Vikan - 05.01.1978, Blaðsíða 48

MHBLL/X
Crisan er sjampo
sem eyðir flösu í
raun og veru.
íslenskar leiðbeiningar
á flöskunni.
Crisan flösusjampo
fæst í apótekum,
snyrtivöruverslunum og
flestum matvöru-
verslunum.
HALLDOR JONSSON HF
Dugguvogi 8
hvers vegna í ósköpunum við
værum orðnir svona miklir föður-
landsvinir. Það var ekki fyrr en þá,
að hann horfði á mig opinmynntur
um leið og bros birtist hægt á
andliti hans og sagði: ,,Þeir halda,
að við eigum við ítaliu, og í
rauninni er þetta stúlka.... Þú ert
slyngur náungi, þetta var fin
hugmynd hjá þér.”
Þessu fór fram i tvo mánuði eða
jafnvel lengur. Þá var það dag einn,
eftir að við höfðum skilið við ftalíu
eins og venjulega í Terracina og
haldið áfram til Napoli, að okkur
bárust fyrirmæli um að afhlaða og
fara strax aftur til Rómar í stað
þess að gista um nóttina í Napoli.
Ég var leiður yfir þessu, vegna þess
að við áttum stefnumót við Italiu
næsta morgun. En þetta var nú
skipun. Ég tók við stýrinu, og
Palombi byrjaði strax að hrjóta.
Allt gekk vel til Itri, vegna þess að
margar beygjur voru á veginum, og
á kvöldin, þegar vörubílstjórinn fer
að þreytast, verða beygjurnar til
þess að halda augum hans opnum
og eru bestu vinir hans. En þegar
framhjá Itri var komið og við tóku
appelsinuekrurnar í Fondi, fór ég að
verða syfjaður og fór að hugsa um
ítaliu til þess að halda mér vakandi.
Þegar ég hugsaði.um hana, fór það
samt svo, að hugsanirnar fóru í eina
flækju í huga mér eins og greinar i
skógi, sem stöðugt verur þéttari og
þéttari og myrkvast loks algjörlega.
Ég minnist þess, að ég sagði allt í
einu við sjálfan mig: „Heppinn er
ég að hafa hana til að hugsa um til
þess að halda mér vakandi...
annars væri ég sofandi núna.”
Auðvitað var ég þegar sofnaður,
og þessi hugsun varð til í huga mér,
ekki meðan ég var vakandi, heldur í
svefni, var send mér, til þess að ég
mætti sofa betur og gleyma öllu.
Um leið fann ég, að bíllinn fór út af
veginum, þegar tengivagninn valt.
Við vorum á hægri ferð og
meiddumst þvi ekkert. En loks
þegar okkur hafði tekist að komast
út, sáum við, að tengivagninn var á
hvolfi og hjólin upp í loft, og allur
farmurinn, sútaðar stórgripahúðir,
lá í hrúgu i skurðinum. Það var
dimmt, ekkert tunglsljós, en ara-
grúi stjarna á himninum. Heppni
réði þvi, að við vorum mjög nálægt
Terracina. Brött hlið var á hægri
hönd, en til vinstri var svartur, kyrr
sjórinn handan vinekranna.
Palombi sagði aðeins: „Þér tókst
það” og bætti siðan við, að við
yrðum að frá hjálp frá Terracina og.
lagði af stað fótgangandi. Þetta var
mjög stutt, og þegar Palombi sá, að
við vorum örskammt frá Terracina,
sagðist hann vera svangur, sihugs-
andi um mat, og þar sem
kranabillinn kæmi ekki fyrr en eftir
Vörubílstj órinn
góða stund, gætum við fullt eins vel
farið á einhverja krána.
Við fórum því inn í' bæinn og
hófum leit að veitingastað. En það
var komið fram yfir miðnætti, og
við hringtorgið, fullt af sprengju-
gigum, var aðeins eitt veitingahús,
sem meira að segja var lokað. Við
snerum út á þröngan stíg, sem lá
niður að sjónum, gengum örlitinn
spöl eftir honum og sáum ljósker og
skilti ofan við dyr. Við jukum
ferðina, vongóðir, og þetta var í
sannleika krá. En rúllutjaldið var
dregið fyrir til hálfs, eins og komið
væri að lokun. Þarna var gler í hurð
og ekki dregið fyrir það allt, svo að
við gátum gægst inn. „Þú sérð, að
það er lokað,” sagði Palombi og
beygði sig til að gægjast.
Ég beygði mig líka. Við sáum
stórt herbergi, eins og á sveitakrá,
með fáeinum borðum og afgreiðslu-
borði. Stólar voru á hvolfi uppi á
borðunum. Og þarna var Italía,
vopnuð sópi, að hamast við að þrifa
með viskastykki bundið um mjaðm-
irnar. Og bak við afgreiðsluborðið,
alveg aftast í herberginu, stóð
krypplingur.
Ég hefi oft séð krypplinga áður,
en engan eins fullkominn og
þennan. Andlitið hvíldi hann í
höndunum, og kryppan náði upp
fyrir höfuð. Hann starði á ítalíu,
Ijótum, svörtum, gallsjúkum aug-
um. Hún sópaði gólfið rösklega, svo
sagði krypplingurinn eitthvað við
hana, án þess að hreyfa sig, og hún
gekk til hans, hallaði sópnum upp
að afgreiðsluborðinu, lagði hand-
leggina um hálsinn á honum og
kyssti hann, lengi og innilega.
Síðan tók hún aftur upp sópinn og
þyrlaðist um herbergið, eins og hún
væri að dansa. Krypplingurinn
gekk frá afgreiðsluborðinu fram í
mitt herbergið, og við sáum nú, að
þetta var einhvers konar sjómanns-
krypplingur á sandölum, sjóara-
buxum úr bláu efni og í Robes-
pierreskyrtu, opinni i hálsinn. Hann
kom að dyrunum, og við drógum
okkur báðir í hlé, eins og við
hugsuðum það sama. Kryppling-
urinn opnaði glerhurðina og dró
rúllutjaldið niður að innanverðu.
„Hverjum hefði getað dottið
þetta í hug?” sagði ég til að dylja
geðshræringu mína, og Palombo
svaraði: „Já, hverjum?” með
slikum biturleika, að ég varð
undrandi. Við fórum á verkstæðið
og eyddum allri nóttinni í það að
koma bilnum aftur upp á veginn og
hlaða öllum húðunum á hann aftur.
En i dögun, þegar við nálguðumst
Róm byrjaði Palombi að tala,
eiginlega í fyrsta skipti frá því ég
kynntist honum: „Þú sérð, hvað
tæfan hún Italía hefur gert mér,”
sagði hann.
„Hvað áttu við?” svaraði ég
undrandi.
„Eftir allt það, sem hún sagði við
mig,” hélt hann áfram, hægt og
dauflega,” eftir að hafa haldið
stöðugt i höndina á mér á
ferðunum, fram og til baka, og ég,
sem sagði henni, að ég vildi giftast
henni, við vorum eiginlega trúlofuð
— jæja, þú sást nú þetta?
Krypplingur!”
Orð hans gerðu mig mállausan.
Palombi hélt áfram: „Ég var búinn
að gefa henni fullt af fallegum
gjöfum, kóralhálsfesti, silkislæðu,
lakkskó.... Ég segi þér satt, mér
þótti raunverulega vænt um hana,
og þar að auki var hún rétta stúlkan
handa mér.....Þetta er vanþakklát,
tilfinningalaus skepna, það er það,
sem hún er....”
Svona hélt hann áfram góða
stund, talaði hægt og eins og við
sjálfan sig í fölri morgunskímunni,
meðan við skröltum eftir veginum
til Rómar. Ég gat ekki varist að
hugsa með mér, að Italía hefði
gabbað okkur báða, bara til þess að
spara sér lestarmiða. Mér gramdist
að hlusta á Palombi, vegna þess að
hann var að segja það sama og ég
gæti sjálfur hafa sagt og lika vegna
þess, að i munni hans, svona
stirðmáls, virtist þetta hlægilegt.
Þar kom, að ég sagði allt í einu
ruddalega við hann: „I guðs
bænum, hættu að tala um þessa
beinasleggju við mig.... Mig langar
til að fara að sofa.”
Hann, vesalingurinn, svaraði:
„Manni getur nú samt sárnað,
skilurðu,” og siðan þagði hann alla
leiðina til Rómar.
Hann var stöðugt dapur nokkra
mánuði eftir þetta. En fyrir mér var
nú vegurinn orðinn það, sem hann
var fyrr, endalaus vegur, leiðinleg-
ur, malbikaður borði, sem gleypa
varð og spúa út aftur tvisvar á dag.
Það sem loks kom mér til að skipta
um starf, var samt það, að ítalía
opnaði matsölustað við Napoliveg-
inn ogkallaði hann: „Hvíldarstaður
vörubilstjóranna.” Það var þá
hvíldarstaður, þess virði að fara
hundruð mílna til að stansa þar!
Auðvitað stönsuðum við þar aldrei,
en samt sem áður tók ég mér nærri
að sjá ítalíu bak við afgreiðsluborð-
ið og krypplinginn færa henni glös
og bjórflöskur. Ég hætti. Vörubíll-
inn með „Viva l’ítalia” á fram-
rúðunni og Palombi við stýrið er
enn á veginum.
Anna María Þórisdóttir þýddi.
4RVIKAN 1. TBL.