Vikan - 16.01.1975, Blaðsíða 3

Skútan á hinu fagra Mývatni.Rcykjahliöarfjall I baksýn. Myndin er tekin úr Slútnesi.
Frúin bauð mér inn og sagði
mér, að þar ætti ég að sofa og
vera eftir þörfum. ,,Þú hefur hér
herbergi til umráða, og getur þú
skoðað þig sem einn af okkar fjöl-
skyldu þann tima, sem þú verður
hér”, sagði hún.
Eftir að hafa fengið góðgerðir,
sem ég gerði góð skil, og rætt um
ferðina norður, kom húsbóndinn
heim úr vinnu. Hann heitir Sverr-
ir Karlsson pipulagningamaður,
glaður og reyfur maður. Barst nú
talið að fyrirhuguðu verkefni.
Sverrir sagði, að ég skyldi nu
taka það rólega, ég væri nýkom-
inn. Ég hafði orð um, að það væri
nú ekkert grin að uppihalda flæk-
ing úr Reykjavik, fullan af stór-
mennsku, en þar sem ég teldi mig
nær vestfirskum uppruna, myndi
kannski fara vel á með okkur,
eins og lika kom á daginn.
Við ræddum nú um væntanlega
skútusmiði, og hafði ég orð á þvi,
aö gaman væri að sjá aðstöðuna,
þar sem smiðin átti að fara fram.
Fór hann þá með mig að Hellu-
hrauni 14. Þar er eitt af þessum
nýbyggðu einbýlishúsum, bilskúr
var við húsið, og var þar prýðileg
aðstaða að öllu leyti. Varð ég ekki
Htið hissa, er ég sá, að þeir voru
búniraðstilla skapalónum upp og
það svo.vel, að á betra varð ei
kosiö.
Þarna búa hjónin Kristin Arin-
bjarnardóttir og Sigurður
Ragnarsson, hann vinnur sem
verkamaður i Kisiliðjunni, þau
eiga 2 börn, dreng og telpu. Þarna
hélt ég að mestu leyti til á daginn,
þvi smlöin fór fram i bilskúrnum.
Þriöji eigandinn var Stefán
Gunnarsson, hann er vélvirki og
býr ásamt konu sinni að Lyng-
hrauni 10, i leiguhúsnæði, en þau
sögöust ætla að byggja I sumar.
Stefán vinnur I Kisiliðjunni.
Fjórði eigandi skútunnar býr aö
Helluhrauni 7. Hörður Sigur-
björnsson og kona hans Sigriöur
Einarsdóttir. Sigurbjörn er járn-
smiöur og vinnur i Kisiliðjunni.
Konan er barnakennari og tón-
listarkennari, kennir á pianó og
fleiri hljóöfæri. A þessu heimili
naut ég unaðar tónlistarinnar,
þegar frúin settist við pianóið og
lék með undra leikni i umhverfi
fegurðar og kyrrðar á þessu fall-
ega heimili.
Loksins rann upp sá dagur, er
Sigriður Einarsdóttir viö pianóiö.
skútan var tilbúin að fara á flot,
algerlega frágengin, lökkuð og
glansandi, upp búin með mastur
og segl.
Mér fannst mikið tilhlökkunar-
efni að.eiga hlut að þvi aö koma
seglskútu á flot á Mývatni, vatnið
er svo vel fallið til siglinga. Var
ég þvi mjög spenntur, er einn af
heysleðum bændanna var fenginn
áð láni til að flytja skútuna að
vatninu. En þá geröist uiylriö.
Frá fyrstu tið elstu manna I
Mývatnssveit hefur aldrei ann-
að eins logn og’bliða gengiö yfir
þetta hérað ásamt sólfari og
hitabylgju, eins og þá daga, er i
nánd fóru. Mátti þvi segja, aö
á mér rættist máltækiö „Kóng-
ur vill sigla, en byr hlýtur að
ráöa”. A flot fórum við samt og
höfum segl uppi, en við urðum að
nota árarnar, sem er þó taliö
versta úrræði á seglskipum.
Það var þétt setið I skútunni, er
við rerum yfir i Slútnesið, full-
fermi af konum og börnum. Slút-
pesið er fagurt land, þar nutum
við umhverfisins og útsýnis til
landsins. Þetta er fallegur, gróö-
urmikill staður.
Að áliðnum degi var haldið til
lands, yndislegur dagur var að
kveldi kominn. Að morgni var
sunnudagur, burtför min var ráð-
in kl. 7 að kveldi með rútu frá
Reynihlið til Akureyrar. En það
fór öðruvisi, hjónin Hörður og,
Sigriður höfðu ákveðið aö taka
nokkra daga I sumarleyfi austur
á land, og létu þau sig ekki muna
um að skjótast með mig til Akur-
eyrar, sem er um tveggja tima
ferð á bil aðra leiðina. Ég vona,
að þeim hafi vegnað vel I sumar-
leyfinu.
Er ég lit yfir þann stutta tima,
er ég I sumar dvaldi hjá þessu
góöa fólki við Mývatn, sem var
svo samtaka um að gera dvöl
mina svo minnisstæða sem raun
ber vitni, er ég þakklátur öllum
þeim heimilum, sem ég kynntist,
fyrir góð og elskuleg kynni.
Þvi verður ekki lýst i fáum orö-
um, hvað umhverfið er stórkost-
legt i Mývatnssveitinni. Það hafa
verið miklar sviptingar, er gló-
andi hraunin hafa runnið yfir
landið, og mikil eru jarteiknin,
sem sjá má i eldhraununum, öll
þau sjónarspil með sinum kynja-
myndum, og jarðhitinn, gjósandi
gufustórkarnir hátt I loft upp með
þessum ógnar krafti. Slik auðæfi,
sem þetta land okkar hefur að
bjóða kynslóðunum, eru ótæm-
andi. Vonandi höfum viö vit og
mátttilaðnytja þaðá réttan hátt.
Ég hafði áöur farið um þessa
fögru sveit, en var þá á hraðferð,
en nú naut ég dvalarinnar, þvi
upplýsingar um staöanöfn og allt,
sem ég naut þessa daga.veröur ó-
gleymanlegt. Eins og kveld kem-
ur að liönum degi, eins var með
veru mina á Norðurlandi i þetta
sinn. Flugfariö til Reykjavfkur
beið mín á Akureyri, en áður
skrapp ég út I ólafsfjörö, eftir aö
hafa þegiö næturgistingu hjá
kunningjafólki á Akureyri.
Alls staöar er gott fólk, sem
gaman er að hitta, og alltaf sér
maður eitthvað nýtt'. En ekkert
jafnast á viö veru mina við skútu-
smiðina við Mývatn.
Ingi Guömonsson skipasmiöur
3. TBL. VIKAN 3