Vikan - 25.11.1976, Blaðsíða 13

*q ekki vandamálin,
VIÐTAL VIÐ SIGRÍÐI
MARGRÉTI GUÐMUNDSDÖTTUR - SIRRl
klúbbnum Ými i Kópavogi og
siglum mikið bœði á kvöldin og um
helgar, og tökum það fram yfir alla
aðra skemmtun, sem okkur býðst.
Það er bœði afslappandi og spenn-
andi að veltast um í litlum báti
úti á sjó og njóta náttúrunnar,
enda ferðumst við mikið þannig.
Við höfum m.a. siglt um Hvalfjörð-
inn og komumst þá að því, að þar er
náttúrufegurð mikil þrátt fyrir allt.
' Um hvítasunnuna fórum við í smó-
siglingu til Viðeyjar, og þó að það
hljómi ekki beint framandi, þó var
það ævintýri út af fyrir sig.
— Hafið þið ekki siglt yfir
Atlantshafið lika?
Nú leit Svavar upp úr siglinga-
ritinu, sem hann hafði verið niður-
sokkinn i.
— Jú, meira að segja tvisvar.
— Palli er voðalega dyntóttur og
kemur mér oft á óvart.
í fyrrasumar fórum við til Eng-
lands til að kaupa seglbát, og eftir
nokkra leit fundum við einn, sem
okkur likaði. Það var i Wales. Eftir
að við höfðum fengið hann afhentan
sigldum við til Irlands, þaðan til
Skotlands gegnum skipaskurði þar
Yngri krakkarnir taka mjög nærri
sér, ef eitthvað sorglegt gerist i
— Það eru alltof mörg börn, sem
varla þekkja feður sina, því að þeir
eru nlltaf úti að vinna.
og siðan norður eftir. Það er mjög
gaman að sigla þama. Það er bæði
fallegt og mikið af skemmtilegu
fólki, sérstaklega í skosku hafnar-
bæjunum.
Sirrí: — Eftir að ég fór að ferðast
ó sjó, finnst mér alltaf eins og að
framhlið eða andlit staðanna mæti
mér, þegar ég sigli inn höfn, því þar
iðar allt af lífi. Þegar ég hins vegar
kem á flugvöll í framandi landi,
finnst mér eins og ég komi bak-
dyramegin inn.
— I þessari fyrstu ferð voru fjórir
kunningjar okkar með, og var óneit-
anlega mikill styrkur í þeim. Við
vorum ægilega spennt, áður en við
lögðum af stað yfir hafið, því að
fjölmargir höfðu lýst fyrir okkur 30
metra háum öldum og stórsjó úti á
rúmsjó, svo að við áttum von á öllu.
En ferðin gekk eins og i sögu, og
allt svona lagað fór alveg fram hjá
okkur, sem betur fór. Líklega eru
siglingar okkar yfir Atlantshafið
litt það eftirminnilegasta og
skemmtilegasta, sem við höfum
gert um ævina.
— En getur ekki verið hættulegt
að sigla á opnum báti yfir hafið?
Svavar: — Nei, ekki vitund.
Svona bátum getur hreinlega ekki
hvolft vegna botnþyngdarinnar.
Auk þess á ekki að vera hætta ó
ferðum, ef menn eru i öryggislínu
og með björgunarvesti, enda gætt-
um við þess öll að vera alltaf þannig
búin alla leiðina. Við vorum líka vel
ó verði gagnvart skipaferðum og
skiptumst ó að vera á vöktum og
stýrabátnum.
— Síðari ferðina fórum við í júlí í
sumar. Þá sigldum við Sirri III, en
svo heitir báturinn frá Vestmanna-
eyjum til Færeyja, Shetlandseyja
og Orkneyja og þaðan til Skotlands
ásamt þremur kunningjum. Sú ferð
gekk líka stórslysalaust, þrátt fyrir
að við vorum óheppin með veður.
Hún var líka erfiðari en sú fyrri.
Sirrí: — Já, og ævintýralegri
líka. Ég man t.d. alltaf eftir því,
þegar við sluppum framhjá rúss-
neska flutningaskipinu. Til þess að
koma í veg fyrir, að það lenti hrein-
lega á bátnum, þurftum við að
víkja, svo að okkur fannst skipið
stefna á okkur. En það slapp fram
hjá sem betur fór. Annars var
mesta hræðslan fólgin i þegar við
uppgötvuðum stuttu seinna fyrir
algera tilviljun, að frá stýrishúsi i
svona stórum skipum er svokallað
blint sjónarhorn, svo að rétt eins
gat verið, að stýrimaðurinn hafi
ekki orðið bátsins var.
— Svo lentum við í ofsaroki frá
Orkneyjum til Skotlands og börð-
umst lengi við veðrið fyrir Wroth-
höfðann, áður en okkur tókst að
komast fyrir hann. Áður höfðum
við lent í vandræðum við eyjarnar.
Við sigldum að þeim að næturlagi,
48.TBL. VIKAN 13