Vikan - 25.11.1976, Blaðsíða 31

mig, Carol, gætirðu það?” spurði
hann skyndilega. „Láttu hann
skrifa tvisvar, þegar hann skrifar
sig inn á hótelið!”
,,Nei, Jimmy, það gæti ég ekki,”
sagði ég ákveðin. ,,Ég verð að
vinna, og ég get ekki leyft mér
slíkt.”
, ,En það myndu allir öfunda mig i
skólanum,” nauðaði Jimmy, ,,æ,
gerðu það Carol, gerðu það! ”
Ég gat ekki annað en brosað að
ákafanum í honum, og mamma
sagði: „Þhð myndi nú ekki gera
neitt til, er það elskan, bara i
þetta eina sinn? Þú gætir útskýrt,
að það væri fyrir litla bróður þinn.”
„Allt í lagi, allt i lagi, ég skal sjá
hvað ég get gert. En ég lofa engu,
mundu það.”
„0, Carol, þú ert besta systir í
heimi!” sagði Jimmy, frá sér num-
inn. Og í hvert skipti sem hann sá
mig, minnti hann mig á að gleyma
þessu ekki.
Loks rann upp helgin sem „Ljón-
in” áttu að dveljast á hótelinu.
Þegar þeir skrifuðu sig inn var ég
í borðsalnum að athuga pantanir og
fleira, og ég missti algerlega af
þeim, nema hvað ég só nokkra
herðabreiða náunga i rúllukraga-
peysum standa hjá lyftunum.
„Hafðu engar áhyggjur, við
eigum eftir að sjá meira en nóg af
þeim,” sagði Shirley, en reyndin
varð önnur. Eftir hódegið voru þeir
að keppa, og allt var með friði
og spekt á hótelinu. Fljótlega eftir
kvöldmat fóru flestir þeirra á dans-
leik, en nokkrir urðu eftir á bamum.
Þar sem ég þekkti ekki Bryn Wilson
í sjón, var ég ekki viss um að hann
væri þar. En mjög seint um
kvöldið, þegar ég sat við skrif-
borðið mitt, heyrði ég einhvem
þeirra kalla nafnið hans og ég
sperrti eyrun. Ef hann væri í
þessum fámenna hóp við barinn,
væri einmitt núna kjörið tækifæri
til að fá eiginhandaráritun hjó
honum.
Ég safnaði í mig kjarki, fór í
gegnum forsalinn og gekk í áttina
að bamum. Ég mætti einum úr
hópnum í dyrunum á barnum og
notaði tækifærið til að spyrja hvort
Bryn Wilson væri þarna, og þá hver
þeirra hann væri. — En því miður
hafði náunginn sem ég mætti fengið
sér einum of mikið neðan í því.
„Þama er hann”. Hann sveiflaði
handleggjunum í áttina að bamum.
„Þetta er hinn stórkostlegi Bryn
Wilson. En þú vilt hann ekkert,
elskan. Þú vilt mig! Ég heiti Frank
og er alveg einstaklega elskulegur
maður!”
Hann reyndi að taka utan um mig
og ég fann bjórfýluna anga út úr
honum. Ég ýtti honum frá mér, og
hann slagaði svo mikið, að hann var
nærri dottinn.
„Ökei, ókei, elskan,” sagði hann
og reyndi að ná jafnvæginu. „Þú
vilt ekki Frank hinn elskulega.”
Hann benti á einn af strákunum
við barinn. „Hún heimtar þig,
Bryn, þú ert alltaf jafnheppinn!
Góða skemmtun, en varaðu þig á
henni, húnbítur!”
Frank hinn elskulegi var ekki
fyrsta fyllibyttan, sem ég komst í
kast við eftir að ég fór að vinna á
Royal, en samt kafroðnaði ég þegar
ég gekk inn á barinn til strák-
anna, sem stóðu og gláptu stríðn-
islega á mig. — Sem betur fer
virðist Bryn vera vingjamlegasti
maður, hugsaði ég, og gekk beint til
hans, en leit ekki á hina.
„Þú ert áreiðanlega dauðleiður á
fólki, sem biður þig um eiginhand-
aráritun”, sagði ég og tók litlu
leðurbundnu bókina hans Jimmy’s
upp úr vasanum. „En bróðir minn
er mikill aðdáandi þinn. Ég hef ekki
heyrt talað um annað en Bryn
Wilson í rúma viku.”
Hinir fóm allir að skellihlæja.
„Hún ætlar sér eitthvað þessi!”
„Litli bróðir! Sú er ógæt!”
„En það er alveg satt,” sagði ég
vandræðalega, og Bryn brosti.
„Hugsaðu ekki um þá, vinan. Ég
trúi þér. Skildu bókina eftir hjá
mér, og ég skal skrifa í hana seinna.
Hvað heitirbróðirþinn?” *
„Jimmy,” sagði ég og rétti
honum bókina.
„Allt í lagi, en í staðinn vil ég
fó sýnisferð um bæinn.” Hann leit
beint í augun á mér, og ég roðnaði
enn meira.
„Já, þú getur áreiðanlega fengið
kort og upplýsingabækling í mót-
tökunni,” sagði ég. Þegar ég gekk
út af bamum og fann öll þessi augu
hvíla ó mer, hamaðist hjartað í
brjósti mér. Ég vonaði að það væri
ekki of augljóst, að mér fannst
Bryn Wilson vissulega mjög áðlað-
andi!
Um kvöldið, þegar ég var að fara
að sofa í litla herberginu, sem ég
hafði á hótelinu, ló ég og starði út í
bláinn. Ég sá stöðugt fyrir mér lag-
legt andlitið á Bryn; hlýlegt brosið
og fallegu brúnu augun. Ég hafði
aldrei trúað á ást við fyrstu sýn,
en nú fór ég að efast. Af hverju
ætti eg annars að vera svona óskilj-
anlega sæl? Hvers vegna fékk ég þá
hjartslátt í hvert skipti sem ég
hugsaði um að hitta hann aftur?
Þú ert brjáluð, sagði ég við sjálfa
mig. Hann er hér, eins og hinir, til
að skemmta sér um helgina. En á
þriðjudaginn verður hann farinn
heim og gleymir þér um leið. En það
skipti ekki máli. Það vom einhverjir
töfrar yfir Bryn, sem ég gat ekki
slitið mig frá.
Daginn eftir sat ég við skrifborð-
ið mitt, þegar ég sá hann koma úr
lyftunni með bókina hans Jimmy’s
í hendinni.
„Ég ætti auðvitað að nota stig-
ann” sagði hann brosandi, „en eftir
kvöldiðígær....”
Hjartað byrjaði að hamast í
brjósti mér aftur, þegar ég minntist
þess, sem ég hafði verið að hugsa
kvöldið áður.
„Þú færð nú nóga æfingu ó vell-
inum, fótboltakappi eins og þú!”
sagði ég heldur bjálfalega.
Það kom undarlegur svipur á
hann. Síðan rétti hann mér bókina.
„Vona að bróðir þinn verði ánægð-
ur,” sagði hann og sneri burt. Þá,
eins og hann hefði fengið bakþanka,
sneri hann sér við aftur.
„Ég meinti það, sem ég sagði í
gærkvöldi,” sagði hann. „Ef þú átt
einhvem tíma frí, myndi ég vilja að
þú sýndir mér bæinn.”
Ég hikaði. Var ég að láta hafa
mig að fífli? Kannski og þó...
Ég hafði ekki langan umhugsun-
arfrest. Eftir rúman sólarhring yrði
hann horfinn mér fyrir fullt og allt,
nema ég gerði eitthvað í málinu.
„Ég á frí eftir hádegið, frá
klukkan tvö”, sagði ég.
„Fínt,” sagði Bryn. „Ég bíð þá
eftirþér.”
Þegar ég kom niður í forsal rétt
eftir klukkan 2 sat hann þar og beið.
Þegar við vomm að fara út mættum
við tveim félögum hans, sem fliss-
uðu og hlógu, en Bryn lét sem hann
heyrði ekki athugasemdir þeirra,
eins og t.d.: Það er munur að vera
frægur! og fleira í þeim dúr.
Ég ákvað að láta það ekki á mig
fá. Tíminn með Bryn yrði nógu
stuttur, þótt ég léti þá ekki spilla
fyrir.
Dagurinn leið i töfraljóma. öðm-
vísi get ég ekki lýst því. Mér hafði
aldrei fundist Haverley neitt sér-
stakur bær, en þegar ég var að sýna
Bryn hann, sá ég hann í nýju ljósi.
Um kvöldið fómm við svo í bíó og
á eftir fengum við okkur spaghetti
ó litlum veitingastað.
Svikarinn
Frá því að ég hitti Bryn fyrst vissi
ég, að ég hafði aldrei hitt neinn,
sem hafði jafn mikil áhrif á mig og
hann. Og ég hafði haldið, að það
væri gagnkvæmt!
„Við eigum að keppa á morgun,
en mig langar að hitta þig annað
kvöld ef þú átt fri”, sagði Bryn,
þegar við kvöddumst í forsalnum á
hótelinu, og ég Iofaði guð, því ég
átti einmitt frí þá.
Það kvöld fengum við okkur í
glas í kjallarasjoppu i bænum, og
einu sinni enn var þessi undarlegi,
óraunvemlegi blær yfir öllu.
Kannski var það vegna þess, að
ég vissi, að kvöldið eftir yrði hann
farinn fyrir fullt og allt, og því
reyndi ég að njóta hverrar minútu
til hins ýtrasta. Eða kannski var
það eitthvað annað og meira....
Ég þorði varla að vona. Það var
brjálæði að ímynda sér, að þetta
stutta ævintýri gæti leitt til ein-
hvers varanlegra: að Bryn gæti
orðið ástfanginn af mér. Þegar við
gengum aftur heim á Royal, varð
Bryn svo undarlega þögull, og á
hóteltröppunum spurði hann
skyndilega: „Ætlarðu að skrifa
mér, Carol? Ég veit ekki, hvenær
ég get hitt þig aftur, en mig langar
til að halda sambandi við þig.”
„Já, já, auðvitað geri ég það,”
svaraði ég.
„Það er aðeins eitt, Carol, sagði
hann vandræðalega.
„Hvað er það?” spurði ég.
„Það er nefnilega þannig...”
En áður en hann komst lengra, kom
hópur af félögum hans upp tröpp-
umar. „Hvemig hefur stjarnan
það?” sagði einn þeirra hlæjandi.
„Nógar dömur handa stjömunum,
erþað ekki?”
Ég sneri mér undan og fór hjó
mér, móðguð og reið yfir dóna-
skapnum. „Þeir em bara afbrýði -
samir, af því að þú ert besti maður-
inn í liðinu,” sagði ég, þegar við
komum inn á hótelið.
En Bryn virtist anntu-s hugar og
svaraði ekki. Þess í stað opnaði
hann dyrnar fyrir mig.
„Jæja, góða nótt, Carol.
„En heimilisfangið þitt, Bryn!
Ég get ekki skrifað þér, ef ég veit
ekki, hvar þú átt heima.”
Hann hikaði andartak, og ég hélt,
að hann væri hættur við allt saman.
Þá reif hann blað úr vasabókinni
sinni, skrifaði á það, braut það
saman og fékk mér. „Góða nótt,
Carol. Og þakka þér fyrir yndis-
lega helgi,” sagði hann. Hann
kyssti mig snöggt og laust og fór
síðan.
1 herberginu mínu tók ég upp
blaðið og horfði á nafnið hans, eins
og klunnalegir prentstafimir gætu
fært mig nær honum. B. Wilson,
79 a Scudamore Street, Croxley. Ég
reyndi að ímynda mér, hvemig þar
væri umhorfs, en gat það ekki.
Áður en ég fór i rúmið lét ég blaðið i
hólf á veskinu minu.
Daginn eftir, þegar ég kom á
vakt, vom Croxley ljónin farin.
Þessi stutti tími, sem ég hafði átt
með Bryn virtist þegar eins og fjar-
lægur draumur. Ég átti erfitt með
að ímynda mér það, svona um
hábjartan daginn, að ég ætti eftir
að hitta Bryn aftur. En ég hugsaði
varla um annað og var stöðugt að
rifja upp fyrir mér andlit hans og
48. TBL. VIKAN 31