Vikan

Ataaseq assigiiaat ilaat

Vikan - 06.09.1973, Qupperneq 38

Vikan - 06.09.1973, Qupperneq 38
leiö greinilega vel i örmum min- um. Charles var sýnilega tauga- óstyrkur og þegar hann tók viö James, meöan ég steig upp i bil- inn, sá ég aö hendur hans skulfu. Ég var svo upptekin af James, aö ég tók i fyrstu ekki eftir þvi hvert viö fórum, en svo varö mér litiö upp og þá sé gg aö viö vorum alls ekki á leiö til hótelsins. — Hvert erum viö aö fara? spuröi ég undrandi. — Engum spurningum svaraö eins og er, sagöi hann. — Þaö á aö koma þér á óyart. — Charles, hvernig liöur Joan? — Barniö er dáiö, en henni liö- ur vel. — Hvenær skeöi þaö? — Fyrir nokkrum dögum. Þaö skeöi strax og hún kom á fæöinga- deildina. Ég vildi ekki segja þér,' svo þaö heföi ekki áhrif á þig. Þaö var Joan sem stakk upp á þvi. Mér er ljóst, aö ég bjóst viö þvi allan timann, svo mér varö ekki svo mikiö um þetta. — Hvernig tekur Joan þessu? — Hvaö heldur þú? ,Nú erum viö komin, viö tölum um þetta á eftir. Leigubillinn var stöövaöur fyrir framan snoturt hús og þaö voru blómabeö fyrir framan öll húsin i götunni. Húsiö var aö vísu nokkuö stórt leiguhús, en þaö var eitt- hvaö notalegt viö þaö. Charles hjálpaöi mér út úr bilnum og upp tröppurnar. Viö fórum svo inn I lyftu og ókum upp á viö, ég veit ekki hve margar hæöir. Hann opnaöi dyr og ýtti mér inn á und- an sér. Herbergiö var meö þrem gluggum og búiö fallegum hús- gögnum. A boröi stóö griöarstór vöndur úr rauöum rósum og i einu horninu var fallegt barnarúm á hjólum meö bláum sængurfötum. — Þetta er handa James, frá okkur Joan. Leggðu hann i rúmiö og svo getum viö talaö saman. Ég geröi eins og hann sagöi, lagöi James i rúmiö og fór aö klæöa hann úr ytri fötunum. — Viltu nú segja mér, hvað þetta á allt að þýöa, sagði ég lágt. Þaö var eins og hann vissi ekki, á hverju hann átti aö byrja. Hann gekk fram og aftur um gólfið og pataöi I allar áttir. Þarna er eld- húsiö. Þaö er matur i kæliskápn- um. Joan skrifaöi niöur þaö, sem þú myndir þurfa til aö byrja meö og á sjúkrahúsinu fékk ég aö vita, hvaö. James þurfti. Þér veröa sendar bleijur á morgun . . . — Viltu ekki segja mér, hvaö þú átt viö meö þessu öllu, tók ég , fram ífyrir honum. Hjartaö barö^- ist svo i brjósti mér, eins og loft- pressa. Þetta er heimili þitt, Anne, sagöi Charles. — Ég skil þetta ekki, sagöi ég bjálfalega. — Heimili mitt? Charles settist andspænis mér. — Anne, þú spurðir hvernig Joan liöi og ég sagöi, aö henni liði vel, en það er ekki satt. Henni liö- ur hræðilega ilia. Hún getur aldrei eignazt barn. — ó, Charles, hvað mér þykir þetta leitt, hvislaöi.ég. — Harcourt hefur sent Joan til sállæknis. Hann heldur, aö þaö geti hjálpaö henni, ef hún tekur barn. — Þaö er prýöis hugmynd, þaö veröur gott fyrir ykkur bæöi. — Nei, Anne, þaö er ekki skemmtileg tilhugsun aö koma til Sanders Hall meö tökubarn, eins og Frances er búin aö búa um hnútana. — Þú átt viö, aö þaö sé vegna arfsins. — Ég er ekki aö tala um þetta vegna peninganna, heldur myndi tökubarn alltaf finna fyrir þvi þar, aö þaö væri eitthvaö ööruvisi til komiö en hin börnin. Þaö er grimmilegt. — Hvaö segir Joan sjálf? — Joan segir ekkert. Hún * Winter Þríhjól. Velamos reiðhjól drengja og telpna. 16 og 20 með hjálparhjólum. Ódýr og góð hjól. * Öminn Spitalastig 8 — simi 14661 gengur fyrir róandi lyfjum pg sef- ur eiginlega allan timann. — Hvaö get ég svo gert, til aö hjálpa ykkur? spuröi ég hljóö- lega. Hann horfði á mig, lengi og rannsakandi. Ég hélt hann ætlaði aö segja: — Komdu aftur heim meö okkur. Þessvegna haföi hann ekki viljaö, aö ég talaöi viö frú Smith. Næstu orö hans komu yfir mig eins og kalt steypibaö. — Geföu okkur James! sagöi hann. Frh.inæsta blaöi. Dregur að leikslokum framhald af bls. 11. Fersen keyröi hrestana áfram eins hratt og þeir komust og tókst að ná fyrsta viðkomustaönum á hálfri klukkustund. Þar biöu þeirra sex óþreyttir hestar og þeir voru spenntir fyrir vagninn i flýti. Fersen yfirgaf flóttafólkiö I Bondy. Þaö var viökvæmt augna- blik, en enginn timi var til langra kveðja. A meöan hestarnir voru spenntir fyrir vagninn gekk Axel enn einu sinni fyrir konunginn og baö hann leyfis tii aö fylgja þeim alla leiö til Montmédy. Konung- urinn neitaöi konum um þaö en þakkaöi honum um leiö fyrir alla þá _hjálp, sem hann heföi veitt þei’hi.lFersen nagaöi sig i handar- bökin alla ævi fyrir aö hafa fariö aö fyrirmælum konungsins. Og honum. var þungt i skapi, þegar hann horföi á eftir varnarlausum hópnum, sem lagöi út i dirfsku- fullt ævintýri. Konungi, sem var i rauninni viljalaus, drottningu, sem aldrei áöur haföi feröazt á venjulegum vegi I venjulegum vagni, tveimur börnum og tveim- ur miðaldra konum. Ef eitthvaö kæmi fyrir yröu þau aö reiöa sig á þá Malden, Moustier og Valrov. A leiöinni frá Bondy til Somme- vesle, sem er 164 kilómetrar, yröi enginn annar, sem þau gætu treyst. Þegar vegninn var aö hverfa úr augsýn, steig Axel von Fersen á bak hesti sfnum og hélt áleiöis til Belgíu, þar sem Gústav III. beiö hans. Eftir aö hafa seinkaö um nær tvær kiukkustundir ók flóttafólkiö áleiðis til Claye. Þegar þau komu J Marnedalinn slaknaöi ofurlftiö á spennunni f vagninum. Þaö birti fljótt og um sjöleytiö fannst þeim timi til kominn aö snæöa morgun- verö. Nestiö, sem Fersen haföi séö um aö yröi útbúiö, var tekiö fram og etiö af góöri lyst. Um klukkan átta, þegar þau fóru framhjá smábænum La Ferté- sous-Jouarre leit konungurinn á kfukkuna og sagöi: „Ég gæti trú- 38 VIKAN 36. TBL.

x

Vikan

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.