Vikan - 25.11.1976, Blaðsíða 12

Börnin ikaf
heldur forel
Hvert mannsbarn á íslandi, sem hefur
sjónvarp á heimilinu, kannast við
hana Sirrí, sem séð hefur um
barnatíma sjónvarpsins ásamt
Hermanni Ragnars undanfarin ár og
annast allar kynningar i Stundinni
okkar fram til þessa, að vísu með
ómetanlegri aðstoð Palla. Færri
þekkja til einkalífs hennar, en Sirri
býr ásamt manni sínum í litlu húsi
afskekkt í Kópavoginum, og þangað
heimsótti blaðamaður hana og
spjallaði við hana um kennslustörf
og uppeldismál, siglingar og sjónvarp.
Við Fífuhvammsveg í Kópavogi
er lítið brúomálað timburhús, sem
upphaflega var byggt sem sumar-
bústaður og heitir Laufás. Það er
nokkuð frá aðalveginum og stendur
eitt sér umkringt trjám og gróðri.
í þessu litla húsi býr hún Sigríður
Margrét Guðmundsdóttir, eða Sirrí
sem sér um barnatímann i sjón-
varpinu. Hún hefur búið þar ásamt
manni sínum Svavari Egilssyni í
rúm fjögur ár, og þegar við bönk-
uðum upp á eitt kvöldið voru þau
bæði heima, þvi að þau eru róleg-
heitafólk án sjónvarps, kaupa engin
dagblöð og fara sjaldan út að
skemmta sér.
Við sátum lengi kvölds yfir vín-
berjum, camembertosti, kaffi og
rauðvíni og töluðum saman um hitt
og þetta. Eitt af því sem ég vildi
endilega fá að vita var, hvers vegna
þau hefðu keypt þetta hús, sem er
svo afskekkt.
Sirrí: — Við vorum að leita að
ódýru húsnæði og vildum helst
gamalt timburhús. Heppnin var
með okkur, og við fundum þetta
hús, sem uppfyllti flestar kröfur
okkar. Að vísu er umhverfið ekkert
sérstakt, en við kunnum ágætlega
við okkur, og hér er rólegt að vera
og meira að segja gróður á alla
vegu. En vegna þess hve vegurinn
er slæmur að húsinu kemur fyrir, að
hann verður ófær á veturna, og þá
12 VIKAN 48. TBL.
er ekkert annað að gera en að labba
síðasta spölinn. Það er bara gaman
að ösla snjóinn, ef maður er ekki að
flýta sér nein ósköp.
— Ertu aldrei hrædd að vera hér
ein?
— Nei, ég held nú ekki. Það er
gott að vera hérna i einverunni,
og svo eru hestar og kindur hérna
allt í kring um okkur, þó að ég sé nú
ekkert sérlega hrifin, þegar kind-
urnar taka upp á þvi að narta í trén.
— Ég var ein hérna i þrjár vikur
fyrra, án þess að finna nokkurn
tíma til hræðslu. Ég hefði þó
kannski átt að verða hrædd einn
daginn. Þá var stórhríð úti, og ég
hafði verið ein heima allan daginn,
þegar seint um kvöldið var bankað
á útidyrnar þrjú högg. Ég átti ekki
von á neinum og vissi, að ófært var
bílum að húsinu, en brá þó ekki vit-
und, enda ekki ástæða til. Sá sem
bankaði var maður, sem hafði fest
bilinn sinn ekki langt frá og bað mig
að lána sér skóflu. Það gat ég, æm
betur fór, honum til mikils léttis.
— Értu á móti fjölbýlishúsum?
— Nei, nei, alls ekki. Það hlýtur
að vera ágætt að búa í blokk, sér-
staklega þó þegar gleymist að
kaupa eitthvað úti í búð, þá er hægt
að banka upp á í næstu íbúð og fá
það lánað. Mér finnst verst, að það
gleymist að gera umhverfið aðlað-
andi, t.d. setja niður tré, og fyrir
bragðið verður allt kuldalegra og
ómanneskjulegra en það þyrfti að
vera. Mér finnst, að fólk ætti að
byggja meira úr timbri. Það er svo
auðvelt að gera timburhúsin hlýleg,
en það er náttúrlega smekksatriði
eins og allt annað.
— Eru siglingar aðaláhugamál
ykkar beggja?
— Já, við erum svo heppin að
eiga sameiginlegt áhugamál. Svav-
ar bjó nokkur ár í Ástralíu, áður
en við giftum okkur, og þar kynnt-
ist hann þessari iþrótt og smitaði
mig af henni. Margir halda, að það
sé ómögulegt að stunda siglingar
við íslands vegna roks, en það er
mesti misskilningur. Það er miklu
frekar lognið, sem stendur sigling-
um fyrir þrifum. Um tíuleytið á
kvöldin lygnir venjulega algerlega,
en flestir hér nota kvöldin til þess
að sigla. Annars finnst mér alltaf
gaman að dóla í logninu, en
kapparnir, sem hafa mestan áhuga
á að keppa og komast sem allra
hraðast, eru ekki alveg á sama máli,
eréghrædd um.
— Við erum félagar i siglinga-
Sirri og Svavar eru fjarska ánægð með húsið sitt, Laufás, en það er
nokkuð afskekkt í Kópavoginum.