Vikan - 16.11.1972, Qupperneq 21

einhver af fjölskyldunni vera
grunaður, þá er það beinlínis
háskalegt, en . - - Já, það er
ómögulegt að vita, en þetta
getur nú ekki verið neinn al-
varlegur grunur. Að minnsta
kosti vona ég það . . .
Hann tók töskuna sína, kink-
aði til okkar kolli og gekk út.
Mér_ fannst dásamlegt að
vita til þess að Klemens var á
mínu máli, hvað sem lögreglu-
foringinn hugsaði, og meðan
við Claes hjóluðum um garð-
stígana var ég svo hamingju-
söm, að ég hefði getað sungið,
þau augnablik, sem ég losnaði
við minninguna um Veru.
Þegar við fórum inn til að
snyrta okkur fyrir hádegisverð-
inn, var Arvid Sterner ekki
kominn með dóttur sína. Ég var
fljótari en Claes og þegar ég
kom niður í forsalinn, stóð Ga-
briella þar í samræðum við
Klemens. Þegar ég sá á þeim
svipinn, hrökk ég við. Hvað var
nú á seyði?
Þá sá ég hvað það var, sem
hún hélt á í hendinni. Gull-
penninn, sem Vera Dickman
hafði svo mikið dálæti á. Ég
leit spyrjandi á Klemens.
— Segðu henni frá því. Rödd
hans var áköf.
Gabriella sneri pennanum
milli fingra sér. — Þekkið þér
þetta, systir?
— Já.
— Ein af stúlkunum fann
þetta, þegar hún tók til í her-
bergi Claes. Undir koddanum
hans.
Mér fannst sem höfuð mitt
væri að springa og það hefur
líka sézt á svip mínum.
— Hann varð reiður, þegar
hún sagði að hann hefði stolið
honum, var það ekki?
— Jú og það hafði hann
heldur ekki gert.
— Nei, ég heyrði það, að
minnsta kosti leit það þannig
út. En nú var hann samt und-
ir koddanum hans. Systir Mal-
in . . . Gabriella leit í kringum
sið. — Hvar var Claes, þegar
hún fór að hljóða?
Ég stirðnaði.
— í rúminu sínu, býst ég við.
— En þér sáuð hann ekki!
Þér vitið það ekki með vissu.
— Hann var háttaður, þeg-
ar ég bauð honum góða nótt.
Svo veit ég ekki meira um
það. Þér haldið þó ekki . . .
— Ég veit ekki hvað ég á
að halda, sagði hún og ég sá
að tárin komu fram í augu
hennar. — Ég veit aðeins að
Gunnvör sagðist hafa fundið
pennann undir koddanum hans
og ég veit að hún hefur sagt
satt. Og ef lögregluforinginn
hefur á réttu að standa, að
þetta hafi verið morð, að ung-
frú Dickman hafi verið myrt,
þá hlýtur einhver að hafa gert
það. Það getur ekki hafa ver-
ið neinn af þjónustufólkinu.
Það er allt saman fólk, sem er
alið upp hér og ábyggilegt í
alla staði og hvaða ástæðu
hefði einhver þeirra haft? Hún
hafði lítið samneyti við það.
Claes getur hafa laumazt niður
og læst dyrunum, án þess að
þér yrðuð vör við það, getur
það ekki verið?
— Já, en það er allt annars
eðlis en þetta með pennann.
Það getur hvaða barn sem er
ruplað penna, en að hann gæti
lagt svona djöfullega gildru
trúi ég ekki eina einustu mín-
útu.
— Ég vil heldur ekki trúa
því. sagði hún.
Við litum báðar á Klemens
ni vonuðum að hann gæti rek-
ið þennan draug á dyr.
— Claes er ekkert venjulegt
ha’’n, sagði hann þunglega. —
Það veit enginn hver áhrif
allar þessar glæpasögur, sem
hann les, hafa á hann. Og
hve,'nig sem maður lítur á
be+ta mál, þá er alltaf sá mögu-
leiki fyrir hendi, að hann hafi
aðeins ætlað að hræða ung-
frú Dickman. Til að hefna sín
á henni, hefna fyrir kinnhest-
inn. Ef hann hefur gert það,
ef! — já, þá þarf hann ekki
endilega að hafa haft morð í
>uicra. Ég held að Claes hafi
ekki vitað hve hættulegir
hundarnir voru í raun og veru.
En það er annars undarlegt,
að sá, sem tók blístruna upp
úr skúffunni, skuli ekki hafa
lagt hana þar aftur. Þá hefði
enginn vitað að hún var not-
uð. En ef það hefur verið Cla-
es, þá skýrir það nokkuð mál-
ið. Hann er aðeins barn, þrátt
fyrir allt og hann hefur kann-
ske verið svo æstur að hann
haíi ekki hugsað svo langt.
Hann var mjög æstur, þegar
hann kom niður. Hann hélt
fast í þig og sleppti þér ekki
allan tímann.
— Nei, sagði ég hneyksluð.
— Það var ekki þess vegna
sem hann var svo æstur!
Svipur Klemens varð blíðari.
—• Mér finnst líka 'sú hugsun
fráleit, Malin. En ef lögreglan
hefur á réttu að standa og Vera
Dickman hefur verið myrt, þá
hlýtur einhver að hafa gert
það. En þá hver? Pabbi? Ga-
briella? Axel? Eða ég? Hvern
gizkar þú á?
— Engan! En það getur ekki
verið Claes! Ég starði á gull-
pennann með viðbjóði. Ég
hefði viljað fleygja honum í
gólfið og trampa á honum. —
Hvað ætlarðu að gera við
pennann?
— Ekkert, sagði Klemens.
— Ég sendi hann til systur
hennar með hinum eigum
hennar.
Við ræddum þetta svo ekki
meir, en mér leið illa. Ég hafði
ekki þekkt Claes svo lengi og
sumt af því sm hanen hafði
sagt og gert, gekk alveg fram
af mér. Mér fannst það ekki
vera líkt heilbrigðum dreng,
tólf ára. Og þegar fjölskylda
hans gat ætlað honum annað
eins og þetta, hvernig gat ég
þá verið viss í minni sök?
Arvid Sterner og dóttir hans
komu ekki fyrr en klukkan
fjögur. Ég sá bílinn og þótt
Claes væri tregur að taka á
móti þeim, þá dró ég hann með
mér niður í forsalinn.
— Hugsaðu um það að þú
ert í raun og veru gestgjafi
hennar hér á Rensjöholm. Það
leit út fyrir að orð mín hefðu
góð áhrif á hann, að minnsta
kosti tók hann hæversklega í
hönd hennar, þótt hún væri
miklu hærri í lofti en hann
og það hefur örugglega ekki
aukið vinsældir hennar í hans
augum.
46. TBL. VIKAN 21