Vikan - 06.09.1973, Qupperneq 6

AÐGERRIIN
ffvwviiii i ifin
B JARGAÐII
þeim
I þorpinu Mirandisa á hásléttu
Norður-Brazilíu biðu hjónin Man-
oel Bernardino og Ursula Terez
Pereira sins sjöunda barns. Þau
voru bláfátæk, en samt hlökkuðu
þau til komu barnsins, þvi að eins
og I svo mörgum frumstæöum
samfélögum er auðlegð fjölskyld-
unnar talin f börnum. Þvi fleiri
börn — þvi betra.
Eins og venja var til I þorpinu
hafði ljósmóðirin skoöað Ursulu
nokkrum sinnum um meðgöngu-
tlmann og hafði með nærri yfir-
skilvitlegri nákvæmni sagt til um
fæðingardag og stund.
Hinn stóra dag gekk allt sinn
vanagang i kofa Pereira fjöl-
skyldunnar. Barnsfæðing var
ekki óvenjulegur atburður og var
ekkert til að gera veður út af. Allt
var til reiðu fyrir fæðinguna,
kyrnur og balar með sjóðandi
vatni og hreint lin við höndina.
Þegar hriðirnar byrjuðu voru öll
börnin, nema elzta dóttirin, rekin
út á akurinn til föður sins, sem
var aö vinnu i steikjandi sólarhit-
anum.
Allt I einu hrópaði ljósmóðirin
undrandi:
— En hvað þú er heppin, Ur-
sula. — Þú færð ekki bara blessun
eins barns heldur tveggja. Það
verða tviburar.
Svo hélt hún áfram að hjálpa
börnunum til þessa heims eftir
beztu getu. Það olli henni nokk-
urri undrun og erfiðleikum, að
börnin komu ekki eitt I einu, eins
og venja er til við tviburafæöing-
ar. Nú sá hún tvö höfuö hlið viö
hlið bjaka sér fram úr skauti
móðurinnar, henni til mikilla
þjáninga.
Það var ekki fyrr en börnin
voru fædd og lágu spriklandi i
fangi ljósmóöurinnar sem hún
uppgötvaði, að ekki var allt með
felldu. Þau voru samvaxin um
magann. Þrátt fyrir hræðslu og
undrun vegna hinnar óvenjulegu
sjónar, hélt hún áfram að þvo og
þurrka börnin eins og ekkert hefði
i skorizt, og afhenti þau móður-
inni, sem tók þau ástúðlegum og
viðkvæmum höndum og gaf þeim
brjóst.
Eiginmaðurinn, Manoel, var
kallaðurheim frá akrinum. Hann
varð óttasleginn, þegar hann sá
börnin, þvi að slikt hafði hann
aldrei séð áður. En þótt hann væri
bæöi hræddur og undrandi, var
Siömsku tviburasystumar hefðu senni-
lega verið samvaxnar allt sitt líf, ef
presturinn sem skirði þær hefði ekki
komið með tillögu.
•Tviburasysturnar sem voru að
öllu öðru leyti fullkomlega heil-
brigðar hefðu senniiega veriö
samvaxnar allt sitt lff, cf þorps-
presturinn hefði ekki bent for-
eldrunum á að fara með þær til
læknis. Þeir mölduðu fyrst i mót-
inn, en þegar læknarnir fuliviss-
uöu þá um að stúlkurnar gætu
orðið eins og öll önnur börn, var
aðgeröin framkvæmd.
það gleðin yfir börnunum, sem
var rikjandi tilfinning.
Stoltur og hamingjusamur
sendi hann boð til allra vina og
ættingja i nálægum héruðum um,
að nýtt brum hefði bætzt við
Pereira-stofninn. Börnunum*var
fagnaö a venjulegan hátt með
flösku af „cachaga”, sterku vini
framleiddu úr sykurreyr. Allir
sættu sig við, að örlögin hefðu
skapað börnin sem raun bar
vitni: og Ursula annaðist börnin
eins og um venjuleg börn væri að
ræða sem þau voru að öllu ööru
leyti.
Mánuður leið og allt gekk sinn
vanagang I kofa Pereira fjöl-
skyldunnar. Siamstviburarnir
voru skirðir af þorpsprestinum,
föður Hosane. Tviburarnir voru
skiröir Monica og Mararida.
Eftir skirnina benti faðir
Hosane foreldrunum á að fara
meö stúlkurnar til næsta sjúkra-
húss og láta lækni rannsaka þær.
t byrjun mölduðu foreldrarnir I
móinn, en sáu svo fram á, aö þaö
var kannske ekki svo vitlaust.
Þau yrðu að gera það, sem
börnunum var fyrir beztu meö
tilliti til framtiðarinnar. En
hvernig ættu þau aö komast til
sjúkrahússins? Það var I 400 km
fjarlægð. Presturinn kom þeim
aftur til hjálpar og hringdi til
sjúkrahússins og útskýrði málin.
Læknirinn lofaöi að senda sjúkra-
bil til að sækja móður og börn.
Sjúkrabillinn kom strax daginn
eftir, og viö komuna til sjúkra-
hússins voru stúlkurnar rann-
sakaðaraf hópilækna, sem ákváð
að sendá þær áfram til barna-
Ursula og Manoei fyrir framan
fátæklegan kofa sinn umkringd af
börnum sinum og vinum, ásamt
ljósmóðurinni sem tók á móti tvl-
burunum.
6 VIKAN 36. TBL.