Vikan - 16.01.1975, Blaðsíða 17

FScott
ViB drukkum og tókum langa
teyga.
— Einhvers staðar las ég aö
sólin yrði heitari með ári hverju,
sagði Tom léttur i bragði. — Þess
ætti vist ekki að verða langt aö
blða að jöröin hrapi ofan i sólina,
— eða biðið þið nú við. Liklega
var það einmitt á hinn veginn, —
sólin verður kaldari með hverju
árinu.
— Komdu með út fyrir, stakk
hann upp á við Gatsby, — Ég
hefði gaman af að sýna þér stað-
inn.
Ég gekk með þeim út á verönd-
ina. tlti á grænu sundinu, spegil-
sléttu i hitanum, mátti sjá stöku
litið segl, færast hægt i átt til
hafs. Gatsby fylgdi þeim eftir
með augunum litla stund. Svo
lyfti hann handleggnum og benti
yfir flóann.
— Ég bý þarna beint á móti
þér.
Fitzgerald
— Já, alveg rétt.
Við litum út yfir rósabeðin. flöt-
ina og svarta þangröndina i flæð-
armálinu. Báturinn bærðist eins
og á hvltum vængjum við hin bláu
og svalleitu skil á milli himins og
hafs. Úti blasti við gárótt hafog
mergö hinna blessuðu eyja.
— Þetta er rétta iþróttin, sagði
Tom og kinkaöi kolli. —- Ég gæti
vel hugsaö mér að sigla með hon-
um þessum þarna svo sem i
klukkustund.
Við snæddum hádegisverð i
boröstofunni, sem hafði veriö
rökkvuð vegna hitans, og drukk-
um i okkur óstyrka glaðværð i
köldum bjór.
— Hvað eigum við af okkur að
gera i kvöld? hrópaði Daisy, —
og á morgun og næstu þrjátiu ár?
— Æstu þig nú ekki upp, sagöi
Jordan. — Lifið hefst að nýju þeg-
ar kólna tekur i haust.
— En það er svo heitt, sagði
Daisy og var gráti nær, — og allt
er svo flókiö. Komum öll til borg-
arinnar!
Hún kom varla upp orði vegna
hitans, striddi gegn honum, barð-
i.st við að koma orðum yfir til-
gangsleysi hans.
— Ég hef heyrt um menn, sem
bjuggu sér til bilskúr úr hesthúsi,
sagði Tom við Gatsby, — en ég er
áreiðanlega fyrsti maðurinn, sem
bý til hesthús úr bílskúr.
— Hvern langar að fara til
borgarinnar? spurði Daisy og hélt
sér við efnið. Gatsby leit varlega
til hennar. — ö, hrópaði hún upp.
— Það er eins og þér sé ekkert
heitt.
Augu þeirra mættust, og þau
störðu hvort á annað og sýndust
hafa gleymt stað og stund. Svo
tók hún sig á og leit niður á borð-
ið.
— Það er eins og þér sé aldrei
heitt, endurtók hún.
Hún hafði sagzt elska hann og
þaö fór ekki framhjá Tom
Buchanan. Hann sat furðu lostinn
Munnurinn var lítillega opinn
og hann leit á Gatsby og siðan
aftur á Daisy, eins og hann hefbi
skyndilega áttað sig á að þetta
væri kona, sem hann þekkti eitt
sinn fyrir löngu.
— Þú minnir mig á auglýsing-
una um manninn, hélt Daisy
áfram sem sakleysislegast. — Þú
minnir mig á auglýsinguna um
manninn....
— Allt I lagi, flýtti Tom sér að
grlpa fram i. — Ég hef ekkert á
móti þvi að koma með til borgar-
innar. — Komiö þið, förum til
borgarinnar.
Hann stóð á fætur og leit ýmist
á Gatsby eða kónu sina. Enginn
hreyfbi sig.
— Komiö þið! Hann virtist
eiga dálitið bágt meö aö stilla
skap sitt. — Hvað I ósköpunum 'er
aö? Ef við ætlum til borgarinnar,
skulum viö leggja strax af staö.
Höndin á honum skalf, vegna á-
reynslu hans við að hafa stjórn á
sér, þegar hann lyfti ölglasinu að
vörunum og lauk úr þvi. Rödd
Daisy kom okkur til að rlsa á fæt-
ur og ganga út á brennheita möl-
ina fyrir utan.
— Eigum við að fara núna,
andmælti hún. — Svona alveg á
stundinni? Eigum við ekki öll aö
fá okkur eina slgarettu áöur?
— O, allir fengu sér að reykja,
meðan viö borðuðum.
• — Æ, höfum það nú notalegt,
nauðaöi hún I honum. — Það er of
heitt til að vera meö þennan asa.
Hann svaraði engu.
— Alveg eins og þú vilt, sagði
hún. — Komdu, Jordan.
Þær héldu upp á loftiö til aö búa
sig, meðan við þrlr stóöum og
hlustuðum á heita smásteina
Eitt stutt, símtal við Sigrúnu og hún
strax, Ijósmyndir af þeim húsgögnum
þig vantar ásamt sýnishornum áklæða
og upplýsingum um verð og gæði.
i - 28900 Laugavegi 26
i - 21030 Reykjavík

3. TBL. VIKAN 17