Vikan - 06.09.1973, Qupperneq 46

húsið til að hvíla sig. Þær sofnuðu
sjaldan, en sátu upp við dogg i
rúmunum, hlóöu koddum i kring-
um sig og skrifuðu þessi eilifu
bréf, sem þær fundu sig knúðar til
aö skrifa systkinum sinum, mág-
konum og bróðurbörnum.
Ungfrú Ingeborg stóð við
gluggann á herbergi þvi sem hún
hafði sofið i frá þvi hún var barn.
1 þúsundasta skipti þakkaði hún
fyrir það i huganum, að það skildi
einmitt vera frú Söderberg, sem
hafði keypt stóru lóðina, sem þær
þurftu að selja, vegna skattanna.
Hún var bæöi tillitssöm og háttvis
kona og mjög góður nágranni.
Hún hafði lika látið gömlu trén
þeirra standa og byggt lágreist
hús, sem var algerlega i skjóli viö
runnana. Það var rétt svo að hægt
væri að greina þakið á húsinu
hennar. Það eina sem sást vel,
var verkfæraskúrinn og skýli
garðyrkjumannsins.
Hún haföi lika staðið þarna um
morguninn. Hún var ekki ennþá
viss um hvað hún hafði séð og
heyrt, en hún vonaði að það hefði
veriö einhver skynvilla.
Hún hafð farið upp, eftir
morgunverð, til að sækja
prjónana sina og Svenska dag-
blaöið og þá hafði hún heyrt ópið.
En þaö gat ekki verið rétt, hver
skyldi svo sem vera aö kalla á
hjálp á þessum stað? Það hlaut að
vera einn af þessum fuglum —
þeim hafði fjölgað svo ótrúlega
mikið, slðan frú Söderberg fór að
rækta þessar alparösir. Þetta
voru svartþrestir, skjórinn og
máfarnir voru meira að segja
farniraö flykkjast þangað. Til að
fullvissa sig um, að ekkert væri
þarna furðulegt á ferð, hafði hún
gengið alveg út að glugganum og
þá fannst henni hún sjá eitthvað
sem glitraöi, rétt eins og það væri
ljósmerki. Hún brosti vandræða-
lega. Þetta var aöeins vegna
þess, að hún las svo mikiö af
glæpareyfurum. Hún haföi lik-
lega vanizt þvi að lesa slikar
bækur, vegna þess að hún átti svo
marga bræður. Þetta gat ekki
verið annaö en gargið i máfunum.
En nú, þegar hún horfði yfir aö
litla húsinu, sá „hún tvær
manneskjur og þaö var engu lik-
ara en að þær væru I slagsmálum.
Þær hurfu reyndar strax af
sjónarsviðinu. En þá sá hún aftur
þetta ljósmerki og nú var það
greinilegt. Svo breyttist birtan
fyrir framan húsið, eins og hurðin
hefði fokið upp og skyggði á gang-
stiginn.
Mér hlýtur sannarlega að vera
farið að förlast sýn, hugsaði ung-
frú Ingeborg. Eg hefi liklega horft
of lengi á sjónvarpiö I gærkvöldi.
Hún fór inn i baðherbergið og
þvoði augun upp úr bórvatni:
það hafði móðir hennar kennt
henni fyrir fjörtlu árlim . Hún
stóð kyrr I baðherberginu með
lokuð augu og taldi upp að
hundrað. Svo gekk hún aftur inn I
svefnherbergið sitt og leit út um
gluggann aftur. Þá var ekkert
annarlegt að sjá. Dyrnar að
rauða kofanum voru læstar. Þar
voru engir á ferð.
Ég ætti llklega að hætta að góna
á þetta sjónvarp, hugsaöí ungfrú
Ingeborg. Ég segi bara viö
Louise, að ég sé farin að verða
þreytt á kvöldin. Hún myndi
annars segja, að ég hefði alltof
mikiö hugmyndaflug.
Þaö verður að segja, ungfrú
Louise til afsökunar, að frásögn
systur hennar af þessum at-
burðum, var svo margslungin, að
það var svo sem ekkert undar-
legt, aö hún leggði ekki verulega
eyrun að þvl.
— Hugsaðu þér, mér fannst sem
einhver væri aö hrópa á hjálp,
sagði ungfrú Ingeborg. Já, og svo
fannst mér eins og einhver væri
aö gefa ljósmerki.
— Manstu ekki Louise, að við
lásum einhverntima um þaö, aö
hermenn gæfu svoleiðis merki?
Carl Frederik átti svo margar
ævintýrabækur, manstu ekki
hvað uppáhaldshöfundurinn hans
hét?
Þegar ungfrú Ingeborg var
komin að manneskjunum sem
voru að berjast hvort við annað,
þá missti uiigfrú Louise alveg
áhugann á frásögn syrsturinnar.
Ingeborg horfir of mikið á glæpa-
myndir sjónvarpinu, hugsaöi hún
ergileg. Það þarf ekki annað en
svolitinn mun á skini og skugga,
þá er hún strax farin að Imynda
sér allskonar vitleysu. .
— Að sjálfsögðu hefir enginn
RAFMAGNS-
ELDAVÉLASETT
Við Öðinstorg, sími 10322 - Hafnarfirði, sínii 50022
Sendum gegn póstkröfu - Greiðsluskilmálar
46 VIKAN 36. TBL.