Vikan - 06.07.1972, Blaðsíða 20

FRAMHALDSSAGA EFTIR CONSTANCE HEAVEN 7. HLUTI
Natasja horfin! Við leituðum að henni
og mér varð Ijóst að þetta væri
endirinn á rússneska ævintýrinu mínu.
Andrei... hugsaði ég í örvæntingu
minni...
Við sáum öll að Dmitri féll
við skotið og stóðum eins og
við værum frosin við jörð-
ina, vorum eins og óljósar
draummyndir. En svo skeði
margt samtímis. Læknirinn
stökk af baki og hljóp til
mannsins, sem lá hreyfingar-
laus. Simon stakk hnífnum sín
um tvisvar í skrokk úlfsins. Æ
fleiri reiðmenn komu þeysandi
inn í rjóðrið og þar á meðal
Jean.
— Hver skaut? Einn sagði
upphátt það sem allir hinir
hugsuðu og margir fylgdu hon-
um, þegar hann flýtti sér fót-
gangandi inn í skóginn.
Læknirinn sneri Dmitri var-
lega við. Það blæddi mikið úr
honum. Jean stóð við hlið lækn-
isins og svipur hans var óræð-
ur. Hitt fólkið stóð grafkyrrt í
þögulli bið. Þá komu þau Na-
tasja og Andrei þeysandi inn
í rjóðrið.
- Við komum of seint! Það
var Andrei sem hrópaði upp
yfir sig og rauf þögnina. —
Hvað hefur komið fyrir? Hann
stökk af baki og flýtti sér til
bróður síns.
Mér varð litið til Natösju.
Hún hvorki hreyfði sig né tal-
aði, sat teinrétt á hestinum og
það var eins og hún hefði
breytzt í líkneski.
Andrei horfði á bróður sinn,
en sneri svo reiðilega að Jean.
— Svo þér hefur þá orðið að
ósk þinni, skepnan þín. Það
ert þú sem stendur á bak við
þetta allt!
— Ég? Jean var hneykslað-
ur á svipinn, en í rödd hans
kenndi varúðar. — Ertu geng-
inn af göflunum?
Einn veiðimannanna kom frá
skóginum með byssu í hend-
inni. Jean tók hana af honum.
—• Það er nú samt byssan
þín, sem drap hann, Andrei.
Nafnið þitt er grafið á skeftið.
Natasja sagði hátt: — An-
drei hefur verið með mér all-
an morguninn.
Orð hennar skullu á þöglum
hópnum og ég sá að Jean ætl-
aði að fara að verja sig.
En Mischa stal byssu An-
dreis á Arachino, sagði ég. —
Byssa Andreis greifa var í
vopnabúrinu.
— Og þú fékkst honum byss-
una mína! Andrei ætlaði að ráð-
ast á Jean, en læknirinn gekk
á milli þeirra.
— Sparið reiði ykkar þar til
síðar, herrar mínir. Hann er
ekki dáinn, en hann er í lífs-
hættu. Við verðum að koma
honum heim. Ég bið guð fyrir
honum, það er kraftaverk ef
við komum honum lifandi
heim.
En Dmitri var á lífi þegar
við komum heim að stóra hús-
inu. Læknirinn sneri sér að
mér.
Ég verð að ná kúlunni úr
honum, viljið þér aðstoða mig,
mademoiselle. — Þorið þér að
gera það?
Natasja sat hjá Dmitri alla
nóttina og hélt í hönd hans. En
að lokum gat læknirinn fengið
hana til að taka sér hvíld og
reyna að sofna. Ég átti erindi
fram á ganginn og þá stóð hún
og hallaði sér yfir stigahand-
riðið, náföl og fjarræn, eins og
andi.
— Hann deyr, sagði hún
lágt, — og það er mér að kenna.
— Þannig megið þér ekki
hugsa, sagði ég.
— Andrei gerir það. Hann
hatar mig. Ó, Guð minn, hvað
á ég að gera! Hvað á ég að
gera?
Ég gekk til hennar og ætlaði
að taka hana í faðm minn, ég
fann til innilegrar meðaumk-
unar. En hún ýtti mér frá sér.
— Komið ekki nálægt mér,
snertið mig ekki. Ég veit hvað
þér hugsið. Þér eruð ánægð,
því að nú fáið þér það sem yð-
ur hefur dreymt um. Andrei
kemur til yðar, til að leita
huggunar. En varið yður, svo
þér standið ekki uppi með
brostið hjarta einhvern daginn!
Hún sneri sér við og gekk til
herbergis síns. En þá sá ég að
Jean kom upp stigann, lædd-
ist eins og köttur. Hann gekk
eftir ganginum, stanzaði aðeins
fyrir framan dyrnar hennar,
opnaði þær síðan og gekk inn.
í morgunsárið skeði krafta-
verkið, sem við höfðum aldrei
þorað að vonast eftir. Grár
fölvinn vék af ásjónu Dmitris,
hann opnaði augun. Það var
ljóst að hann sá okkur ekki
strax, en augun voru full af
lífi. Hann þreifaði eftir sæng-
inni og greip svo hönd mína.
Læknirinn ljómaði af stolti
en líka af innilegri gleði. því
að hann hafði mikið dálæti á
Dmitri.
— Hættan er liðin hjá. ma-
demoiselle, sagði hann. — Hon-
um batnar. Farið og sækið
greifafrúna, svo skulum við fá
okkur kaffi. Við höfum sannar-
lega unnið fyrir því.
En Natasja var ekki í her-
berginu sínu og Ivan sagði að
hún hefði látið söðla Suleiman
fyrir nokkrum mínútum og far-
ið ein í reiðtúr.
Ég gat skilið að hún vildi
vera ein og velti því fyrir mér
hvað hefði skeð í herbergi
hennar rétt fyrir dagmál.
Ég bað Ivan að senda boð til
Ryvlach, svo þau gætu fengið
þessar góðu fréttir strax. Svo
drakk ég kaffið, þvoði mér,
skipti um föt og fór inn til
Pauls.
Andrei kom um ellefuleytið.
Stígvélin hans voru leirug og
hann var með snjó í hárinu.
Hann tók þrjú þrep í skrefi
upp stigann og tók mig í faðm
sér og kyssti mig að öllu heim-
ilisfólkinu ásjáandi. Það var
snjóbragð af vörum hans.
— En dásamlegar fréttir!
hrópaði hann upp yfir sig. —
Marya biður að heilsa, hún
kemur svo fljótt sem hún kemst
frá Veru frænku. Þetta er allt
yður að þakka . . .
Það var auðvitað ekki satt,
en nærvera hans færði mér
heim vissuna um það að ég var
honum einhvers virði og það
var mér nóg þessa stundina.
Við gengum saman inn í
sjúkrastofuna. Dmitri brosti
20 VIKAN 27. TBL.