Vikan - 25.11.1976, Blaðsíða 19

SNMRJi
FUGL-
ARANS
I sundinu heyrðu þær viðbjöös-
legar hvinur, sem enduðu með
annarri sprengingu. „Ætli bensín-
geymir hafi sprungið i loft upp?”
sagði Jo. „Þá megum við eiga von á
umferðaröngþveiti.” Þær tóku til
fótanna.
Bílageymslan var tóm, nema
hvað þar stóðu tveir bílar. Franz
var úti á götu, hallaði höfðinu aftur
og leit til himins. Þriðju hvinumar
heyrðust og því næst æðisgengin
sprenging. Og þetta endurtók sig í
fjórða sinn. t þetta skipti hrukku
þær báðar í kút. „Gætu þetta verið
flugeldar?” spurði Irina. „Einhvers
konar hátíðarhöld.”
Spennan á milli þeirra var horfin
og þær hlógu báðar.
„Hvað sem því líður,” sagði Jo,
um leið og þær settu farangurinn í
aftursætið á Fordbílnum, „þá held
ég að herra Hartmann sé önnum
kafinn við að telja sprengingamar
og veiti okkur þvi enga sérstaka
athygli.” Þar með losnum við
undan fimm mínútna seinkun,
hugsaði hún þakklát.
En hann hafði næm eym. Um leið
og hann heyrði vél ræsta kom hann
hlaupandi inn í bilageymsluna, til
þess að vita hver væri að rjála við
bílana. Jo var í þann veginn að aka
bílnum út. „Vinkonu minni líður
ekki sem best. Ég ætla að fara með
hana upp í sveit yfir helgina,”
útskýrði hún. „Skilið kveðju okkar
til móður yðar og segið herra.
Meimery, þegar hann kemur að
sækja bílinn sinn, að við höfum
tekið farangur hans með okkur. Við
eigum von á honum heim til frænku
minnar, sem býr hér rétt fyrir
snunnan nálægt Bolzano.” Hún
hafði talað þýsku en italska nafnið
hafði hrokkið út úr henni. „Nálægt
Bozen,” leiðrétti hún og vonaði að
hann myndi fyrirgefa henni þessa
vangá.
„Hvað um bensínið. Ég fyllti...”
„Hann mun borga það ásamt
reikningum sínum.” Því næst varð
hún öll eitt bros og veifaði með
hendinni um leið og hún ók hægt út
úr bílageymslunni og bjó sig undir
að beygja til hægri skemmstu leið
að þjóðveginum, sem lá í vesturátt.
„Fröken Schmidt,” öskraði
Franz Hatmann. Hún stansaði.
„Þér eigið ekki að fara í þessa átt,”
kallaði hann og kom hlaupandi að
bilnum. „Ef þér eruð að fara suður
á bóginn eigið þér að beygja til
vinstri...”
„Og aka yfir markaðstorgið? Nei,
þakka yður fyrir. Ég kemst á
veginn, sem liggur til Bozen á miklu
auðveldari hátt.”
„En þér eruð að taka á yður
stóran krók. Þér verðið að...”
„Betra en að þurfa að fara í
gegnum gamla bæjarhlutann. Auf
Wiedershen.”
Franz Hatmann stóð i dyrunum á
bilageymslunni og horfði á Fordinn
aka á brott. Nú, svo herbergið var
ekki nógu gott fyrir þau? Annars
hafði systir bandaríkjamannsins
verið veik, eða svo sagði fröken
Schmidt, og það var ef til vill satt
hjá henni. Sú ljóshærða hafði verið
náföl, rétt eins og hún hefði sett
andlitið ofan í hveitisekk. Það var
því eins gott að vera laus við þau.
Hann hafði engan áhuga á því að
breyta húsi móður sinnar í sjúkra-
hús. Þó gast honum ekki að þessu.
Helst hefði hann kosið að bregða sér
fró í fóeinar mínútur, en bíll
stansaði nú við bensíndæluna og
bílstjórinn vildi fá tuttugu litra af
bensíni. Þegar hann var í miðju kafi
að fylla á bílinn kom Willi, sonur
nágrannans og bað um að fá
lánaðan skiptilykil. „Willi,” kallaði
hann, „skjóstu heim til mömmu og
segðu henni að konumar tvær séu
famar. Biddu hana að athuga hvort
nokkm hafi verið stolið úr herberg-
inu?”
Annar bíll renndi upp að dælunni
og sá þriðji stansaði fyrir aftan
hann og beið þess að röðin kæmi að
honum. Willi kom hlaupandi í
gegnum bílageymsluna og sótti
skiptilykilinn. „Móðirþín athugaði
herbergið og þar var allt með felldu.
Ég skila þér þessum aftur eftir
fimm mínútur.” Hann veifaði
skiptilyklinum og rauk síðan af stað
aftur. Engu stolið, hugsaði Franz.
Herbergið hefur þá ekki verið nógu
fínt fyrir þau. Hann var reiður og
benti þriðja bílnum að aka upp að
dælunni.
En bíllinn hreyfðist ekki úr stað.
Tveir menn stigu út úr honum.
Fleiri útlendingar, hugsaði Franz,
og eins og venjulega að biðja um
leiðbeiningar. Hann setti dælu-
slönguna á sinn stað, þurrkaði sér á
tvisti og gekk til móts við þá. Hann
sá það ó bílnúmerinu, að þeir vom
frá Graz. Þeir vom á hvítum
Fíatbíl, en þetta vom ekki austur-
ríkismenn, jafnvel ekki só stóri,
sem var þó með ljóst hár og blá
augu. Hinn var dekkri og hann
hafði orð fyrir þeim. Hann talaði
ítölsku en mólfarið var líkast því að
hann hefði lært nokkrar setningar
utan að. En hann spurði hvorki um
götuheiti né vandrataða leið. Hann
sagðist vera að leita að vini sínum,
sem væri nýkominn til Merano og
væri á grænum Mercedesbíl með
skrásetningarnúmeri Vínarborgar.
„Því spyrjist þér ekki fyrir um
hann á hótelunum?” spurði Franz.
„Við emm búnir að hringja á öll
hótel og gistihús.”
Svo að nú em þeir að leita í
bilageymslunum, hugsaði Franz.
Tonka leikföng.
Kranar.
Vegheflar.
Ámokstursskóflur.
Gröfur.
*
Leikfanga húsið, Skólavörðustíg 10, Box 7154 — sími 14806. Póstsendum samdægurs.
48. TBL. VIKAN 19