Vikan - 03.06.1976, Side 39

f
Listamannahverfið Montmartre er eins og iitið
þorp í stórborginni. Á Tertre-torginu eru framieiddar
myndir á mettíma og seidar biautar tii allra heimshorna.
ðamaður Vikunnar átti nýlega
leið u
rísarborg og
. sem fvrir
frá
her
segir
bar
augu
og þeir (bínr, sem ekki þola
dagsins Ijós heilsa nýrri nóttu.
Leigubílstjórinn, sem ekur okk-
ur síðasta spölinn að hótelinu,
segir okkur frá því, að í mörgum
hverfum séu það enn lög frum-
skógarins, sem gilda. Þar ráði
götu-mafían, eiturlyfjasalarnir og
vændiskonur lögum og lofum, þar
til dagsskíman sendir fyrstu geisl-
ana inn í skemmtanahverfin, sem
síðan sofna þyrnirósarsvefni fram
til næsta kvölds.
Næsta dag göngum við með-
fram Signu, sem flýtur áfram lygn
og kyrr, á litinn eins og íslenskt
jökulfljót og næstum áþreifanleg
andstaða þess hraða, sem rlkir í
borginni.
Ótal ferðamannabátar eru (
förum um fljótiö og við tökum
okkur far með einum þeirra, mest
til að njóta sólarinnar og fá
tækifæri til aö skoða borgina frá
nýju sjónarhorni.
I hátölurunum gullu við leiðar-
lýsingar á einum 5 tungumálum,
góðar og gagnlegar upplýsingar,
ef réttar lýsingar hefðu komið á
réttum stöðum, en nú rann þetta
saman í eina langloku, sem virtist
fara fyrir ofan garð og neöan hjá
flestum.
Fyrir aftan okkur sat þrifleg
bandarísk fjölskylda í sinni fyrstu
evrópureisu. Hún lét ekkert fram
hjá sér fara sem ekki vakti fádæma
hrifningu og óstöðvandi flaum
lýsingarorða. Fjölskyldufaðirinn
dró derhúfuna brátt niður fyrir
augu og sagði: „Vekið mig, þegar
við siglum framhjá Hilton-
hótelinu."
Þegar siglt var undir eina af
hinum sögufrægu brúm borgar-
innar, hlutu farþegar óvænta
skírn, er skolprör sprakk og bunan
gekk yfir opið þilfarið. Flestir tóku
þessu meö bros á vör og litu á
þetta sem innvígslu í leyndardóma
Partsarborgar og hristu af sér
dropana, en lyktin sat eftir.
Hjá skipstjóra bátsins fengum
við að heyra, að vatnið úr Signu
væri drukkið sjö sinnum, en það
færi í gegnum mjög stranga
hreinsun og væri álitiö hættu-
minna til neyslu, heldur en upp-
sprettuvatn það sem tappað er á
flöskur og siðan selt í verslunum.
Þegar ég burstaði tennurnar
það kvöldið, þóttist ég fullviss um
að það væri í sjöunda og síðasta
sinn, sem þetta vatn rynni fram úr
krananum.
Aldrei kom Hilton-turninn og
bandaríski fjölskyldufaðirinn var
farinn að smáhrjóta, en afsprengin
skrifuðu póstkort í óða önn.
Við sigldum áfram og fram iijá
frelsisstyttunni í frönsku útgáf-
unni, og undir henni stóðu elsk-
endur, sem kysstust svo heitt og
lengi, að öllum tókst að mynda
þau. Parísarbúar eru þá ekki
dauðir úr öllum æðum þrátt fyrir
mengað vatnið í Signu
H.S.
23. TBL. VIKAN 39