Vikan


Vikan - 06.07.1972, Blaðsíða 37

Vikan - 06.07.1972, Blaðsíða 37
þrýsti hana, og hún þrýsti á móti. Það var eins og hvorugt okkar myndi eftir þvi lengur, að við vorum að villast. En það fóru um okkur bylgjur annarlegrar sælu, er þó var i ætt við sársauka. Þegar leið á daginr., fór að draga úr henni mátt, og i hún kvartaði um verk fyrir brjóstinu. Ég varð að styðja hana og leiða af allri þeirri varfærni, sem ég átti til. Undir kvöldið lagðist hún fyrir með hönd undir kinn. Henni var erfitt um andardrátt, og slagæðin á gagnauganu sló óeðlilega hratt. .JVfárla,” hvislaði ég, ,,þú ert þó'ekki að veikjast?” ,,Ég veit það ekki fyrir vist .... nei, en ég er alveg uppgefin.” Og innan stundar lukust augu hennar aftur. / „Maria, Maria! Þú mátt ekki loka augunum.” ,,Má ég það ekki?” Hún brosti dauflega. ,,Ég ætla bara að sofna andartak.” „Það er svo hræðilegt að sjá þig liggja svona með lokuð augu. Geturðu ekki þraukað enn um stund? .... Svo náum við til mannabyggða, og þá verður allt i lagi.” Hún reyndi að risa á fætur, en hneig niður aftur. ,,Ó, ég er svo þreytt .... ég get ekki meira.” Ég sat þarna hjá henni sár- hryggur i huga. Það var átakan- legt að horfa upp á hana svona máttvana og góða og vita engin bjargráð. Og nú skaut upp i mér hugsun, sem sló mig skelfingu: Ef hún skyldi nú veikjast alvar- lega .... ef hún yrði nú verri á morgun og gæti ekki stigið i fæt- urna. Hvað átti ég að gera? Ég spratt upp. „Maria, ég ætla að fara og sjá, hvort ég get ekki ráðið fram úr þessu. Ef til vill erum við nær mannabústöðum en við höldum. Vertu ekki hrædd. Ég kem bráðum aftur.” „Já, komdu fljótt aftur.” Ég lagði af stað, sveigði fyrir lágt klettabelti og upp á hæð eina og litaðist um, en sá ekkert, sem ég gæti áttað mig á. Ég var i þann veginn að snúa við, þegar athygli min var vakin. Þarna eygði ég eitthvað hvitt — ljósleita skellu i fjarska. Hvað gat það veriö? Ég hljóp spölkorn á áttina, flýtti mér að komast það nærri, að ég gæti gengið úr skugga um, hvað þetta væri. Þessi skjanna- hvita skella þarna fram undan hlaut að vera i einhverju sam- bandi við mannabyggð. En þar kom, að ég þóttist viss um, að þetta væri ekki annað'en hvitleitar klappir .... ljós tinnu- steinn eða ef til vill kritarklettur. Nei, hér var ekkert að sjá nema auðninaeina. Það var gagnslaust að vera hlaupa þetta. Umhverfið virtist mér furðulega illúðlegt og miskunnarlaust. Ég varð að snúa við og halda sömu leið til baka. Og ég sneri til baka nákvæm- lega sömu leið, að þvi er ég hugði. En nú fann ég Mariu frænku hvergi. Ég leitaði alls staðar, starði næstum augun úr hörðinu .... Var ég kominn of langt? Hafði ég villzt enn einu sinni? — Ég nam staðar, kaldur svitinn spratt mér á enni. Svo fór ég að kalla, en enginp svaraði .... Nei, þetta gat ekki átt sér stað, það var óhugsandi með öllu .... Hún hlaut að vera hérna skammt frá mér. Ég hljóp þangað til ég stóð á önd inni, nú i þessa átt, svo i hina, fram og aftur og aftur og fram. En árangurinn varð alltaf samur. .... ég gat hvergi fundið hana. Þó hlaut hún að vera þarna, mátti til að vera þarna. Eða — var úti um allt? Var guð mér gramur? Var ég útskúfaður héðan i frá? — Og nú tók ég að æpa i örvænt- ingu: „ó, góði guð! Þetta er ó- bærilegt, óhugsandi! Þú verður að láta mig finna hana! .... Nei, þetta getur ekki átt sér stað! ” En allt i einu skipti ég skapi, varð is- kaldur inn i merg. Eins konar hatur til þessa skuggalega um- hverfis altók mig, svo mér hélt við köfnun. Ég kreppti hnefann. En þegar ég litaðist um, lét ég höndinasiga. Hin hljóða auðn var mér of máttug. Mér var orðið ljóst, að nú mundi úti um allt. Ég fann, að ég fjarlægðist hana meir og meir. Krltarklettana gat ég ekki eygt lengur. Og nú fór ég að hlaupa sem óður væri — hljóp hugsunar- laust og stefnulaust. Næmi ég staðar andartak til þess að kasta mæðinni, stóð mér þegar fyrir hugarsjónum, hve hræðilega yfir- gefin Maria frænka væri á þessari stundu, og þá tók ég aftur á rás, hrasaði hvað eftir annað um steina og lyngflækjur, kom aftur fyrir mig fótum og hljóp allt hvað af tók. Við og við rak ég upp tryllingsleg, skerandi öskur, eins og fordæmd sál ... Einmitt i þann munder sólin var að koma upp, rakst ég á veg — sand- stráðan stig. Og langt búrtu eygði ég húsaþyrpingu. Ofurlitill svartur kirkjuturn benti eins og fingur til himins. A þriðja sólarhringnum, undir morguninn, fundu þeir hana. En 27. TBL. VIKAN 37

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.