Vikan - 02.01.1975, Blaðsíða 36

— Gott kvöld! kallaöi hún hátt.
Henni fannst hún heyra eitthvert
hvlskur einhvers staöar, en var
samt ekki viss. Til vinstri stóðu
tvöfaldar dyr upp á gátt inn I
borðstofu, meö löngu
maghonyborði, sem varla sást I
fyrir ryki og silfur
kertastjakarnir voru svartir af
óhreinindum og vaxið hafði
dropið niður eftir þeim og út á
borðið.
Dagstofan til hægri var með
sömu vegsummerkjum. Þar var
askan út um allt viö arininn og
gluggatjöldin öll á ská og skjön.
Það var auöséö á öllu, að þarna
skorti ekki fé og smekk og eftir
þvi sem hún sá i fljótu bragði, var
húsráðandinn, hver sem hann
var, sannarlega I fullum rétti aö
segja upp starfsfólki, sem svo illa
sinnti skyldustörfum sinum.
— Ég heiti Sara Kingsley!
kallaði hún hátt og gekk hægt að
stiganum, sem lá upp á loft við
enda anddyrsins. — Ef einhver
heyrir til mln, þá er ég hingað
. komin, til að leita mér vinnu!
Einhvers staðar heyrði hún
braka I gólfborði. Sara stóð á önd-
og horfði hræðslulega i
fringum sig. Það var einhver
þarna! Einhver að hlusta og biða!
Hún reyndi að muna það sem
stúlkan sagði. Djöfullinn sjálfur!
Var þetta kannski heimili ein-
hvers brjálæöings? Hún saup
hveljur, sneri sér snögglega víö
og greip til barnanna. Svo flýtti
hún sér til dyra, en dyrnar voru
lokaðar og hún gat ekki með
nokkru móti opnaö þær aftur. Hún
reyndi allt hvaö hún gat, en án
árangurs.
— Þau brutu lásinn um daginn,
sagði hljómþýð rödd frá
stiganum. — Stundum er ekki
hægt að opna.
Sara sneri sér við i flýti og ýtti
börnunum aftur fyrir sig, en sá
svo, sér til undrunar, aö þetta var
aöeins negratelpa, liklega tiu ára,
sem hallaöi sér yfir handriöið á
stigapallinum. Söru létti svo
mikið, aö það lá við að hún
táraðist og hún gekk aftur nær og
virti telpuna fyrir sér. Andlitið
var nokkuö fritt og fullt af áhuga
og kolsvart hrokkiö hár
umkringdi það.
Sara spurði: — Hvar er allt
fólkiö?
— Þau öll farin. Ég er Flora.
Húsbóndinn aldrei reka Floru,
Flóra er ambátt
Ambátt! Var þá húsbóndinn 1
þessu stórkostlega húsi að halda
við gömlum venjum? Kannski
var hann bæði gamall og
gamaldags. Sennilega var hann
skapbráður, þvi áð Söru skildist á
stúlkunni, aö þetta væri ekki nýtt,
að hann ræki allt starfsfólkið.
— Hvað heitir húsbóndi þinn,
Flora? spurði Sara. — Og hvenær
kemur hann heim aftur?
— Hann er herra Bryne Garrett
og ég ekki vita hvort hann kemur
aftur. Hann sagði þeim, — hún
benti með fingrinum i áttina
þangaö sem fólkið hvarf, — aö
fara til fjandans, áöur eri hann
skipti um skoðun og sendi þau öll i
tukthús.
— Hvað höfðu þau gert af sér?
spurði Sara.
Telpan yppti öxlum. — Þau
voru bara svo löt, svo fjandi löt,
sagði hann. Svo drukku þau allt
vinið hans. Hún tinaöi höfðinu,
einsog gömul kona.-Ég held þaö
hafi verið það, sem geröi hann
reiöari en grimman hund. Hann
vill drekka vinið sitt sjálfur. Svo
var eins og hún missti áhugánn á
þessu öllu og beindi augunum að
Jenny og Robbie, sem stóðu þétt
saman og héldu kettlingnum á
milli sln. — Þau hafa fallegt hár.
Þetta er eins og liturinn sólinni.
Jenny, sem hafði ekki haft
augun af Floru, sléppti nú
kettlingnum og g'ekk að
stiganum. — Þú hefur sjálf miklu
fallegra hár, sagði hún I
hálfgeröum öfundartón, — og þú
hefur svo fallegar tennur.
Flora skrikti ánægjulega,
hristist öll og faldi andlitið i kjöltu
sér. Þaö var greinilegt að henni
þótti mjög vænt um þetta hól,
sennilega það fyrsta sem hún
haföi heyrt. Þessi kátina hennar
virtist vera smitandi, þvi aö
Jenny ljómaði llka eins og sól,
hún bar fingurna upp að
munninum, til að láta ekki sjá hve
hún hló dátt. Þetta var i fyrsta
sinn, sem Sara hafði heyrt hana
hlæja, siðan móðir hennar dó.
Robbie lét ekki sitt eftir liggja,
hann hoppaði upp og niður af
eintómri ánægju, kreisti
kettlinginn, þangað til hann vældi
I mótmælaskyni.
Þegar Flóra heyrði kettlinginn
mjálma, leit hún upp og ákafinn
skein úr augum hennar.
— Hann er einn af kettlingunum
úr hesthúsinu. A ég að sýna ykkur
alla hina?
— Já, hrópaöi Jenny, en Sara
tók fram I.
— Jenny og Robbie mega ekki
fara út, sagði hún. Hún var hrædd
við aö sleppa af þeim augunum á
þessum einkennilega staö.
Flora stökk á fætur. — Ég skal
koma meö þá inn i eldhús! Komið
öll með mér! Hún þaut niður
stigann, greip höndina á Jenny,
um leið og hún hljóp fram hjá
henni og svo voru þær horfnar
gegnum þykk dyratjöld.
Sara og Robbie fylgdu á eftir
þeim gegnum langan gang til eld-
hússins og þegar þau komu
þangað, voru eldhúsdyrnar opnar
og Jenny stóð þar á tánum, til að
gá út um gluggann. Flora var
horfin i áttina aö hesthúsinu, sem
var á bak við húsið, sem
þjónustufólkið bjó i. Þar var lika
vagnskýli og einhverjar
skúrbyggingar, sem mynduðu
skjól á þrjár hliðar við stórt hlað.
Negrastúlkan kom hlaupandi
eftir andartak, með körfu fulla af
kettlingum og á eftir henni hljóp
móðirin, með skottiö beint upp I
loftiö. En meðan Jenny og Robbie
voru aö dást að kettlingunum,
virti Sara fyrir sér ástandið I eld-
húsinu. Þar bar allt vott um sama
hirðuleysið og annars staðar I
húsinu. Hvitu viöarborðin voru
blfettótt og óhrein og alls staðar
voru óhrein og fitug matarilát.
— Hvers vegna I ósköpunum
hefur herra Garrett látiþ þetta
allt fara svona, áður en hann rak
betta fólk 1 burtu, spurði hún
^lóru og settist á stól. — A hann
ekki konu, til aö sjá um
húshaldið?
Flora var að hella mjólk i skál
handa kettlingunum og móður
þeirra. Hún hristi höfuðiö.
— Hann er aldrei nógú lengi
með konunum, sem hann þekkir,
til aö kvænast þeim. Þær koma og
fara.
Hún setti skálina á gólfiö. —
Hann kom heim I dag, eftir að
hafa veriö nokkuð lengi I
Bandarlkjunum og þau — hún
benti aftur þangaö sem fólkið
hvarf — áttu ekki von á honum
fyrr en .eftir mánuð. Drottinn
minn! Hún blés út um tennurnar
og ranghvolfdi stórum augunum,
til að gefa til kynna, það sem skeö
hafði, þegar hann kom svona
óvænt heim. — Ég faldi mig i
skápnum!
— Hefði hann kannski barið
þig? spurði Sara hneyksluð.
Flora leit undrandi á hana. —
Nei, missi. Hann hefur aldrei lagt
hendur á mig, en hann hefur oft
slegiö til matreiðSlukonunnar og
brytans. Svo birti yfir ásjónu
hennar. — Ég ætla að búa til te
handa okkur. Húsbóndanum
finnst te best af öllu, ja næstum
þvi eins gott og vin.
— Ég væri mjög þakklát fyrir
einn bolla af tei, Flora, sagði
Sara. Hún hafði fengiö hugmynd,
sem henni fannst vert aö ihuga.
Hún varð bæöi hissa og glöð,
þegar hún smakkaöi teið hjá
Floru, það var sterkt og gott og
Flora lét ekki þar viö sitja, hún
fór niöur I kjallar og náði f vænan
bita af nautakjöti. Hún setti þaö á
borðiö og bætti svo viö súrsuðum
gúrkum og stórum brauöhleif.
Hrúts
merkiö
21. marz —
20. april
Þér leiðist til-
breytingarleysi —
einnig I ástamálum.
Reyndar imyndarðu
þér þetta bara, þvi að i
rauninni ertu mjög
fastheldinn á allt.
Teldu þér þvi ekki trú
um annað Það færir
þér ekki neina gæfu.
Nauts-
merkið
21. april —
21. mai
Stundum veröur fólk
að taka meira tillit til
annarra en sjálfs sin
og það á við þig þessa
dagana. Þú ert allt of
mikill eiginhags-
munaseggur. Heilla-
tala er fjórir. Færðu
gömlum frænda
þinum blómvönd.
Tvibura-
merkiö
22. mai —
21. júni
Þú ert svolitið
angurvær i dag, en
brátt bráir af þér og
þú nýtur vikunnar
milli jóla og nýárs
með eindæmum vel.
Hafðu ekki of mikið
fyrir undirbúningi
fyrir gamlárskvöld.
Þú þarft að lagfæra
eitthvað varðandi
tengsl þin og einhvers
I fjölskyldunni.
Krahba-
merkiö
22. júni —
23. júli
Ljúns
merkið
24. júli -r
24. ágúst
Meyjar
merkiö
24. ágúst —
23. sept.
Hjá þér vakna
óteljandi spurningar i
þessari viku og þér
finnst þú hvergi fá
svör við þeim. Taktu
þetta ekki of nærri
þér. Sennilega ferðu i
skemmtilegt boð á
gamlárskvöld.
Þú ert alltaf svolitið
barnalegur I kringum
áramótin. Leyfðu þér-
að vera það, það er
nefnilega ekkert
barnalegt, bara
mannlegt. Skemmtu
þér vel um nýárið, en
gættu þess samt aö
fara varlega i
drykkjuna.
Þú hefur staðið i
illdeilum í dag.
Reyndu að jafna
málin, þvi að annars
getur þessi deila sett
mjögleiöinlegan svip á
áramótin og það væri
mikil synd.
36 VIKAN 1: TBL.