Vikan

Eksemplar

Vikan - 06.09.1973, Side 8

Vikan - 06.09.1973, Side 8
Hættuleg afdrep Ég grét yfir minni eigin heimsku. Nú vissi ég, að ég hafði hagað mér eins og fífl að láta hatur þeirra og ótta hafa þessi áhrif á mig. Nú var mér ljóst, hve mikið éghafði eyðilagt fyrir sjálfri mér. Ekkert yrði framar eins og áður.... Orö hans hljómuöu I eyrum min- um. Svo þetta var Sara! Hún var þá lifandi! Já hún var i hæsta máta lifandi. — Hvaö er hún aö gera hér? spuröi ég, hásum rómi. — Hún ætlaöi aö sækja eitthvaö af skartgripum og loökápuna sina. Svo kom hún til aö segja mér, aö hún ætlaöi til Mexico, ef ég gengi inn á skilnaö. Hann hló viö. — En ég sagði henni, að þaö eina sem húh fengi frá mér væri einmitt skilnabur, annað ekki. Hún sagöist hafa búizt viö þessu,' svo hún hafi bjargaö sér sjálf og náö þeim úr járnskápnum, áöur en hún hitti mig. En hún fann ekki loöfeldinn. Hann hló aftur. — Þér ættuö ekki aö vera á ferli svona seint, sagöi hann svo. — Þér gætuö hrasaö i myrkrinu og þaö gæti grandaö barninu. Hann tók undir arm mér og þá fann ég, aö ég var búin aö gleyma öllu, sem ég ætlaði aö segja. Þaö eina, sem mér var ljóst, var, aö hann hélt i handlegginn á mér. Húsiö kom i ljós fyrir framan okkur. Eftir stundarkorn yröi of seint fyrir mig aö segja nokkuð. Ég nam staöar og sneri mér að honum. — Ég var raunar ab leita að yöur til aö kveöja. — Aö kveðja? Hversvegna? sagöi hann skilningsvana. Ég sagöi honum frá sfmtalinu viö Charles. — Ég býst við að sjá hvorki yöur aftur né þennan staö, svo mig langaöi til aö segja..já, þrátt fyrir misskilning og þessa hræöilegu atburöi, sem hafa skeö hér aö undanförnu og haft áhrif á okkur öll..., þá verö ég aö segja yður, aö ég er hrifin af þessum staö og ég kem til meö að sakna Sanders Hall og ykkar allra. Mér fannst þetta hljóma ósköp kjánalega, en Ernest virtist sokkinn niöur i sinar eigin hugsanir. — Og Sara sagái, aö hún heföi andstyggð á Sanders Hall og vonaöi, aö hún þyrfti ekki aö lita okkur augum, þaö sem eftir væri ævinnar. Hann virti mig fyrir sér. — Er það raunverulega satt, að þér segist munu sakna okkar hér, sakna Sanders Hall. — Já, þab er alveg vist, ég mun sakna ykkar allra og alls hér. Hann tók aftur undir arm minn og viö röítum i áttina til hússins Ég leit viö og viö á hann, út undan mér. Hann var mjög hugsandi á svip. En þegar við komum upp á veröædina, sagöi hann: — Ég vissi raunar að þér ætluöuð að fara einhvern næstu daga, en ég vissi ekki, að það yröi svona fljótt. Svo þagnaöi hann, sleppti handlegg minum, sneri sér við og gekk til baka, sömu leib og hann kom. Ég horföi á eftir honum og sneri svo við og gekk inn i húsið. Þar stóö Sara — þessvegna hafði hún horfið. Hún hallaöi sér upp aö ein- um hægindastólnum og i fanginu hélt hún á glæsilegum safala- feldinum, sem ég hafði dáöst svo mjög að. Hún glotti, þegar hún sá, að ég var að viröa fyrir mér flikina. — Ég stal honum ekki, sagöi hún. — Ég á hann. Ég baröi upp * hjá Frances og heimtaði feldinn. Ég vissi, aö hún geymdi hann ein- hversstaöar og þegar ég sagði nenni, aö Ernest heföi sagt mér að taka hann, þoröi hún ekki annað en að afhenda hann. Hún er alltaf hrædd viö Ernest. Hún leit á mig, meö sigurbros á vör, svo sagöi hún. — Eruö þér ekki i kápunni minni? — Frances hélt, aö þér kærðuð yöur ekkertum hana, en þér getið fengiö hana aftur.. Hún hló. — 1 guös bænum eigiö hana! Ég hefi fengiö þaö sem ég vildi frá þessari fjölskyldu. Allt. ' V' Og hun klappaöi a sloru töskuna. sem hún hélt á i hendinni. — Hver á barnið, sem þér gangiö með. Er þaö alSanders- ætt? Hefir Frances ekki sagt yöur, að lausaleiksbörn eru ekki talin með til erfða hér? Ég svaraði ekki. Þrátt fyrir hláturinn og hrokafulla fram- komu hennar, sá ég, að hún var gráti næst. — Mér fannst ykkur Ernest koma ijómandi vel saman. Þess- vegna hefir hann samþykkt skilnaö núna! Ég var að hugleiða hvaö væri á bak við það. Áöur var öörtj máli aö gegna, þegar éggrát- bað hann um skilnaö. Hún starði á mig eins og hún væri að vega og meta. Svo hló hún, en þaö var grátklökkvi i röddinni. — Það er greinilegt, að hann hefir dálæti á okkar manngerö, sagöi hún svo. — Við erurri ekki svo ólikar. Svo strunsaöi hún ti) dyra og fór út. Ég heyröi bilhurö skella og ég sá móta fyrir glæsi- legum svörtum bil, sem var aö hverfa niður heimkeyrsluna. I iaiue.s halöi a rettu aö staiula Sara hafði sannarlega einhvern til aö sjá um sig. Ég lokaði á eftir henni dyrunum og gekk svo hljóö- lega upp til min. Ég vildi helzt ekki hitta Frances. Mig langaði ekki til aö ræða um Söru og velta fyrir mér vandamálum fjöl- skyldunnar i kvöld. Það eina, sem komstt^ð i huga minum var, aö Sara va^ iifandi. Ernest var þá ekki moröingi. Sara var á lifi. Ég horfði á feröatöskuna mina og litlu töskuna, sem ég ætlaði að taka með mér á fæöingadeildina. Sara var lifandi. Þvilikur bjáni gat ég veriö. Ég hafði látið' Frances hafa áhrif á mig og óttann, sem Joan þjáðist svo greinilega af. Nú var mér ljóst, hve mikið ég haföi misst vegna tortryggni minnar. Ég var svo aum, að ég fór aö voia yfir eigin heimsku. Ég gekk kjökrandi fram i eldhús og setti upp tevatn og þá heyrði ég einhvern drepa á dyr. — Góöi guð! bað ég i hljóöi, — veittu mér styrk, til ab tala skynsam- 8 VIKAN 36. TBL.

x

Vikan

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.