Vikan - 03.06.1976, Qupperneq 23

ON
Einhver hreyfði sig. Súsönnu
skildist að fleiri væru í her-
berginu, bak við blindandi ljósið.
Azarov hélt áfram
yfirheyrslunni á ensku. „Segðu
okkur frá sambandi þínu við
banda«ríska njósnarann John
Novak, sem skotinn var til bana
fyrir framan hótelið þitt fyrir
fjórum dögum'síðan.”
„Var þessi vesalings maður
bandarískur?” spurði hún, og lést
vera undrandi.
Einhver hreyfði sig snögglega.
Stór hendi sló hana þvert yfir
andlitið.
„Þetta er viðvörun,” sagði
Azarov, og stóð upp fyrir framan
hana. „Sannleikann.”
„Þú lofaðir me'r klukkustund.
áður en þetta byrjaði.”
Hann sló hana aftur. Susanna
reyndi að halda tárunum í
skefjum, og kreppti hendurnar
fyrir aftan bak. Veskið hékk enn
á handlegg hennar.
„Augnablik," hrópaði Melinski
á rússnesku. „Notaðu hana þessa
félagi. Hún er áhrifameiri.” Hann
rétti Azarpv svipu, klofna í
endann.
„Hann var bandarískur
njósnari." sagði Azarov við hana.
„Það vissi ég ekki."
„Þú talaðir við hann, nokkrum
mínútum áður en hann lést."
„Það getur ekki verið.”
„Víst getur það verið. Hann
sendi þig til að sækja upplýsingar.'
Hjarta hennar tók kipp, en hún
sagði aðeins: Ég hef ekki talað við
neina búlgara. Auðvitað að leið-
sögumanninum undanskildum.”
Svipan dansaði við andlit
hennar. „Verð ég að nota þessa?
„Því miður. Ég veit ekkert.”
Svipan titraði aðeins. Iðandi
endi hennar var næstum
dáleiðandi. „Ef til vill," sagði
Azarov mjúklega „lífgar þetta
upp á minnið.”
Hann kinkaði kolli til þriðja
mannsins sem slökkti á
ljóskastaranum. Aðeins ein
ljóspera lýsti upp herbergið.
Þegar augu hennar byrjúðu að
venjast daufri birtunni, sá
Susanna að Azarov handlék
svipuna lauslega.
Dyrnar á veggnum beint á móti
opnuðust, og einhver hrökklaðist
inn. Hún þekkti hann strax. Þetta
var maðurinn, sem hafði látið
hana fá skilaboðin í litla veitinga-
húsinuí Sofia. Hann stóðóstyrkur
i augnablik. síðan seig hann niður
á gólfið og Iá þar hreyfingalaus.
Hann hafði verið barinn og það
blæddi enn úr sárunum kringum
munn hans. Susanna leit á
Azarov. Svipur hans var kaldur.
Hún hrökklaðist til baka. „Er
hann dáinn?” hvislaði hún.
„Sennilega,” svaraði hann.
Óttinn heltók hana.
„Hvað éar það sem hann lét þig
fá?” spurði Azarov.
„Ekkert”.
„Notaðu svipuna,” skipaði
Melinski. „Eg held að þú sért
orðinn ragur.”
Azarov svaraði honum ekki.
Rödd hans varð hörð. Þó virtist
hann mqtþróafullur. „Ég spyr þig
aftur. Hvað lét hann þig fá?”
„Ekkert. Hafi hann sagt ykkur
það, þá lýgur hann.”
Svipan þaut í gegnum loftið.
Hún lenti á kinn hennar. Susanna
greip andann á lofti.
„Það ert þú, sem lýgur. Hvað er
það, sem hann Iét þig fá?”
„Ekkert. Það hef ég sagt
ykkur.”
Svipan snerti andlit hennar
aftur. Tár sársauka og hræðslu
komu fram í augu hennar, og hún
lagði höndina i varnarstöðu yfir
andlitið.
„Hvað sagði hann við þig?”
„Ekkert. Ég skil ekki
búlgörsku."
„Hefurðu séð hann áður?”
Hún hristi höfuðið.
Azarov fór fram fyrir borðið.
greip harðhentur i kjólinn
hennar, dró hana að sér, og horfði
lengi í augu hennar.
„Verðum við að nota
rafmagn?” spurði hann að lokum.
Þessi orð voru enn hræöilegri en
ofbeldi hans.
Þegar Susanna svaraði ekki
endurtók hann spurninguna.
„Verðum við að nota rafmagn?”
Susanna svaraði ekki.
Spurningin virtist óraunveruleg.
„Þú veizt ekki hvað sársauki er.
Hann getur brotið nióur hug-
rakkan mann á einni einustu
minútu. Hve lengi treystir þú þér
til að þola mikinn sársauka? Jafn-
vel CIA ætlast ekki til þess af
þér.”
Þetta hélt áfram. Þessi fallegæ
rödd hélt áfram aó eitra huga
hennar með imyndunum um þær
ógnir, sem hann gæti skapað
henni. Susanna barðist við að úti-
loka þessa rödd. Hún notaði hvert
þögult andartak til að hreinsa hug
sinn. Hún hugleiddi, hvort
nokkrum úr hópnum yrði leyft að
hafa samband við sendiráðið og
tilkynna brottnám hennar.
„Ertu nú reiðubúin að tala?”
spurði Azarov að lokum.
„Ekkert. Ekkert. Láttu mig
vera. Ég get ekkert sagt ykkur.”
„Eins og þú vilt.” Hann dró
hana að- sér. Síðan hrinti hann
henni kuldalega frá sér aftur.
Súsanna beit á jaxlinn. Búlgarinn
hafði augsjáanlega ekki sagt þeim
frá „Hroka og hleypidómum." Gat
liún verið jafn sterk?
Hann beygði sig niður og dró
hana aftur til sín. „Vertu nú
skynsöm. Segðu frá. Þá kemstu
ttjá sársaukanum."
„Eg get ekkert sagt ykkur."
sagði hún. Hún'varð allt í einu
þyrst.
Framhald í næsta blaði.
GISSUR
SULLFJí\55
BIlL KAVANAGU e.
frank fletcuer
Sennilega hefur þaö veriöj^ Hvenig vogaröu þér aö ákæra
bróöir þinnl i Bimma fyrir þaöl
23. TBL. VIKAN 23