Vikan - 05.01.1978, Blaðsíða 13

ístöðulítinn sælkera eins og Lou.
Hinar skrifstofustúlkurnar voru
móðurlegar konur, sem dáðust að
fallegri húð hennar, bláum augum
og dökku hárinu.
Þegar hún var tuttugu ára, varð
hún einkaritari elsta eigandans,
Cedrics. Hinir tveir eigendurnir
voru Albert gamli og Albert ungi,
unglingur á fimmtugsaldri.
Að lokum ákvað hr. Cedric, að
tími væri kominn til að liann hætti,
og hann sagði Lou, að hún ætti að
verða einkaritari ungs, fjarlægs
ættingja, Peters að nafni, sem
ætlaði að ganga inn i fyrirtækið.
Hinn ungi sonur Alberts neitaði að
leggja fyrir sig lög.
Síðasta daginn sagði hr. Cedric
við Lou í trúnaði: ,,Ég treysti því,
að þú aðstoðir þennan unga mann,
ungfrú Broadhead. Háar einkunnir
jafnast ekki á við reynslu. Þessir
ungu menn halda, að þeir viti allt,
en hann á eftir að læra, rétt eins og
ég og þú höfum þurft að læra.”
Lou hrökk við og varð ergileg yfir
orðum hans, svo hún fór og horfði
lengi á sig í speglinum í fataheng-
inu. Þegar hún leit feitt, bleikt
andlitið krýnt gamaldags perma-
netti og viðan, dökkan kjólinn
sniðinn til að fela vaxtarlagið, sá
hún að hún varð að fyrirgefa hr.
Cedric.
Hún sór, að hún skyldi grenna sig
— en einhvern veginn kom matseld
móður hennar í veg fyrir þann góða
ásetning....
mjög, mjög myndarlegur. Sem
betur fór kallaði hann ekki á Lou,
fyrr en hún var búin að jafna sig.
Þegar hún gekk inn, leit hann upp,
hrukkaði freknótt ennið og sagði:
,,Ég þekki þig. Þú ert systir hans
Des feita, er það ekki?”
„Tviburasystir hans,” sagði Lou
snöggt.
„Stórfínt.” Hann hrærði í rauðu
hárinu. „Ég kemst ekki yfir það, að
þú skyldir birtast hér. Bakar
mamma þín ennþá þessa frábæru
súkkulaðiköku? ’ ’
„Já,” sagði Lou, og þetta kvöld
byrjaði hún á ströngum kúr.
Mánuðirnir siluðust áfram, og
spikið rann. Mamma var áhyggju-
full, og fólkið á sk-'" tofunni
fussaði, en Jennings tók ekki eftir
neinu.
Hann hafði sín eigin vandamál.
Albert unga var illa við hann.
Albert gamli var ekki upp á marga
fiska, og svo kærulaus og dreyminn
maður sem Jennings P. G. var ekki
beint efni í lögfræðing.
Móðir hans hafði dóið fyrir
mörgum árum, og hann bjó með
þremur öðrum piparsveinum i
mikilli óreiðu. Ástarlíf hans var líka
alltaf ákaflega flókið.
Hann var sérstaklega laginn við
að eignast mjög óviðeigandi vin-
stúlkur, sem hringdu svo í hann á
óhentugum tímum.
Saman voru Lou og Jennings
stöðugt að gera hernaðaráætlanir
um að laða eina að og losria við
aðra.
Dag einn eftir að Lou hafði tekist
að bægja frá áköfum kvenmanni i
simanum, sagði hann: „Þú ert
stórkostleg stúlka. Hvers vegna
geta ekki allar stúlkur verið eins og
þú, vingjarnlegar og skynsamar?”
En hann leit aldrei almennilega á
hana eftir fyrsta daginn.
Honum gekk líka illa við að semja
bréf. Einn laugardagsmorgun, þeg-
ar hann var að skrifa undir nokkur
bréf af mikilli nákvæmni, sagði
hann: „Notaði ég virkilega þetta
frábæra orðalag!”
„Ég breytti aðeins orðalaginu....
Ég gerði það líka fyrir Cedric.”
„Vertu ekki að afsaka þig,
elskan. Hann sagði, að þú væri
gimsteinn.”
Lou reyndi að fá hann til að líta á
sig. Hún var i nýjum kjól, ljósgul-
um, og hann féll eins vel að henni og
hýðið að banananum.
En hann filtaði bara við bindið
sitt og sagði: „Hvaða lögfræðingur
vinnur á laugardögum?” Ég er
farinn til að klæða mig í galla-
buxurnar og fæ mér síðan bjór,
samloku og að spila biljarð. Spilar
þú biljarð? Nei, auðvitað ekki.”
Hann gekk að dyrunum og kallaði:
„Skemmtu þér vel um helgina,
elskan.”
Lou gat ekki borðað steikina, sem
móðir hennar steikti handa henni i
hádeginu. „Þú verður að engu,
Lou,” mótmæti frú Broadhead.
„Þessi megrun er fáranleg....”
„Ég er ekki í megrun. Ég er bara
hætt að vera svöng.”
Lou var orðin örvæntingarfull.
Ef hann bara liti einu sinni rækilega
á hana. Ef bara eitthvað myndi
gerast...
Seinnipart mánudagsins gerðist
nokkuð, sem var næsta hræði-
legt. Albert gamli féll i öngvit i litlu
birgðageymslunni og lá fastur við
dyrnar, svo þau gátu ekki opnað.
„Það er lítill gluggi hinum megin,”
sagði Albert ungi, og allt starfsliðið
rauk út í port til að líta á hann.
„Heldurðu, að þú komist innum
hann, Peter?”
En þau vissu öll, að hann gat það
ekki.
Allt í einu leit Lou niður ó fallegu
peysuna sína og pilsið og fann til
gleði yfir að vera grönn. „Bíðið,”
sagði hún og fór inn á skrifstofuna
til að ná í gallabuxurnar í töskunni
sinni.
Nokkrum mínútum síðar vó hún
salt á öxlunum á Jennings P.G. og
mjakaði sér inn um gluggapn.
Um stund hélt Lou, að hún væri
föst. Þá spriklaði hún í örvæntingu
og lenti svo með hendurnar fyrst á
einum skjalaskápanna.
Albert gamli var meðvitundarlaus
og lá í mjög undarlegum stellingum,
hakan þrýstist að brjósti hans, og
hnén voru kreppt undir honum.
Lou dokaði um stund óviss, en
HENNI DATT aldrei i hug að þessi
nýi Jennings væri hennar Jennings,
svo að henni brá heldur betur í
brún, þegar, hár, rauðhærður
maður æddi inn.
Það var Jennings P. G„ með
slétta húð og fyllri í andliti — og
dró hann siðan afturábak, svo að
hin gætu opnað geymsludyrnar.
Það var hringt á sjúkrabíl, og það
var farið með hann, með meðvitund
og maldandi i móinn, á spítalann.
HÁLFTlMA SlÐAR, þegar Lou
var að vélrita bréf, æddi Jennings
P.G. inn á skrifstofuna. „Ungfrú
Broadhead, égþarf að tala við þig,”
sagði hann nokkuð kuldalega.
Hvað nú? Hefði hún ekki átt að
draga Albert frá dyrunum? Jennings
P.G. hafði aldrei talað til hennar á
þennan hátt áður og sjaldan kallað
hana ungfrú Broadhead.
Lou fór á eftir honum og skildi
dyrnar aftir opnar. Hann gekk aftur
fyrir hana til að loka þeim og starði
á hana. Lou hafði fundist það
ómögulegt, að hann horfði aldrei á
hana. Núna þegar hann horfði á
hana, varð henni óþægilega heitt.
„Þeir sögðu, að álagið á lungna-
pípunum hefði drepið hann, ef hann
hefði legið svona mikið lengur. Þú
bjargaðir lífi hans....”
„Hvaða vitleysa,” stamaði Lou,
„ég bara....”
„Hefurðu alltaf gallabuxur með
þér á skrifstofuna?”
Hún blikkaði augunum. „Ég
ætla að hjólpa vini að mála í kvöld
eftir vinnu.”
„Karlmanni auðvitað?”
„Nei,” sagði hún titrandi
röddu.”
Hann kom og tók um mitti
hennar. Fingur hans mættust.
Hann hristi höfuðið. „Ég skil
ekki.”
„Hvað?” spurði Lou.
„Ég hélt alltaf, að þú værir....
frekar...”
„Frekar feit?”
„Nú .... það sem mamma kallaði
„þybbin” stúlka. Af hverju varstu
kölluð „feitabolla?”
Lou hló taugaóstyrk. „Bara
gælunafn, eins og Jennings P. G„
ég kalla þig það alltaf.”
„Gerirðu það? En skemmtilegt.
En hvað heitir þú annars?”
„Mamma kallar mig Lou.”
„Það er ekki nógu gott fyrir svo
dásamlega stúlku, sem þú ert.
Lulu, hvemig er það? Hvað máli
skiptir það annars?”
Hann beygði sig niður, og þegar
varir þeirra mættust, vissi Lou, að
ímyndin um feitu stúlkuna var
gleymd.
ENDIR
1. TBL. VIKAN 13