Vikan - 20.10.1977, Side 21

BOÐBERAR ÖTTANS
að vita, hvers vegna þetta er svona
mikilvægt.”
„Ég veit það ekki. Það bara er
það.”
„Komdu hingað.” öþol hans var
augljóst, ekki bara í röddinni heldur
einnig í taki hans um úlnlið hennar.
,, Annaðhvort hefur það dottið niður
af slysni eða þá að einhver hefur
tekið það. Ertu alveg viss um að þú
hafir ekki fært það til sjálf?”
Sara varð orðlaus. Allt í einu varð
henni ljóst, hvers vegna henni var
svona órótt. Alec hafði, með fáum
^rðum, leitt hana beint að ótta
hennar. Það var mikilvægt að vita,
hvort kortið hafði dottið í eldinn4því
að ef það hafði ekki gert það, þá
hafði einhver tekið það...
„Hver i ósköpunum hefði getað
tekið það?” spurði Alec.
Sá hinn sami og setti það i
töskuna mína i upphafi, hrópaði
Sara innra með sér. En hún gat ekki
sagt það við Alec. Hann tók þögn
hennar sem samþykki. „Þá sérðu
það. Gleymum þessu nú.” Hann
tók andlit hennar milli handa sinna.
„Er eitthvað að elskan? Líður þér
vel?"
„Jú, mér liður ágætlega. Það er
biðin, býst ég við, hugsunin um,
hvort allt verði i lagi.”
„Auðvitað verður allt í lagi. Er
ekki læknirinn ánægður?”
Sara kinkaði kolli. En stundum
var biðin óbærileg. Hún bjóst við að
allar vanfærar konur hefðu þessar
hræðilegu hugsanir, að barnið gæti
fæðst andvana eða vanskapað.
Undanfarið kom óttinn oftar og
oftar yfir hana og gerði hana
máttfarna og titrandi. Upp á
síðkastið höfðu oft komið augnablik
þar sem hún var að því komin að
hella sér yfir Alec. En hún hafði þá
óþægilegu tilfinningu að hann
mundi telja sig knúinn til að vísa
ótta hennar á bug, líta á hann sem
ímyndun.
„Kannski þú ættir að fara til
Blunsdons læknis á morgun.”
Sara hristi höfuðið. „Nei, mér
líður ágætlega, elskan. Ég fór í
skoðun í morgun, og allt er í lagi.”
Þegar búið var að kveikja á
sjónvarpinu, sat hún fyrir framan
það og var sér þess meðvitandi að
verurnar hreyfðust á skerminum og
einnig fann hún hlýjuna frá
handlegg Alecs, sem hélt um axlir
hennar, en hún var gjörsamlega
aðskilin frá þessu. Hún vissi aðeins
af óttanum og lágri röddu innra með
sér, sem hvíslaði aftur og aftur:
„Það verður allt í lagi, er það ekki?
Ö, láttu það vera í lagi.”
Sara brosti ánægð. Þau tóku sér
alltaf góðan tíma í morgunverðinn ó
laugardögum og nutu þess að Alec
þurfti ekki að þjóta af stað í
vinnuna og þau gótu gert eins og
þau vildu.
Þennan morgun hafði hún náð
fullu jafnvægi, hún var áhyggju-
laus. Uppástunga Alecs kom vel við
skap hennar...
, ,Eigum við ekki að fara út í dag?
Við gætum tekið með okkur nesti
niður að sjó.”
„Ágætis hugmynd. Það er heil-
langt síðan við höfum farið niður að
sjó.”
Klukkan hálfellefu voru þau
tilbúin og óku út um hliðið í
ferðaskapi. Þau tóku eftir ungum
dreng, sem hlóð eplum á tréborð við
vegarkantinn.
Herra Turner var næsti nógranni
þeirra og hann var ávaxtabóndi.
Hann hafði átt húsið, sem Sara og
Alec bjuggu í, þar til það hækkaði
svo í verði að hann freistaðist til að
selja. Þegarþaufluttu inn hafði hann
keypt illa farinn húsvagn komið
honum fyrir á jörðinni, sem lá að
garði þeirra, og stýrt býli sínu
þaðan. Níska hans var orðin
sögufræg á staðnum.
Sara brosti að minningum sínum.
„Ég er ekki enn búin að gleyma
þegar hann tíndi eplin okkar fyrir
okkur.” Það hafði verið mikið að
gera þetta fyrsta haust og Sara
hafði verið yfir sig ánægð þegar
herra Turner kom bakdyramegin og
kynnti sig. Henni fannst það
vingjarnlegt af honum að bjóðast til
að aðstoða við eplatínsluna. Hún
hafði ekki ætlast til að hann seldi
þau öll án þess að bjóða þeim
annaðhvort epli eða hluta af
gróðanum. Herra Tumer' hafði
aldrei endurtekið boðið.
Á ströndinni sagði Sara: „Ég
gleymdi að spyrja þig, hvort þú yrði
upptekinn á miðvikudaginn? Ég
fékk bréf frá Angelu í gær þar sem
hún býður okkur í mat.”
„Þú virðist ekki sérlega ánægð
með það. Hver er ástæðan? Er það
Frank?”
„Nei, eiginlega ekki.”
Alec sneri sér að henni. „Finnst
þér ekki þreytandi að hann skuli
stöðugt vera að reyna við þig? Ég
verð að viðurkenna að ég hef orðið
að halda aftur af mér svo ég gæfi
honum ekki á hann einu sinni eða
tvisvar. En ef þér líkar vel við
Angelu og það er ekki athygli
Franks, sem setur þig út af laginu,
hvers vegna ertu þá svo treg að fara
þangað?”
„O, Alec, það er bara” — og
þegar hún horfði á andiit hans —
„að Angela kemur mér alltaf úr
jafnvægi. Hún er svo fullkomin.
Hún er svo falleg, alltaf óaðfinnan-
lega klædd og svo vel snyrt, þar að
auki er hún gáfuð, vingjamleg,
tillitssöm, einlæg og alltaf tilbúin
að hjálpa hverjum sem er... Við hlið
hennar finnst mér ég vera hallæris-
leg, lítilfjörleg — ekkert.”
„Veistu hvemig ég sé hana? Ég
sé hana sem konu, sem ekki getur
annað en verið svona. Ég held að
hún í rauninni elski Frank t þrátt
fyrir allt hans kvennaflangs. Settu
nú sjólfa þig í hennar spor. Hún á
svo marga keppinauta, sem koma
til greina, að eina mögulega leiðin
til að sigra þær er að vera meiri en
þær í öllu. Hún þarf stöðugt að vera
á verði.”
Sara skammaðist sín. Alec virtist
hafa skilning á fólki sem henni hafði
ekki tekist að öðlast.
Kannski var það vegna þess að
hann var svo miklu eldri en hún.
Fimmtán ár er mikill munur, þrátt
fyrir allt. „Alec, mér þykir þetta
leitt. Auðvitað sé ég þetta núna. Af
hverju sá ég það ekki fyrr?”
„Af því að þú varst of upptekin
af eigin tilfinningum, elskan. Þú
hefur allt of lítið álit á sjálfri þér. ”
Hún leit í augu hans og fór að
hlæja. Hann tók undir. Að lokum
sagði Sara: „Ég hringi i Angelu og
segi henni að við viljum gjarnan
koma.”
Klukkan var orðin hálffimm
þegar þau loks komu heim, þreytt
en ánægð eftir sjávarloftið og
sólskinið.
Sara opnaði þungar aðaldymar,
gekk inn, og um hana leið kunnug-
leg til finning eignarréttarins.
Loftið í forstofunni var þungt og
heitt svo að hún skildi dymar eftir
opnar upp á gátt. Hún var slæpt
eftir strandveruna. Hún ætlaði að
skella sér í sturtu.
Barnaherbergisdyrnar efst uppi
drógu hana að sér eins og segull. Á
hvítmálaðri kommóðunni vom þrjú
leikföng, tveir bangsar og dúkka.
Annar bangsinn var nýr, hinn var
sköllóttur og bættur. Hún hafði átt
hann. Dúkkan hét Clementine og
bar með sér að hún var notuð, en
hún hafði verið óaðskiljanlegur
félagi Söm, þegar hún var barn.
Hún varð að gera eitthvað við
ósamræmið í herberginu, sem
bækur og blöð föður hennar ollu.
Hún beygði sig niður og tók upp
fallega bók í sléttu grænu leður-
bandi. Þetta var úrklippubók frá
dómaraámm föður hennar, sem
móðir hennar hafði geymt, þar til
hún lést þremur ámm á undan
manni sínum.
Hún slengdi síðan úrklippubók-
inni ofan á bókahrúguna og sneri
sér frá. Skuggi lá yfir garðinum
fyrir utan og eins yfir hluta af
gróskumikilli Cupressus-trjáröð-
inni. Ungu trén vom um það bil
fimm feta há núna.
42. TBL. VIKAN21