Vikan - 06.07.1972, Blaðsíða 34

I húmi nœturinnar
—■ Nú er hún með kast,
heyrði ég eldabuskuna segja. Ég
rak hana á stundinni.
En þunglyndið lét ekki á sér
standa. Það dró úr hrifningunni
hjá mér, og allt varð tilgangs-
laust. Ég tók upp handritið
mitt. en ég gat ekki skrifað neitt
að ráði. öðruvísi en koma upp
um mig með því. í fyrsta sinn
minntist ég berum orðum á
skilnað.
— Við tilheyrum hvort öðru,
sagði Robert. — Án mín ertu
glötuð.
-— Ég vil komast burt héðan,
Robert.
— Það yrði alveg sama sag-
an annars staðar, svaraði hann
á móti. — Skuggarnir mundu
elta þig, hvert sem þú færir.
Við getum ekki losnað við þá
nema í sameiningu.
í þessu sambandi gat ég,
svona rétt til gamans, vitnað í
bréf úr hinu ágæta safni hans,
fannst mér — bara til að stríða
honum. Ég kunni það utanbók-
ar, hvort sem var. Svo las ég,
hátíðlega:
„Og allar leifarnar, sem eftir
verða af þessari vondu kynslóð,
á öllum þeim stöðum, þangað
sem ég hef rekið þá, munu
heldur kjósa dauða en líf, —
segir Jahve hersveitanna." (Jer.
8, 3).
— Jeremías! sagði ég. — Þú
ert hissa á því, er það ekki? Jú,
ég á algáð augnablik. Vissirðu
ekki, hvað þú átt hámenntaða
konu? Ég kann nú biblíuna
mína.
— Biblíuna eða skjölin mín?
sagði Robert.
Nú sá ég eftir að hafa hlaup-
ið svona á mig, en ekki varð
aftur snúið.
— Eru það þín skjöl eða mín?
Þú áttir engan rétt á að leggja
þau undir þig. Ég lét smíða
lykil og las þau, eins og ég átti
líka fullan rétt á. Og yfirleitt
ættu ekki að vera nein leynd-
armál milli hjóna.
—■ Nei, það væri dásamlegt,
ef svo væri. Og ekki skyldi ég
neitt amast við því.
— Þú hefur farið bak við
mig á auðvirðilegasta hátt.
— Þar skjátlast þér. Bréfin
voru stíluð til mín. Nafnlaus
bréf afhenda menn lögreglunni.
Og það gerði ég. Það var engin
ástæða til að fara að koma þér
úr jafnvægi.
— Hvað leggur þú upp úr
þessum dylgjum?
— Að þær séu heilaspuni
geðsjúklings.
■—■ En þú fleygðir þeim samt
ekki?
— Nei, það er oft hægt að
lesa ýmislegt milli línanna, það
er hægt að fá bendingar, sem
leiða til sannleikans eftir ýms-
um krókaleiðum. Eg er enn að
rannsaka þau. Og ég vík að
þeim aftur, þegar rétta stund-
in er komin.
Skemmtilegt að eiga von á
því, hugsaði ég.
6.
Dagurinn, sem ég hafði kvið
ið fyrir kom loks og mér að
óvörum, þrátt fyrir allt. Við
vorum nýkomin heim úr fríi,
og Robert átti enn nokkra daga
eftir. Hann lagði mig á bekk-
inn og framdi galdrabrögðin sín
til þess að brjóta mótstöðu
mína á bak aftur, en þetta fór
allt öðruvísi.
— Manstu vel eftir honum
pabba þínum?
Þetta var lævíslegt klám-
högg.
— Varla. Ég var sjö ára þeg-
ar hann . . . þegar hann fór.
— Eitthvað hlýturðu að
muna eftir honum. Hvernig
leit hann út?
— Hann var lítill og gildur
með yfirskegg.
— Þótti þér vænt um hann?
— Já, mjög. Mér svelgdist á
og síðan bætti ég við með róm,
sem var fullur sorgar og þrár:
— Já, mjög. Og ég lagði í
þetta „mjög“ alla tilfinningu
ákaflynds, kvalins barns, sem
hafði orðið fyrir hjartasorg
endur fyrir löngu. Þetta fór
ekki framhjá Robert og hann
strauk höndina á mér blíðlega.
Ég fór að gráta.
Nei, Vera, ekki núna. Ég
skal gefa þér sprautu, rétt til
að róa þig, og þú þarft ekkert
að vera hrædd.
— Gerðu það. Sama er mér.
Gerðu hvað þú vilt.
En þegar Robert kom með
sprautuna, heimtaði ég að fá að
sjá skápinn. Svo lofaði ég hon-
um að gefa mér sprautuna.
— Robert?
Letileg, þægileg hlýja fór um
mig alla.
— Robert?
— Talaðu, Vera. Segðu það,
sem þig langar til.
— Við pabbi vorum svo lík.
Það eru augun, skilurðu. Ef
ekki væru augun, væri allt í
lagi.
— Hvað um augun?
— Þau eru frá honum.
— Og hvaða þýðingu hefur
það?
— Æ . . . Æ, Robert, þú verð-
ur að hjálpa mér. Guð hjálpi
mér, Robert, ég er með augun
hans.
Robert gekk um gólf, fimm
skref aftur á bak og fimm
áfram. Þessi ganga hans hafði
næstum dáleiðsluáhrif á mig.
Ég barðist gegn henni af öllum
mætti.
— Æ, í guðs bænum seztu
niður, öskraði ég að honum. Ég
þoli þetta ekki eitt augnablik í
viðbót. Robert hlýddi sam-
stundis.
— Ef ekki væru augun, væri
ég hún mamma. Og þá væri
allt öðruvísi.
— Augun í þér eru falleg,
Vera.
— Já, falleg, en brjáluð.
Dettur þér í hug, að ég sjái það
ekki? Kannski þú haldir, að
ég sé einhver bjáni? Spegill-
inn segir mér það. Og hvernig
geturðu komið í veg fyrir það?
Með þVí að taka alla spegla
burt? Það er nú orðið um sein-
an. Ég er brjáluð og veit það
sjálf!
— Nei ,Vera, farðu nú ekki
að rannsaka þig sjálf. Þú kannt
ekkert á það. Láttu sérfræðing-
inn um það.
— Og hvað segir sérfræðing-
urinn? Svona nú, út með það!
Hvað segir hinn mikli töfra-
læknir? Reyndu að kannast við,
að þér miði ekkert í áttina. Þú
situr alveg fastur. Þú getur
blekkt ósjálfbjarga sjúklinga
þína og gefið þeim raflost, eins
oft og þú vilt, því að þeir segja
engum frá því. Þú ert hetjan
þeirra, en þar sem ég er, hef-
urðu fundið ofureflið. Þú ert
alveg misheppnaður.
Reyndu að losa þig við
þessa hugmynd, að við séum
34 VIKAN 27. TBL.