarleg
ástæða að baki, eitthvað I fjöl-
skyldulifinu, sem betur mætti
fara.
Venjulegasta orsökin fyrir
alvarlegu ósamkomulagi milli
systkina er afbrýðissemi, — eitt
systkinanna sé tekið fram yfir
16 VIKAN 27. TBL.
annað. Svo áköf getur þessi af-
brýðissemi orðið að hún leiði til
haturs ævilangt.
Börn eru ólik.
Það er ekki alltaf jafn auðvelt,
fyrir þá sem eiga tvö eða fleiri
börn, að koma fram á sama hátt
gagnvart þeim. Það er full-
komlega eðlilegt að foreldrum
þyki vænt um börn sin á mis-
munandi hátt. í stórum systkina-
hópi eru kannske sum likari
manni sjálfum, maður skilur þau
börn betur, kannast við viðbrögð
þeirra og gengur betur að
umgangast þau. Sum börn eru
hávaðasöm i eðli sinu, þau hella
niður, fella allt um koll . . .og það
skapar ergeisi og leiða. Stundum
er skuldinni skellt á þau stærri,
þau minni komast oft undan . . .
Sum eru greindari en önnur,
elskuleg og ljúf i umgengni.
Þessvegna er nauðsynlegt að
gera sér ljóst: börnin geta verið
ólik og tilfinningar okkar
gagnvart þeim ólikar. En
foreldrar verða að vera vel á
verði. Þegar venjulegar
systkinaerjur verða að van'-
damáli, þá er það oftast vegna
þess aö á heimilinu er tekin af-
staða með öðru barninu og á móti
hinu.
Það er ekki til nein allsherjar-
lausn á þvi hvernig við leysum
deilur barna okkar, en oft er það
þannig ef hægt er a6 komast yfir
fyrstu árin, án þess að af-
brýðisemi nái aö festa rætur, þá
verður allt auðveldara siðar. Þaö
skaöar ekki að komá með nokkur
góö ráð.
Vöggubarniö og eins til tveggja
ára börn.
Það getur orðið fyrsta reiðar-
slagið I lifi litils barns, þegar nýtt
barn, hvitvoðungur, kemur á
heimilið . . . (hugsið yður sjálf, el
þér væruð neydd til að búa i sama
húsi og ung ástkona eigin
mannsins, segir ameriskur sál
fræðingur i bók sinni). Ef hvil
voðungurinn kemur þegar hitt
barnið er aðeins eins til tveggja
'ára, þá er þýðingarlaust að undir-
búa það svo mjög. Það er ekki
hægt að skýra það fyrir barni.
sem er aðeins eins til tveggja ára.
hversvegna þetta barn kemur.
það hefir ekki möguleika til að
skilja það. Ef maður eignast
börnin svona þétt, þá verður
maður lika að vera við þvi búinn
að hafa tvö kornabörn til að hugsa
um. Mesta hættan er þegar
komið er heim af fæðingar-
deildinni með hvitvoðunginn, þá
má ekki gera of miklar kröfur til
litla pjakksins, sem fram að
þessu hefir átt mömmu sina einn.
Ef sá stóri klipur þann litla, þá
veit hann ekki að barnið finnur til
og þá er einfaldlega hægt að lyfta
honum-frá vöggunni og segja að
litlu systur eða bróður þyki þetta
vont. En það er aðeins ein leið til
að sýna stærra barninu að manni
þyki jafn vænt um það og það er
að sýna það i verki. Það er mjög
sennilegt að hann vilji fá sömu
umönnun, jafnvel að láta setja á
sig bleiju og púðra bossann.
drekka úr pela og ýmislegt i þá
veru.
Erfiöleikar geta fljótt stungið
upp höfðinu, ef manni verður á að
höföa til þess að barnið sé eldra
en vöggubarnið og það sé ástæðan
fyrir þvi að mamma þurfi ekki
að sinna honum eins og þvi litla.
Eins til tveggja ára barn vill fá
aö vera nicð. Og ef maður hugsar
sig vel um, þá er hann smábarn.
þótt hann standi á tveim fótum.
Framhald á bls. 38.