Vikan - 25.11.1976, Blaðsíða 14

en einhverra hluta vegna logaði ekki
á vitanum, sem átti að vísa okkur
leiðina, svo að við gátum ekkert
annað gert en að snúa bátnum upp í
veðrið og biða átekta, þar til birti.
En svona lagað kryddar heilmikið
tilveruna og er alltaf skemmtilegt
eftir á.
Sirri er kennari að mennt og
kennir í vetur 6 og 8 ára börnum
í Digranesskóla í Kópavogi. Þetta
er sjötta árið, sem hún kennir og
4. árið sem hún vinnur við bama-
tímann.
— Þarf ekki mikinn kjark til þess
að koma fram í sjónvarpi í fyrsta
skipti?
— Ég var hræðilega taugaóstyrk
fyrst, en nú er ég alveg komin yfir
það. Annars bar þetta allt svo brátt
að, þegar ég byrjaði. Við höfðum
ekki nema rétt rúma viku til að
undirbúa fyrsta þáttinn. En ég var
spennt að sjá, hvemig ég „kæmi
út”, og ég gleymi ekki fyrstu út-
sendingunni þá var ég ásamt Her-
manni Ragnari stödd hér og búin
að smala saman báðum fjölskyldum
okkar, og við biðum spennt eftir því
að klukkan yrði sex. Og svo loksins
þegar stundin rann upp, var sendur
út rangur þáttur. Við byrjuðum
nefnilega á því að taka upp tvo
þætti í einu, og sá seinni var sendur
út. Það uppgötvaðist eftir 10 mín-
útur, og þá var sá rétti settur á
spóluna. Ég man þó ekki lengur,
hvað mér fannst um þáttinn sjálfan.
— Ertu ekki orðin neitt leið á að
sjá um þennan þátt?
— Nei, ekki ennþá, enda gengur
þetta betur hjá okkur með hverju
árinu sem líður, og með reynslunni
lærist alltaf eitthvað nýtt.
— Hvað um Palla?
— Ég er mjög hrifin af honum og
held, að hann sé mjög heppilegur
til þess að koma jákvæðum við-
horfum inn hjá krökkunum. Við
reynum að lauma inn áróðri með
Palla, án þess að mikið beri á. En
hann er voðalega dyntóttur og
kemur mér oft á óvart, því að það
kemur fyrir, að við bregðum aðeins
út af textanum.
— Ég man eftir þvi, að einu
sinni fann Palli hatt í stúdíóinu og
ákvað að hafa hann á sér. Ég
sagðist ætla að spyrja hann, hvar
hann hefði fundið þennan hatt, en
hann sagðist ekki vilja segja mér
hverju hann ætlaði að svara. Og svo
sagði hann: Hvað! Ég er með engan
hatt! Þá ætlaði ég alveg að springa
úr hlátri.
— Hvaða aðalreglum farið þið
eftir við efnisval í Stundina?
— í fyrsta lagi að sýna ekki
myndir með texta, til þess að öll
bömin geti skilið, hvað myndin
fjallar um. Eg má þó til með að
koma þeirri skoðun minni að, að
mér finnst, að foreldrar ættu að
fylgjast með barnatimanum og
útskýra það fyrir krökkunum, sem
þeir skilja ekki. Það hefur mikið
félagslegt gildi fyrir þá. I öðru lagi
forðumst við að sýna myndir, þar
sem ofbeldi kemur fyrir, eins og í
flestumþeim myndum, sem er boðið
upp á í kvikmyndahúsum hér. Þar er
dregin upp alröng mynd af raun-
veruleikanum, t.d. þegar skotið er á
söguhetjumar ogþær lemstraðar til
ólífis, en rísa svo upp alheilar eins og
ekkert hafi í skorist í næsta atriði.
Margar bandarískar teiknimyndir
eru þannig, og þar af leiðandi finnst
okkur þær ekki koma til greina.
Síðast en ekki síst, lítum við svo á,
að efnið í Stundinni okkar megi ekki
eingöngu vera skemmtiefni, heldur
þannig að það skilji eitthvað eftir
hjá bömunum.
— Við fáum mörg bréf frá krökk-
um, sem vilja tjá sig um Stundim
og eins frá foreldmm, og það kemui
greinilega fram í þeim, að yngstu
krakkamir taka mjög nærri sér, ef
eitthvað sorglegt gerist í mynd-
unum. Ein myndin um hana Mysu,
sem var ein söguhetjan í fyrravetur,
endaði á því, að hún hafði týnt
mömmu sinni. Nokkrir foreldrar
skrifuðu okkur, að krakkarnir hefðu
grátið af sorg, og það fannst okkur
að megi helst ekki koma fyrir. Við
höfum líka komist að því, að börn á
vissum aldri em ákaflega hrædd við
að vera skilin eftir, og reynum því
að forðast að það komi fram.
— Hvaðan fáið þið efni?
— Við pöntum hluta af efninu
gegnum pöntunarlista, og í fyrra
fómm við til Prag til þess að viða að
okkur efni. Tékkar framleiða mikið
af skemmtilegu bamaefni, einkum
teikningar. I þeim em aðalsögu-
hetjumar oftast brúður eða dýr, og
bömin finna mikla samkennd með
þeim, það, kemur berlega í ljós í
bréfunum.
— Hvemig er afstaða bamanna
gagnvart þér?
— Eg get ekki almennilega gert
mér grein fyrir því, en ég held, að
þau séu hálffeimin við mig. Minir
nemendur virðast bara líta á mig
sem venjulega manneskju, en aðrir
krakkar í skólanum hugsa fyrst og
fremst um mig sem Sirrí í bama-
14 VIKAN 48. TBL.