Vikan


Vikan - 06.07.1972, Blaðsíða 43

Vikan - 06.07.1972, Blaðsíða 43
í mér sló af kvíðinni eftirvænt- ingu. Skyldi Robert nú skilja mig, aldrei þessu vant? Ég man þetta enn alveg greinilega: Ro- bert sat bak við skrifborðið sitt, með Bibi á hnjánum, sem var að reyna að vekja athygli á sér. Skáhallir geislar morg- unsólarinnar skinu inn um gluggann, óhreinir daggardrop- ar féllu niður úr þakrennunum, og einmana spörfugl var að snyrta sig á grasinu milli snjó- hrúganna. Ég tók eftir svona ómerkilegum smáatriðum, með- an enn einu sinni var verið að spilla því, sem ég hafði talið heilagt. Viðbrögð Roberts voru hon- um alveg ólík. Hann starði á veskið með augun galopin af undrun, svo lagði hann það snöggt frá sér, rétt eins og það hefði verið einhver eiturorm- ur, og stökk upp af stólnum. Dauðskelfdur hundurinn datt á gólfið með dynk, hristi sig, leit móðgaður á Robert, og klifr- aði síðan upp í körfuna sína, stórhneykslaður. — Hvar fékkstu þetta? — Hann pabbi átti það. Ég erfði það. Vildirðu ekki fá það? Robert svaraði engu, en bar hönd fyrir augu og strauk ennið, hugsi. Fæturnir á hon- um fóru að hreyfast, en ég held ekki, að hann hafi tekið eftir því sjálfur. Ég leit á þá með kvíða. Það voru þessi eilífu fimm skref til hægri og síðan fimm til vinstri, með blindandi nákvæmni, og snerti sömu blettina á teppinu, eins og allt- af þegar hann var eitthvað að hugsa sig um eða átta sig. En svo hætti þetta og hann settist aftur. — Það er fallegt, Vera. Þakka þér fyrir. Ég skal gæta þess vel. Röddin var sallaróleg, en hann leit ekki á mig. — Hvað gengur að þér? — Svo sem ekkert merki- legt. Mér skjátlaðist bara, það var allt og sumt. Mig langaði að spyrja hann, hvað hann ætti við með þessu, en tungan í mér var eins og blý. Ég gat engu hljóði upp komið. Weber hafði einu sinni haft grun, sem var of ógur- legur til þess að koma orðum að honum. Minn grunur var næstum enn ægilegri, því að ég gat ekki einu sinni gert mér neina grein fyrir honum; heil- inn í mér stóð fastur í sporun- um og lokaði leiðinni. Aðeins eina spurningu hélt ég áfram að leggja fyrir sjálfa mig: Var það virkilega undrun. sem kom Robert til að glenna svona upp augun, eða var það eitthvað annað — var það hryllingur? En þá mundi ég eftir áletrun- inni hans pabba. Robert var enn ekki búinn að lesa hana. Ég greip andann á lofti: væri grunur minn á rökum reistur, varð ég, hvað sem það kostaði, að hindra, að hann sæi hana. — Fáðu mér veskið aftur, sagði ég. — Mér hefur snúizt hugur. Mér til mestu furðu maldaði Robert ekkert í móinn og spurði mig ekki um ástæðuna til þess arna. — Eins og þú vilt, sagði hann kæruleysislega og rétti mér það. Þá um kvöldið gekk ég út að brúnni, nákvæmlega á staðinn, þar sem Timo hafði einu sinni beðið eftir mér, ég hallaði mér yfir grindverkið og fleygði dýrmætustu eigninni minni í kolsvart vatnið. Það glitraði ekki á gullið og ég heyrði ekki einu sinni, þegar það lenti í vatninu, vegna gjálpsins við bryggjurnar, hjartsláttarins í sjálfri mér og hvinsins fyrir eyrunum. Óró mín færðist í aukana. Ég veit ekki, hvort það var veðr- ið eða Robert. Veðrið var umhleypingasamt og eiginlega ómögulegt að segja, hvort enn var vetur eða vorið komið. Stundum var næstum eins heitt og á sumar- dag. Hitt veifið skóku haglél landið og bændurnir horfðu kvíðnir upp í blásvartan him- ininn og grönnu narsissurnir mínir skulfu á löngum stöngl- unum, hristu reiðilega höfuð- in, en brátt gáfust þeir upp og lögðust í hliðina, berir og lam- aðir. Þeir höguðu sér alveg eins og mannverur — sum okkar beygja sig og lifa það af, en aðrir brotna og deyja. Robert virtist lifa á ein- hverju hærra plani. Hann var sama sem aldrei heima og það var eitthvert nýtt blik í aug- unum á honum. Hann var um- vafinn einhverju andrúmslofti, sem ekki varð greint í fyrst- unni, en mér tókst nú samt að greina, með næmri eðlisávísun minni, sem afbrýðisemin skerpt enn meir, fyrir áhrif frá annarri konu. Eitt kvöldið fannst mér meira að segja ilm- inum af ilmvatninu hennar bregða fyrir, kringum hann. Það er til tvenns konar hat- ur: það ofsalega, sem grípur mann allt í einu, ruglar skiln- ingarvitin og lemur út í loftið, og svo það varfærna, sem stíg- ur eins og aðfall og liggur svo í leyni fyrir óvininum, til þess Gcrnlúns- pdikir Vcsti lohhtr Húfir Ninor Framtílin Laugavegi 45 Sími 13061. að grípa hann kverkatökum og drekkja honum. Ég var fullkomlega róleg. Ég skyldi ekki gera neitt uppi- stand. Robert er illa við öll hneyksli, þess vegna yrði hann ánægður með mig. Ég skyldi læðast að og sjá um það í æyrrþey, að Elisabeth færi. Hún mundi lengi muna eftir mér. Þetta hélt ég, en nú orðið held ég, að Elisabeth hugsi raunverulega um mig stundum, en bara á allt öðrum forsend- um en ég hélt þá. Konur, sem eiga ótrúa eigin- menn hafa aldrei svifizt neins, held ég. Mín ráðagerð var að minnsta kosti pottþétt, þótt ekki væri hún sérlega frum- leg, og var fólgin í vandlega úthugsuðu mannorðsníði. Mis- tækist það, var það ekki greind- arleysi mínu að kenna, heldur vegna þess, að ég gengi út frá skökkum forsendum — eins og líka brátt kom í ljós. Ég ætlaði að vingast við Elisabeth, hringja hana upp og bjóða henni heim, og vera svo hvergi nærri sjálf, og vera bú- in að segja Robert, að ég æti- aði að vera annars staðar um kvöldið. Þá mundi Robert og Elisabeth auðvitað halda, að ég hefði gleymt þessu síma- boði, og yrðu kannski í óheppi- legum stellingum, ef ég kæmi óvænt að þeim, í návist sjón- arvotta -— eins og til dæmis Reeder prófessors og frúar hans. Þetta er vitanlega ekkert frumlegt bragð, en gat dugað samt. Fólk er svo hugsunar- laust og það einfaldasta kem- ur mest við það. Fyrsta skrefið var bréfið, þar sem ég bauð Elisabeth heim og það sendi til til sjúkra- hússins. Nokkuð leið áður en svar hennar bærist, og þegar það barst, var það allt annað en ég hafði búizt við: ......Vinsamlegt boð þitt, sem mér var fært heim til mín, kom mér þægilega á óvart. Ég er búin að vera gift í tvo mán- uði. Það gerðist nú nokkuð snögglega. Ég skal trúa þér fyrir því, að ég á von á barni. Maðurinn minn er verzlunar- maður, og við höfum verið ást- fangin hvort af öðru, árum sam- an. Við erum nú ekki sofnuð, en mjög hamingjusöm. Það var fallegt af þér að hugsa til mín, og ég hefði haft gaman af að koma, en þetta er svo langt að fara og sem stendur höfum við bara ekki efni á þessu dýra far- gjaldi. Má ég koma seinna og þá hafa manninn minn með mér . . . ?“ Framhald í næsta blaði. KLIPPIÐ HÉR Pöntunarseðill C* 'LU X Q Vinsamlegast sendið mér sniðið, sem ég krossa framan við7 í því númeri, sem ég tilgreini. Greiðsla fylgir með í ávísun/póstávísun /frímerkjum (strikið yfir það sem ekki á við). Nr. 63 (9749) Stærðin á að vera nr........ Q' vUJ x O Vikan - Simplicity Q_ Nafn Heimili KLIPPIÐ HÉR 27. TBL. VIKAN 43

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.