Vikan - 02.01.1975, Blaðsíða 19

9.
Framhaldssaga
Það voru hvorki upphrópanir né
fagnandi svipbrigði sem tjáðu
þessa breytingu, heldur stafaði
frá honum nýfenginni hamingju,
sem mér fannst nú rikja i hinni
litlu dagstofu.
— Nei, halló, laxi, sagði hann,
eins og hann hefði ekki séð mig
árum saman. Mér datt um stund i
hug, að hann ætlaði að taka i
höndina á mér.
— Það er hætt að rigna.
— Einmitt það? Þegar hann
hafði gert sér grein fyrir um hvað
ég var að tala og að dagstofan var
nú böðuð sólskini, brosti hann
eins og karlinn i veðurhúsinu, eða
likt og einhver ljóssins riddari, og
hann endurtók tiðindin fyrir
Daisy. — Hvernig lizt þér á? Það
er hætt aö rigna.
— Það var gaman Jay. Rödd
hennar var með ekka, og trega-
full, en aldrei fegurri og bar vitni
um þá hamingju, sem hún óvænt
hafði orðið aðnjótandi.
— Mig langar að biðja ykkur
Daisy að koma með mér yfir,
sagði hann. — Mig langar að sýna
henni húsið.
— Ertu viss um að þú viljir aö
ég komi með?
— Auðvitaö, laxi.
Daisy gekk upp á loftið, til að
þvo sér i framan, — og ég vissi að
nú var um seinan. að hugsa til
þess hve handklæöin min voru lé-
leg. Við Gatsby biöum hennar úti
á flötinni.
• — Húsið litur laglega út, er þaö
ekki? §purði hann. Sjáöu hve sólin
skín fallega á framhliðina.
• — Ég tók undir og sagði að það
liti frábærlega út.
■ —Já. Hann virti það/yflr sér og
augu hans námu staöai-,við boga-
myndaðar dyr og ferhyrnda
turna. — Ég var ekkiaíema þrjú
ár að þéna þá peninga, sem ég
keypti þaö fyrir. ..
— Ég hélt að þú heföir er{t þá?
— Það geröi ég lika, laxi.jsvar-
aði hann umhugsunarlaust. —En
ég tapaði þeim að mestu i ringul-
reiöinni, — I striðinu.
Ég geri ráð fyrir að hann hafi
varla vitaö hvað hann sagði, þvi
þegar ég spurði hann að þvi
hvaöa starf hann stundaði, svar-
aði hann að það „kæmi sér einum
við,” áður en honum varð ljóst að
slikt svar gat ekki talizt viðeig-
andi.
— Ja, ég hef fengizt við hitt og
þetta, sagði hann og bætti um
fyrir sér. — Einu sinni var ég við
lyfjasölu og seinna i oliuviðskipt-
um. En ég stunda hvorugt nú.
Hann leit á mig og nú með meiri
eftirtekt. — Kannske þú hafir
hugleitt þetta betur, sem ég stakk
upp á við þig um kvöldið?
Aður en ég fékk tóm til að
svara, kom Daisy út úr húsinu og
sólin glóði á tvöfaldri röð af gyllt-
um hnöppunum á kjólnum henn-
ar.
— Er það þetta stóra hús
þarna, hrópaði hún upp og benti.
— Lizt þér vel á það?
— Þaö er stórkostlegt. En ég
get ekki skilið hvað einn maður
hefur að gera við þetta allt.
— Ég býð heim hópum af for-
vitnilegu fólki, svo húsið fyllist
bæði daga og nætur. Það er allt
fólk.sem fæst við merkileg störf.
Frægt fólk.
1 stað þess að fara skemmstu
leið með fjörunni, gengum viö
niður veginn og upp heimreiðina
að húsi Gatsby. Lágri og heillandi
röddu fór Daisy aödáunarorðum
um konunglega reisn þessarar
hallar .sem bar við himin fyrir
augum hennar og sem á leiðinni
varö séð frá æ nýrri hlið. Hún
dáðist aö görðunum, ilminum
ferska af liljunum og hinum
höfgari af þyrnum og
blómstrandi trjám. Mér fannst
undarlegt aö ganga inn um
útidyrner og finna þar ekki
þytinn af litskærum kjólum
og heyra ekkert hljóð annað en
söng fuglanna I trjánum.
Þegar inn var komið og viö
géngum gegn um stofu, i stil
Marie Antoinette ætlaða til tóp-
iðkana, og sali með sniði endur-
reisnartlmans, þ'ótti mér sem
gestir mundu liggja i felum á bak
við hvern bekk og undir hverju
borði, dauðaþöglir, enda skipað
að láta ekki á sér kræla fyrr en
við heföum fariðhjá. Þegar Daisy
lét dyrnar á bókasafninu aftur,
hefði ég getað svarið að ég heyrði
þann uglueyga reka upp drauga-
legan hlátur.
Viö héldum upp á loftið og
gengum um svefnherbergi,
tjölduö rauðu og fjólubláu silki og
prýdd ferskum blómum. Við fór-
um um búningsherbergi og tóm-
stundaherbergi, og baðklefa, þár
sem baðkörin voru felld niður I
gólfið. Við rákumst meira að
segja inn i herbergi, þar sem úf-
inn náungi sat á gólfinu og geröi
leikfimiæfingar, til að hressa upp
á lifrina i sér. Það var
Klippspringer, , .kostgangarinn”.
Ég hafði séð hann ráfa um
ströndina um morguninn, með
sultarsvip á andlitinu. Loks kom-
um við I ibúö Gatsbys sjálfs. Þar
var svefnherbergi og baðher-
bergi, auk húsbóndaherbergis,
þar sem við settumst niður og
drukkum glas af „chartreuse”,
sem hann tók út úr skáp á veggn-
um.
Hann hafði ekki augun af Daisy
eitt andartak, og ég held að hann
hafi lagt nýtt mat á alla hluti i
húsinu, eftir þvi hve mikla náö
honum sýndist þeir hljóta fyrir
hinum ástkæru augum hennar.
Stundum starði hann lika forviða
á eignir sfnar, eins og þær væru
ekki af heimi raunveruleikans
lengur, nú, þegar hið ótrúlega
haföi skeð, — að nálægð hennar
var orðin staðreynd. Einu sinni
var hann meira að segja næstum
dottinn á höfuðið I stigaþrepum.
Svefnherbergið hans var fá-
brotnasta vistarveran i öllu hús-
inu, — ef frá er talið að á snyrti-
borðinu voru snyrtiáhöld úr
skiragulli. Daisy tók burstann
upp, ánægð á svip, og fór að laga
á sér háriö, en Gatsby settist nið-
ur, tók höndum fyrir augu sér og
fór að hlæja.
— Margt er nú skrýtið, laxi,
sagði hann glaðlega. — Ég get
ekki... þótt ég reyni að....
Augljóst var að hann hafði
þegar orðið fyrir tvenns konar
geðshræringu og mundi innan
skamms verða fyrir þeirri þriðju.
Eftir að hafa orðið hálfringlaður
og siðan fullur skyndilegrar gleði,
réð undrunin yfir návist hennar^
nú rikjum. Hugmyndin
hafði gagntekið hann svo lengi,
hann haföi lifað þennan atburð I
draumum sinum* hann hafði b'itið
saman tönnum, ef svo mætti
segja, spenntur til hins itrasta af
ósegjanlegri óþreyju. Og nú, þeg-
ar stundin var komin, mátti likja
viðbrögöum hans við úrfjööur,
sem slitnar vegna ofþenslu.
Þegar hann hafði jafnað sig,
andartaki seinna, lauk hann upp
fyrir okkur tveimur viðamiklum
klæðaskápum, sem voru troönir
af fötum hans, alklæðnuðum,
innisloppum og hálsbindum, og
skyrtum, sem staflað var I hlaöa
likt og múrsteinum og var tylft i
hverjum.
• — Það er maður i Englandi,
sem kaupir fötin fyrir mig. Hann
sendir mér úrval hingað yfirum,
vor og haust.
Hann dró fram einn skyrtuhlaö-
ann og tók að fleygja einni og
einni framfyrir okkur. Þarna
voru skyrtur úr lérefti, þykku
silki og fegursta flóneli. Þær
leystust úr brotunum við fallið og
borðið var brátt þakið þessari
litaveizlu. Meðan við létum aðdá-
un okkar i ljós sótti hann fleiri og
hin mjúka og forkunnlega hrúga
gerðist æ hærri, — skyrtur með
röndum, skyrtur með útflúri,
köflóttar skyrtur, eplagrænar og
kóralrauðar og fjólubláar, einnig
litillega rauðleitar með bláu i.
Skyndilega gaf Daisy frá sér
hálfkæft hljóð. Hún fól andlitið i
skyrtuhrúgunni og hóf að gráta
ákaflega.
— Þetta eru svo fallegar skyrt-
ur, snökti hún og röddin heyrðist
varla upp á milli fellinganna. —
Ég er svo hrygg, af þvi að ég hef
aldrei áður séð svona, — svona
fallegar skyrtur.
Þegar húsið hafði verið skoðað,
var ætlunin að við litum inn í
garöinn og sundlaugina, sjóflug-
vélina og blómaskrúðið, en þá tók
aö rigna fyrir utan glugga
Gatsby, og við stóðum hvert við
annars hlið og horfðum á hvernig
droparnir gáruðu sjávarflötinn.
• — Ef ekki væri vegna misturs-
ins, gætum við séð heim til þin
yfir flóann, sagði Gatsby. — Þú
lætur alltaf loga grænt ljós á
bryggjunni þinni á næturnar.
Daisy tók skyndilega undir
handlegg honum, en hann sýndist
ekki gefa öðru gaum, en þvi sem
hann hafði sagt. Ef til vill haföi
honum flogiö i hug aö hiö geysi-
lega mikilvægi, sem þetta ljós
haföi haft fyrir hann væri nú úr
sögunni um allan aldur. 1 sam-
jöfnuði við þá fjarlægfysem skildi
hann sjálfan frá Daisy, hafði
þetta ljós verið svo nærri henni,
næstum snert hana. Það hafði
sýnzt jafn nærri henni og stjörn-
urnar sýnast nærri tunglinu. Héö-
an I frá yrði það grænÞljós á
bryggjuenda á ný. Þeim hlutumj
l.TBL. VIKAN 19