Vikan - 09.11.1972, Qupperneq 14

K
KONUNGLEG
HNEYKSLI
hann, mjög laumulega þó, um
þetta hneyksli innan hiröarinnar.
Forsætisráöherrann, ráölagöi
þeim aö fara varlega og sagöi
þeim aö láta þaö boö Ut ganga
meöal hiröfólksins. En þegar þær
voru farnar, sendi hann eftir
læknf hertogafrúarinnar, Sir
James Clarke.
Og slúöursögurnar gengu.
Löngu siöar sagöi Taföi Flora frá
þvi djöfullega samsæri, sem var
beint aö Conroy og hertogafrúnni,
en hún heföi veriö fyrsta fórn-
arlambiö.
En þá, siöast i janúar, vissi hún
ekkert um þessar aögeröir. Hún
var alltaf hlédræg og hún var ekki
aö halda á lofti veikindum sinum,
talaöi ekki um þann stööuga verk,
sem hún haföi i siöunni, ónot og
meltingartruflanir. Hún reyndi
aö telja sjálfri sér trú um aö þetta
Ihlyti aö vera eitthvaö uppá-
fallandi, sem myndi lagast meö
timanum. Og hún sinnti sinum
daglegu skyldum.
Hún haföi ekki sagt hertoga-
frúnni frá þessu, og þótt hún væri
yfirleitt vingjarnleg ýiö hiröfólk
sitt, þá tók hún ekki eftir þvi þótt
eiiihver hiröfrúin væri föl á
vangann viö morgunveröinn og
þyrfti jafnvel aö standa upp frá
boröinu. Og þvi siöur veitti hún
þvi nokkra athygli aö vaxtarlag
laföi Floru breyttist, mitti hennar
var oröiö tvöfalt á viö þaö sem
þaö áöur var. Hún varö aö krækja
frá sér i bakiö og hylja þaö meö
sjölum.
Flora sagöi ekki einu sipni vini
sinum, Sir John Conroy, frá
veikindum sinum, þaö var nú einu
sinni ekki til siös aö tala um slikt
viö karlmenn, enda var hann
meira fyrir sólskinssögur.
Og þrátt fyrir þroska hennar og
góöa greind, varö hún ekki vör viö
kjaftasögurnar o'g hana heföi
aldrei dreymt um aö nokkur
maöur gæti látiö sér detta i hug aö
hún væri barnshafandi. Hún vissi
sjálf- aö hún var saklaus. Þaö
haföi enginn beöiö hennar og hún
var ánægö meö þetta fyrir-
komulag, ánægö meö aö þjóna
hertogafrúnni og njóta fristunda
heima I Skotlandi, yrkja ljóö og
sækja messur I konunglegu
kapellunni.
Konur geta veriö grimmd-
arlegar hver viö aöra. Hiröfrúr
drottningar og drottningin sjálf,
töluöu um ástand laföi Floru viö
alla, nema íaföi Floru sjálfa, og
drottningarmóöurina, þær, sem
þó fyrst og fremst heföu átt aö
fylgjast meö orörómnum.
Jafnvel Sir James Clark var
ekki svo heiöarlegur aö segja
sjúklingi sinum frá orörómnum,
þegar hún kom til hans tvisvar i
viku. Hann var aöeins kuldalegur
I framkomu og henni fannst rödd
hans, sem haföi sama skozka
hreiminn og rödd hennar, vera
eitthvaö undarlega háösleg. En
þaö getur veriö aö Sjr John hafi
veriö svo önnum hlaöinn, aö hann
hafi þurft aö spara háttvisinu
handa konungsfjölskyldunni
einni.
Húi> varö þvi frekar undrandi
en hrædd eitt kvöldiö, er hún lá
fyrir, og hélt heitum steini,
vöföum I handklæöi, aö siöunni
til aö lina kvalirnar, sem nú voru
orönar stööugar. Þá heyröi hún
lauslega drepiö á dyr og
læknirinn kom æöandi inn i
herbergiö. Hann tók sér stööu
fyrir framan hvilu htnnar og
sagöi hörkulega:
— Laföi Flora, segiö mér, eruö
þér gift á laun:
Fölar kinnar hennar uröu
ennþá fölari, en svo roönaöi hún.
— Gift, Sir James? Aö sjálfsögöu
er ég ekki gift. Þér vitiö þaö
mætavel. Hversvegna spyrjiö þér
aö þvi?
— Vegna þess, madame, aö þaö
eitt getur skýrt ástand yöar.
Flora hristi höfuöiö og vissi ekki
sitt rjúkandi ráö.
— ftg skil ekki hvaö þér eruö aö
fara, Sir James, hvaöa samband
getur veriö milli sjúkdóms mins
og hjónabands?
Sir John varö sótrauöur I
framan. Hann haföi veriö búinn
aö æsa sig upp I ásakanir á
hendur hennar, eftir samtal viö
drottninguna, sem sagöist hafa
grun um aö laföi Flora, hiröfrú
móöur hennar, væri meö barni og
aö faöirinn væri enginn annar ,,sú
skepna imynd djöfulsins”, sir
John "Conroy.
EfSir James gæti sannaö þetta,
þá yröi hann I náöinni hjá drott-
ningunni, jafnvel þótt aö hann
tapaöi vinsældum hjá her-
togafrúnni. Hún var á undanhaldi
viö hiröina, hvort sem var, þar
sem unga drottningin, dóttir
hennar, virtist ætla taka stjórn-
ina i sinar eigin hendur, þótt
ung væri. Hann benti meö
visifingri á konuna, sem lá á
bekknum, skelfingu lostin.
— Ég ræö yöur til aö játa,
madame, þaö eitt getur bjargaö
yöur.
Flora titraöi og fól andlitiö I
skjálfandi höndum sinum, meöan
hann lét skammirnar dynja á
henni. Hann sagöi aö hiröfrúr
drottningarinnar heföu komiö til •
sin meö þann oröróm aö hún væri
barnshafandi og hann væri sam-
mála þeim.
— Enginn sjáandi maöur getur
efazt um þaö. Hann benti rudda-
lega á þrútinri kviö konunnar,
sem lá þar svo illa haldin. —
Þetta getur tæplega talizt ástand
ógiftrar konu.
Meö einhverju móti fékk hún
styrk til aö standa upp. — Ég veit
aö ég er þrútin um mittiö, en nú er
bólgan aö minka, sjáiö bara
sjálfur. Ég get látiö stúlkuna
mina sýna yöur aö hún hefir oröiö
aö þrengja fötin min, ég er oröin
svo grönn. s
H ann hlustaöi ekki einu sinni á
hana, veifaöi aöeins hendi I
mótmælaskyni.
— Sköpulag þungaörar konu
tekur ýmsum breytingum . . .Orö
hans urguöu I eyrum hennar,
hún var svo viöutan aö hún
skildi þau varla, en
henni var samt ljóst aö hún var
borin sökum, sem hún gat ekkert
botnaö i. — En ég er veik, gat hún
stuniö upp.
— Læknirinn urraöi.
— Lagleg veikindi þaö,
madame, þau eru aö minnsta
kosti augljós.
Flora. greip þetta eins og
hálmstrá. — Þér viöurkenniö aö
sjúkdómur minn geti haft slik
áhrif. Hversvegna trúiö þér mér
ekki? Ég er hættulega sjúk og
mér er þaö ljóst. Þér hafiö sjálfur
stundaö mig i meira en mánuö,
Sir James. Ég er ekki barns-
hafandi og ég er hrein
mey . . . .hrein mey, eins og
drottningin sjálf.
Sir James tautaöi eitthvaö um
aö hann tryöi þvi mátulega.
— Þér eruö þá kannske
reiöubúin til aö ganga undir
meyjarpróf, til aö sannfæra
drottninguna og hiröfrúrnar.
Flora hné útaf á á legubekkinn,
lokaöi augunum, náföl.
Veiklyndari manneskja en hún,
heföi bundiö endi á þessa martröö
mel^ þvi aö láta liöa yfir sig, en
Flora var af hraustu fólki, komin
og hún var stolt. Hún herti sig þvi
upp og sagöi:
— Ég skal ekki skorast undan
neinni rannsókn, hve and-
styggileg sem hún er, til aö
hreinsa mannorö mitt. En ég vil
ekki láta mig til þess strax. Og ef
ég samþykki slika rannsókn. þá
krefst ég þess aö Sir Charles
Mansfield Clark veröi viöstaddur.
— Og má ég spyrja hversvegna
þér óskiö þess? Er mitt álit ekki
nógu gott handa yöur, frú min?
— Sir Charles hefir þekkt mig
frá fæöingu, ég get treyst úr-
skuröi hans. Veriö þér sælir, Sir
James.
Læknirinn skundaöi út og
skellti á eftir sér huröinni. Flora
horföi á eftir honum. Hún hugsaöi
meö sér hvort þetta samtal heföi
ekki veriö hugarburöur einn.
Haföi hún ekki einfaldlega fengiö
sér blund og dreymt þetta allt?
Hún ýtti steininum frá sér, hann
var lika oröinn kaldur, kaldur
eins og óttinn 'i hjarta hennar.
En þetta kvöld komst hún aö
þvi aö þetta var ekki draumur.
Sendiboöi frá drottningunni kom
meö skilaboö til hennar:
„Hennar hátign drottningin óskar
ekki eftir aö sjá laföi Floru
Hastings viö hiröina, fyrr en
mannorö hennar hefir veriö
hreinsaö af áburöi þeim, sem
kvisasthefir um^hana”. Þá missti
hún stjórn á sér og grét.
En svo kom hertogafrúin af
Kent inn i herbergi hennar, eins
og reiöigyöjan sjálf, siréipuö
satlni. Flora fann mjúka arma
umvefja sig og reiöitár her-
togafrúarinnar blönduöuzt
hennareigin tárum. Hertogafrúin
var I striösham.
— Barniö mitt. Vesalings
barniö mitt. Þrátt fyrir bágindi
sln, gat Flora ekki annaö en
brosaö aö ákafa hennar og
hreimnum I málfari hennar. Þaö
var svo stutt i þýzkuhreiminn,
þegar hertogafrúin var æst og
reiö.
— Mér hefir veriö sagt þetta allt
saman. Þessi læknir er óþolandi,
hann er vondur maöur, enda hefi
ég rekiö hann úr minni þjónustu,
— hann skal aldrei koma I mlnar
vistarverur framar. Und laföi
Portman —Himmel — hún er
lyganorn. Ég tala aldrei viö hana
framar.
Samúö húsmóöur hennar jók
táraflóö Floru. — En — drott-
ningin . . . Hún snökkti á öxl
hertogafrúarinnar.
— Talaöu ekki um
hana . . .þessi vonda og grimm-
lynda dóttir min. Ef þú situr
ekki viö borö hennar, þá sezt ég
þar ekki heldur, en hún veröur
auövitaö ánægö — sehr glucklich
svo innilega ánægö yfir þvi aö
losna viö aö sjá mig þar.
Þaþ var notalegt aö eiga þó einn
bandamann.
Flora losaöi sig varlega úr
hinum konunglega faömi og
þurrkaði sér um augun. —
Náöuga frú, þér eruö svo góö. Ég
er ánægö ef þér trúiö mér.
— Þá lætur þú ekki bjóöa þér
þetta hræöilega athæfi, sem
krafizt er?
— Prófiö? Ég verð aö hreinsa
mannorö mitt.
Konurnar tvær titruöu af
hryllingi. Á þessum timum var
þaö hrollvekjandi aðgerö aö láta
lækni, — karlmann — fremja inn-
vortis rannsókn á konum, nema
þaö væri beinlinis lifs-
nauösynlegt.
Kvenlæknar voru þá ekki til.
Rannsóknir á háttsettum konum
fóru yfirleitt fram meö þvi aö
þukla gegnum fötin og þaö er ljóst
aö sllkar rannsóknir gátu aldrei
gefiö góöa raun.
En sunnudaginn þann 17.
febrúar gekk Flora inn I herbergi
I Buckinghamhöll, þar sem hinn
þekkti kvenlæknir, Sir Charles
Manafield Clarke beiö hennar.
Viö hliö hans stóö Sir James ög
Framhuld á bls 40.
4 VIKAN 45. TBL