Vikan - 06.07.1972, Blaðsíða 38

DíHjSCDIM.
FILIDTFINEINŒS
MEKn
Bezta lausnin
mælalaust
PIRA-SYSTEM
ÓDÝRT - TRAUST -
ENGIN SKRUFA EÐA
NAGLI 1 VEGG
HÚS OG SKIP
NORÐURVERI
HATUNI 4A.SÍMI 21830
WINTER
ÞRÍHJÓLIN
vinsælust og bezt. Varahlutaþíónusta
þá höfðu dulmögnin lostið hana.
Þvi náttúran lifir sinu lifi, þótt
hún sýnist dauðakyrr og hljóð-
Sofandi ásjóna auðnarinnar getur
skyndilega bært á sér i bleiku og
stirðnuðu glotti. Og þegar sólin
slokknar og hin gráðugu rökkur-
blóm fenjaflóans ljúkast upp,
strýkst næturvindurinn eins og
geigvænn andgustur um dular-
bleika auðnina.
Svo liðu dagar og nætur, er ég
oftsinnis stóð fyrir utan gluggann
hennar, þar sem tjöldin voru
dregin fyrir. Á daginn var allt
kyrrt og hljótt, að nóttunni þóttist
ég stundum heyra einhvern gráta
þar inni i myrkrinu — hljóðlátum,
ekkalausum gráti.
— — En það, sem ég hugði
verða mundi mér fagnaðaróður
ævidagsins — það varð ekki
annað en dapurlegt stef, sem
raulað er, þegar liður að kvöldi.
Og það, sem ég hugði að verða
mundi mér fagurrauð rós lifs-
hamingjunnar — það varð nú
liljublómið hvita, sem skartar
fegurst á enni liðins liks. —
Og þó .... það var hún, sem
færði mér að gjöf bæði fagnaðar-
óðinn og hið dapra stef. Frá henni
hafði ég þegið bæði hin fögru
blóm. úti í sumarnóttinni hafði
hún brosað sinu óræða brosi, um
leið og hún rétti að mér hið blóð-
rauða blóm lifsins.
En nú eru runnir dagar lilj-
unnar hvitu.
Ég hef mina sögu að segja, og
sagan sú liður mér ekki úr minni.
Ég hef hitt hana siðan og hitti
hana þann dag i dag, þvi hún býr
enn i sama húsinu, eftir að faðir
hennar féll frá. Og þegar ég kem
til hennar, réttir hún mér hönd
sina, og ég horfi i augu hennar,
sem lýsa annars konar skini en
min. Og ég tek eftir hreyfingum
hennar, sem eru allt öðruvisi en i
gamla daga.
Við tölum saman, og með ein-
hljóma rödd sinni snertir hún eitt-
hvað innra með mér. Og þegar ég
er farinn, hugsa ég um hana eins
og hún var þessa siðustu stund og
minnist jafnframt sumardaganna
löngu liðnu, þegar hún hljóp um i
ljósa kjólnum sinum og var full
ákafa eftir að eignast hvitan
svan. En þó er hún söm og áður.
Þetta er lika Maria frænka.
Eg fer of! að finna hana,
einkum þegar kvöldskuggarnir
taka að lengjast. Hún fylgir mér
út i skrúðgarðinn og sýnir mér
blómin sin. Mér virðist hún
fremur lifa i heimi blómanna en
mannheimi. Að sjá gróðrinum
skjóta upp úr moldinni, sjá hann
dafna, blómgast og visna, — það
held ég sé hennar lif og yndi. t
engu finnur hún dýpri gleði en að
sá og planta i súran jarðveg rak-
lendisins og fá það til að skarta i
skinandi blómskrúði.
Ég hef reynt að fá hana til að
sjá hlutina með minum augum,
svo sem okkar er vandi. Nú er ég
hættur slikum tilraunum, þvi eitt-
hvað i mér sjálfum á rætur i
þeirri veröld, sem er mér ókunn,
þótt vakinn sé mér um hana óljós
grunur af hinu bjarta bliki i
augum frænku minnar og dular-
brosinu á vörum hennar. Og svo
gefst ég upp, loka augunum og læt
sökkvast .... Ég tek undir hjal
hennar, sem lætur i eyrum eins og
hægróma söngur. Ég umla já við
undarlegum spurningum hennar:
Ég heyri lika svo sem, hvernig
gamli hundurinn glammar að
skóginum i kvöldhúminu, ég sé
einnig hvita skýið úti við sjón-
deildarhring, — það kemur fram
á hverju kvöldi, en felur sig i
bláma geimsins meðan dagur er
á lofti.
Siðan förum við út i garðinn og
reikum þar um. Það tistir smá-
fugl á grein hátt uppi yfir okkur,
og það fer andblær um laufið. 1
hljóðum röðum standa blóm-
jurtirnar með sinum margvislega
litu krónum og biða þess þolin-
móðar að safnast aftur til mold-
arinnar.
VIÐ OG BÖRNIN
OKKAR
Framhald aj bls. 17.
Vöggubarnið og þriggja til fimm
ára systkin.
3-4-5 ára börnum þykir
venjulega gaman að fá litið barn
á heimilið og það getur tekið þátt i
þvi að annast það og hjálpa til. Ef
svo stórt barn reynir að meiða
hvitvoðunginn i laumi, þá kemur
þaö örugglega af afbrýðisemi.
Fyrst verður mömmu kannske á
aö skammast: Hvað ertu að
gera? Ertu að meiða barnið? Þú
sem ert svo stór, þú ættir að
vita . . . og þar fram eftir
götunum.
En það getur lika verið að hún
hugsi: Nú er ekki spurningin um
hvaöhann lhefir gert, heldur
hversvegna.
Hún getur lika lagt spurningu
fyrir sjálfa sig: Hversvegna var
stærra barnið undirbúið undir
komu þess litla? Hvað hugsar
hann-7
Já„ hvað hugsar hann? Þótt
hann geti ekki tjáð sig með
orðum, geta hugsanir hans verið
eitthvað á þessa leið: Hvers-
vegna fengu mamma og pabbi sér
þetta nýja barn? Var ekki nóg að
eiga mig? Hvernig getur þeim
þótt vænt um þetta æpandi og
ljóta barn, sem pissar i rúmið?
Þeim þykir ekki lengur vænt um
mig. Þau mega ekki vera að þvi
að hugsa um mig. Allir sem
koma i heimsokn standa kringum
barnið og gefa þv! gjafir. Enginn
tekureftirmér. Ju.efégæpi. Að
visu skammar mamma mig, en
það er betra en ekkeTl. Ég skal
38 VIKAN 27. TBL.