Vikan - 20.10.1977, Síða 22

BOÐBERAR OTTANS
Þaðan sem Sara stóð gat hún rétt
séð dyrnar á húsvagni herra
Turners til hægri, en svæðið var
autt og Sara var að þvi komin að
snúa sér frá glugganum, þegar litill
ljósglampi vakti athygli hennar.
Skyndilega fannst henni að hún
væri komin til Wales, i sólríka hlíð.
Þau höfðu lagst niður i mjúkan
mosann og Alec hafði rétt verið
búinn að taka hana í fang sitt,
þegar hann hafði ýtt henni burtu og
stokkið á fætur.
..Helvítis gægir. Sjáðu.” Fingur
hans hafði bent á staðinn og Sara
hafði séð það koma og fara, örlitið
ljós á stærð við títuprjónsodd langt
fyrir ofan þau.
Eins og til að staðfesta endur-
minningar hennar hafði litli ljós-
glampinn kviknað aftur meðal
aldingarðstrjánna. Ósjálfrátt færði
Sara sig og var falin sjónum. Hún
heyrði Alec koma upp stigann og
hvíslaði rám: ,,Alec.”
Hún dró hann inn í barnaherberg-
ið, benti út og sagði: ,,Sjáðu þarna
úti. Geturðu séð hann?”
,,Séð hvern?”
,,Manninn, sem horfir á húsið.”
„Hvað ertu að tala um?”
„Það var maður að horfa á húsið í
gegnum kíki.”
„Jæja, það er enginn núna.
Sjáðu sjálf.”
Og það var enginn. Hann leiddi
hana ákveðinn niður í eldhúsið og
lét hana setjast niður.
„Sástu virkilega mann horfa á
húsið?” spurði hann hana.
„Ekki beint. Ég sá glampa á
kíkinn hans.”
„Heldurðu að það geti ekki verið,
að það, sem þú sást, hafi verið
glerbrot, sem glampaði á frá
sólinni?”
„Það gæti ekki verið, því þá
hefði það verið stöðugt.”
„Ekki ef þú hefur hreyft þig, þó
ekki væri nema örlítið?”
„Hvers vegna sást þú það þá
ekki?”
„Vegna þess að sólin lækkar svo
ört að núna gæti eitthvað hafa
komið á milli þess og sólarinnar —
grein, greinarbrot, lauf,”
„Þú hefur víst rétt fyrir þér.”
„Ég veit ekki, hvað er að þér
þessa dagana. Fyrst var það þetta
mál með kortið í gærkvöldi og núna
þetta. Og þú virðist mótfallinn
öllu.” Sara sat þegjandi. Það var
satt.
Skyndilega breyttist skap hans.
„Heyrðu, elskan, heldurðu að þú
látir ekki hugarflugið hlaupa með
þig í gönur?”
Allt í einu gróf hún anditið í
hendur sínar og létti af sér með því
að gráta.
Alec kraup fyrir framan hana, tók
utan um hana og strauk þegjandi
hár hennar.
„Liður þér betur?”
Hún kinkaði kolli.
„Veistu að ég held að það.sem
raunverulega angrar þig, séu
áhyggjur af barninu. Reyndu að
hætta því, elskan. Það er engin
ástæða til að óttast.”
Sólin skein gullstöfum inn um
rúðótta glugga kirkjunnar og
myndaði geislabaug yfir höfðum
kórdrengjanna. Sara söng með
hugann eingöngu við sinn eigin
styrk, sem óx í ríkum mæli.
Sú ákvörðun hennar að vera
rökfastari og ekki svo upptekin af
sjálfri sér auðveldaði hanni daginn
og hún fór í rúmið staðráðin í að
hugsa ekki um ótta sinn. En hún
gat ekki sofið. Loks gafst hún upp
við að reyna það. Hún gekk yfir að
glugganum og rétti út höndina til
að opna hann. Hún var sem stein-
runnin. Það var áreiðanlega ein-
hver, sem stóð hinum megin á
túninu. Hún lokaði augunum og
þröngvaði sér til að vera eins róleg
og hún hafði verið í kirkjunni í
morgun. Hún opnaði augun og leit
aftur. Ekkert.
Sara kom upp á yfirborðið og
strauk blautt hárið frá augunum.
Hún naut ánægju frelsisins, hversu
auðvelt var að hreyfa sig, létt-
leikans, sem hún fann alltaf fyrir í
sundlauginni.
Heima skildi hún sunddótið eftir á
vélarhlíf bílsins á meðan hún reikaði
um garðinn. Að lokum kom hún þó
aftur að bílnum og þegar hún tók
upprúllað handklæðið af vélarhlíf-
inni datt úr því lítið hvítt kort.
Framhald i næsta blaði
22VIKAN 42. TBL.