Vikan - 16.01.1975, Blaðsíða 28

var hægt að komast i bilskúrinn,
þegar hávær parti voru i kjallar-
anum og þegar allir voru svefn-
lausir siðustu dagana áður en
einkunnir voru afhentar.
Þá lá i fjölskyldunnar eðli, að
það uröu að liöa 23 ár, þar til Kay
fékk lok loksins tækifæri til ,,að
komast burt”, i þeim skilningi,
sem hún lagöi i oröin.
Siðdegis laugardag einn i októ-
ber náöi hún markinu. Malcolm
var á ráðstefnu I Skotlandi,
Penny hafði farið yfir helgi út i
sveit til vinkonu sinnar og Daviö
var I heimavistarskóla. Þaö besta
hefði auövitað veriö að geta gert
þetta, þegar allir voru heima, án
nokkurrar viövörunar, —en mað-
ur gat nú ekki fengið allt i þessum
heimi.
Ibúð ungu hjónanna var dimm
og köld, en eftir að ljósin höfðu
verið kveikt og fariö var aö hlýna
var hún ljómandi notaleg. Fyrsta
klukkutimann tiplaði hún um á
sokkaleistunum, ánægð og i ess-
inu sinu. Hún var nefnilega að
taka til.
Ósjálfrátt og eins og i leiðslu
hafði hún safnaö saman 6 stökum
skóm og sett þá inn i skáp, tekið
óhreina tauiö á baðherberginu og
sett það i körfuna, og lokið af
körfunni fann hún undir baðker-
inu. Siðan tæfndi hún og skolaöi
kaffipokann lokaöi opnum matar-
Ilátum, sem stóðu hér og þar i
skápnum, hreinsaði stifluna úr
vaskinum og vökvaði hálfdauðar
plönturnar i stofunnunni.
— Ó, nei, sagði hún upphátt viö
sjálfa sig. — Nei, nei, nei. Þetta er
samsæri. Arin tuttugu og þrjú
höföu gert hana að vélmenni, sem
ósjálfrátt varð að taka til þvi það
var stillt á „tiltekt”.
Það hlaut að taka nokkurn tima
aö venjast þvi aö vera að heiman,
en þvl skemmri, sem sá timi yrði,
þeim mun betra. Kay litaöi á sér
varirnar, setti upp hatt og bauö
sjálfri sér út að boröa. Hún þvoði
ekki tebollann og undirskálina,
heldur lét hvort tveggja standa á
eldhúsboröinu, eins og til að
leggja áherslu á, hvað hún væri
oröin kærulaus.
Kvöldveröurinn var góður — og
dýr. En þaö jók bara á velliðan
hennar og ánægju yfir að hafa
gert eitthvað, sem hún átti ekki
aö gera. Það var framhald þess,
sem hafði byrjað meö þvi að hún
lét tebollann standa óþveginn á
eldhúsborðinu.
Það var orðið framorðið, þegar
Kay hélt heim á leið. Hún teygaði
sótmettað loftið, og hún var
ekkert að flýta sér. Hvers vegna
ætti hún að vera að flýta sér? Nú
þurfti hún ekki að flýta sér
heim, til að vera tilbúin
með mat i eldhúsið, þegar
innrásarliðiö kæmi glorhungr-
að, eins og venjan var á laug-
árdagskvoldum. Nú var' eng-
inn, sem hún þurfti að vekja i
fyrramáliö svo hann næði lestinni
I tæka tið eða kæmi nógu
snemma, til að taka þátt i mót-
mælagöngu af einhverju tagi.
Abyrgðarleysi var skrýtin, en
óneitanlega notaleg tilfinning.
Hún hljóp upp tröppurnar i
blokkinni og opnaöi dyrnar inn i
draumalandið. í herberginu og
skápunum tveimur — það var
mikil rausn af leigumiðlaranum
að kalla þessa tvo skápa eldhús
og baðherbergi — var dauðaþögn.
Kay flaug I hug að allir ibúar
hússins kynnu aö hafa farið burt
yfir helgina. Mikið væri það
indælt.
Hún ætlaði að .fá sér kaffi,
liggja lengi I baðinu, reykja i
rúminu og lesa bók, sem Jón hafði
bent henni á. Og ef hana langaði
ekki á fætur, fyrr en um hádegi
daginn eftir, ætlaði hún svo sann-
arlega að láta það eftir sér, að
lúra áfram.
Það lá við að hún gæti ekki stillt
sig um að taka til I bókahillunni.
Það var svo þreytandi að leita að
bók, þegar þær voru allar á skakk
og skjön og helmingurinn stóð á
höfði. En hún ætlaði að reyna að
stilla sig og standa við það að
vera hirðulaus.
Það tók heila eilifð að hita kaff-
ið, þvi tengillinn á rafmagns-
könnunni var bilaður. Hún varö
að halda snúrunni meðan kaffið
var að hitna — annars rofnaöi
sambandið.
Hún geispaði og ákvað að
drekka kaffið i baöinu. Heima
haföi hún oft ætlað aö taka meö
sér bók og matarbita i baðið, en
hún hafði aldrei náð aö njóta
þess munaöar, þvi alltaf hafði
einhver komiö og tilkynnt, að þaö
væru blettir i jakkanum, hósta-
saftin fyndist ekki eða að þaö væri
ómögulegt aö finna hreinar nær-
buxur i linskápnum. Það var
undir svona kringumstæðum sem
,,ég vil komast burt” — tilfinning-
in reis hæst i henni.
Ofninn á baðinu var engu betur
á sig kominn en kaffikannan, og
hann var mun erfiðari viðureign-
ar. Það var ómögulegt að fá hann
til að hitna. Það var hrollur i Kay
meðan hún afklæddist — og ekki
tók betra við, þegar hún renndi
sér niður i baðkerið. Það var of-
rausn aö segja að vatnið væri
volgt.
— Ég er viss, að þetta er með
vilja gert, muldraði hún út á milli
glamrandi tannanna. En úr þvi
hún var búin að bleyta sig teygði
hún sig eftir sápu og þvottapoka.
Hún fann hvernig kaldur gustur
lék um bak hennar og hún sneri
sér við i skyndi. Það var rifa milli
stafs og hurðar, ekki nógu stór til
að hægt væri að komast inn til
hennar, en nógu stór til aö leiða i
ljós að lásinn var bilaður.
Hurðin var aðeins of' langt i
burtu til að Kay gæti teygt sig i
hana og þvi ýtti hún i hana með
baðburstanum. Hurðin féll að
stöfum en um leið og Kay kippti
burstanum til sin fór allt i sama
horf aftur.
— Fjandinn hafi það, tautaöi
Kay.
Hun minntist þess, sem tengda-
dóttir hennar hafði sagt um bað-
herbergisdyrnar. Fyrrverandi
leigjendur — sem einnig voru ný-
giftir höfðu lent i rifrildi og
aurnmgja bruöurin gat ekki flúið
annað en inn i baðherbergið og
þar læsti hún sig inni. Eiginmað-
urinn varð að beita skrúfjárni til
aö komast inn til konu sinnar, og
siðan hafði lásinn verið I ólagi.
Það var smáhuggun að vita, aö
,,ég vil komast burt”-tilfinningin
gat einnig náð tökum á þeim, sem
ekki áttu i önnur hús aö venda.
Kay tók upp náttkjólinn, fór i
hann og skreið undir hvit og stifuð
lökin, sem höfðu verið tekin beint
úr linkistu brúðarinnar. Hún dró
fæturna að sér og hnipraði sig
saman, til að reyna að fá I sig
hita. — Lökin flæktust i fótunum.
Það var bersýnilegt, að tengda-
móðir sonar hennar haföi ekki
kennt dóttur sinni, hvernig átti að
búa um rúm.
Þungbúin og hriöskjálfandi
skreiddist Kay fram úr rúminu til
að búa almennilega um. Hún fór
upp i og kveikti i sigarettu en varð
að fara framúr aftur, til að finna
öskubakka. Hún setti hann á gólf-
ið, þvi ekkert náttborð var við
rúmið. Eftir að hafa úm stund
reynt að lesa bók samtimis þvi aö
hafa hendurnar i hlýjunni undir
sænginni, gafst hún upp og lagðist
út af.
Hún lét hugann reika. A morgun
ætlaöi hún i fyrsta skipti i mörg ár
að lesa sunnudagsblað, sem hún
fékk ekki 1 hendurnar seint og um
siðir, fitugt og samanvöðlað. Það
yrðu engar spurningar um, hvar
eggin væru og hvar brauðið væri
og hún ætlaöi aö drekka marga
bolla af tei i rúminu.
Hún var komin langleiöina inn i
draumalandið, þegar hún teygði
handlegginn til að slökkva á
lampanum. Höndin fálmaöi fram
og aftur um vegginn fyrir ofan
rúmið, en þar var engan
slökkvara að finna.Hann reyndist
vera hinum megin I herberginu.
Þegar hún var aftur komin upp I,
var hún glaðvakandi
Hún lagöist út af og lokaöi aug-
unum. Allt var hljótt. Hún minnt-
ist ekki svo mikillar kyrrðar um
langt árabil. Svona kyrrð var
óþekkt heima. Hér voru engin
kunnugleg hljóö, brak i stiga og
iskur I huröarhúnum. Engin
ástæða til að hafa andvara á sér
til aö heyra, þegar bilnum væri
ekið heim að húsinu, eða sá sið-
asti kæmi heim. Þögn einmana-
leikans.
Kay bylti sér og dró sængina
upp yfir höfuö. Hugsum okkur, ef
hinir, sem bjuggu i þessu húsi,
væru ekki að heiman heldur lægju
dauðir og kaldir i ibúðum sinum,
þvi engum hefði dottiö i hug að
lita til þeirra lengi? Að hugsa sér
ef lif hennar hefði verið svona, en
ekki eins og það hafði veriö
siðustu tuttugu og þrjú árin.
— En Kay min, heyröi hún rödd
innra meö sér segja.
— Ég veit þetta allt, tautaði
hún. — Þetta er ekki réttlátt, en
ég veit alveg viö hvað þú átt.
Hún hugsaði um ungu brúðina,
sem enn var vart fullþroska kona.
Hún hugsaði um kalt baðvatnið,
bilaða tengilinn og skipulagsleys-
ið. Brúöurin átti allt lifið fram-
undan. Henni var vorkunn, en hún
var lika öfundsverö.
Og ég er lika öfundsverð, hugs-
aði Kay, áður en hún sofnaði seint
og um siöir.
Aður en hún hélt heimliðis siö-
degis á sunnudaginn tók hún ibúð-
inni ærlegt tak. Hún hafði áreið-
anlega aldrei veriö tekin svo vel i
gegn.
Klukkan eitt fór hún út og fékk
sér hádegisverð og keypti siðan
krysamtemumbúnt af gömlum
manni, sem seldi blóm úti fyrir
sjúkrahúsi. Hún setti blómin i
kökukassa, en áður varð hún aö
fjarlægja könguló, sem haföi tek-
iö sér bólfestu þar. Siðan skrifaði
hún innilegt þakkarbréf til sonar
sins og konu hans og klukkan
fimm var hún komin heim.
Hún hellti upp á könnu af sterku
tei, smurði nokkrar brauðsneiðar
og skar sneið af köku. Siöan fór
hún út I póstkassann og sótti
sunnudagsblaðið og fór þvi næst
upp i baðherbergið, skrúfaði frá
og stillti ofninn á mesta hita.
Meöan vatnið rann I baðið, dró
hún fram neðstu kommóðuskúff-
una, en þar voru þau vön að setja
ýmis konar ómerkilega minja-
gripi frá ferðum sinum. Hún
fann þaö, sem hún leitaði að —
pappaspjald með nokkrum orö-
um.
Aður en hún læsti aö sér á baö-
inu —hún tvilæsti til aö njóta þess
aö heyra smellinn I lásnum
tvisvar — hengdi hún spjaldiö á
huröarhúninn, utan frá. Þar hékk
þaö, meöan hún bylti sér I yl og
velliðan þess munaöar, sem
heimili hennar eitt gat veitt. Þaö
sagði hverjum, sem framhjá
kynni að ganga, hverrar þjóðar,
sem hann væri:
„Nicht stören” — „Do not
disturb” — „Ne derangez pas” —
„ÓNAÐIÐ EKKI”.
— Loksins, andvarpaði Kay og
hellti sterku tei I bollann.
28 VIKAN 3. TBL.