Vikan - 05.01.1978, Blaðsíða 37

,, Við skulum þá koma okkur strax
að efninu. Segðu þaí, sem þér liggur
á hjarta. Þú verður að afsaka,”
M ’pandu benti á pappirana á borðinu
fyrir framan sig,, ,en ég á afskaplega
annríkt.”
Nú varþað leynilögreglumaðurinn
Chris, sem talaði. Ég leit við og við á
Rory, en eftir þvi sem lengra leið á
frásögn Chris, hættiég að geta horft
framan í bróður minn. Andlit hans
var öskugrátt og hann einblindi á
M'pandu. Hann leit hvorki við mér
né Chris. Ég fann innilega til með
honum
Allt í einu stóð Chris á fætur, gekk
að skrifborðinu, horfði beint framan í
M’pandu og sagði: ,,Þú gafst mér
loforðþitt, herra, til þess að ég gerði
slíkt hið sama.” hann hikaði aðeins.
,, E n þú laugst að mér, var það ekki? ’ ’
Varir M’pandus voru samanbitn-
ar, en að öðru leyti sáust ekki nein
svipbrigði á honum við þessa
móðgun, en ég heyrði lágt þrusk,
þegar Rory stóð á fætur og gekk með
kreppta hnefa í átt til Chris.
M’pandu hristi höfuðið.
„Sestu niður Rory,” sagði hann.
„Hér dugar ekki, að vera með neinn
hetjuskap.” Hann brosti elskulega
og með greiniiegri væntumþykju til
bróður mins. „En þakka þér samt
fyrir, drengur minn. Þakka þér fyrir
allt, sem þú hefur gert.”
M’pandu sneri sér að Chris og
sagði skipandi: „Og þú, herra
Wentworth, gerðu svo vel að
setjast.”
Chris settist og á andliti hans brá
eitt augnablik fyrir einhverju, sem
líktist aðdáun. En að öðru ley ti tók ég
eftir, að hann slakaði ekkert á.
„Mér skilst á Rory, að ég geti
óskað ykkur til hamingju,” sagði
M’pandu. Hann brosti nú líka til
mín, og svo hlýlega, að mér tókst að
brosa á móti. „Þú ætlar að giftast
henni Katharine minni. Þar færðu
góða konu, ungi maður. Og þú,
Katharine, ég óska þér lika til
hamingju, þótt það sé ekki siður i
þinu landi.
„Þú getur verið alveg rólegur,
herra Wentworth,” bætti hann við.
, ,Eftir því sem ég best veit, þá hefur
Rory ekki gert neitt, sem hann þarf
að skammast sín fyrir. En það má
kannski segj a, að hann hafi hagað sér
kjánalega.”
Allt í einu var eins og hann
brotnaðisamaneittaugnablik. Hann
tók höndum fyrir andlitið og hvíldi
olnbogann á borðinu.
„Ég er gamall maður, herra
Wentworth,” sagði M’pandu hægt,
,, og ég hef orðið fyrir ýmsum áföllum
á lífsbrautinni, svo ég læt mér ekki
alltfyrirbrjóstibrenna. Enþað, sem
mér hefur orðið þungbærast, er dauði
sonar míns og hvernig hann bar að
höndum. Síðan það átti sér stað, hef
ég vitað, að ekkert jafnslæmt gæti
nokkurn tíma hent mig.
Ég vona, að af þessu hljótir þú að
skilja, að ég hef ekkert að óttast frá
þér. Enégóttastsamtsem áðurþann
skaða, sem þessi þrákelkni þin gæti
valdið öðrum, og þá sér í lagi þessu
landi.”
Hannþagnaðiaftur. Útundanmér
sá ég, hvernig Chris kreppti hnefana
á hnjánum.
„Forsætisráðherra,” sagði hann
loks. „Er lík — eða leifar af liki — í
hellinum?”
„Já.” Svar M’pandus var aðeins
lágt hvísl og hann hélt enn
höndunum fyrir andlitinu.
Chris leit á Rory og sagði:
„Katharine hafði þá rétt fyrir sér.
Það voru aðeins tveir ykkar í
bátnum, þegar hann fór í fossinn?”
Rory kinkaði kolli og svaraði
rámur: „Þetta var slys. Hann hefði
aldrei getað ætlað sér — ”
M’pandu hreyfði sig svo skyndi-
lega. að mér brá við, og sagði
ákveðinn: , ,Við skulum binda endi á
allt þetta. Rory ertu með reipi í
Land - Rovernum? ’ ’
Hann leit fyrst á úrið og síðan á
Chris, og ég held, að jafnvel Chris,
sem annars lét fátt raska ró sinni,
hafi brugðið við þá breytingu, sem
orðin var á honum. Hann virtist
hafa elst um tíu ár, þessar fáu
mínútur, sem hann hélt höndunum
fyrir andlitinu, en samt var eins og
einhver innri viljastyrkur gæfi
honum kraft.
Hann tók undir handlegg Rorys
og teymdi hann fram að dyrum og
út úr herberginu. Við heyrðum
hurðina lokast á eftir þeim, em
siðan varð allt hljótt.
Chris, sem hlýtur að hafa liðið
eins illa og mér á hörðum stólnum,
teygði sig til mín og þrýsti hönd
mína hughreystandi. Við sátum
þegjandi. Það var ekkert frekar að
segja, fyrr en við fengjum loks að
heyra sannleikann.
Það leið að minnsta kosti
hálftimi, þangað til M’pandu kom
aftur einsamall og sagði: „Ég er
búinn að panta kaffi og eitthvað
handa ykkur að borða.”
Hjá hverjum? hugsaði ég for-
viða. Skyldu þjónar Simba frænda
vaka fram eftir nóttu, eins og hann
sjálfur?
Mér fannst stóllinn minn verða
harðari og harðari, og þegar
þjónninn fór, stökk ég á fætur til að
hella aftur í bollana, í svo miklum
flýti, að mér fannst, að M’pandu
hlyti að taka eftir því.
En það gerði hann ekki. Hann var
að ræða við Chris um Mabata,
búgarð foreldra hans, og hélt siðan
áfram að brydda upp á nýjum og
nýjum umræðuefnum um málefni
Nakadiu, á meðan klukkustundirn-
ar rétt siluðust áfram.
Einhvern veginn vissi ég, að við
vorum að bíða eftir döguninni.
Þetta virtist ætla að verða löng bið,
en loks færði M’pandu sig til í
stólnum og sagði: „Það er að byrja
að birta.”
Hann studdi sig við skrifborðið,
stóð stirðlega á fætur og bætti við:
„Ég hef gert vissar varúðar
ráðstafanir, ef svo má segja, til að
halda veginum meðfram ánni auð-
um. Ef einhver kynni að eiga leið
um hann, sem er heldur ólíklegt á
þessum tíma, þá verður flutninga-
bíll á hvolfi á veginum. En ef við
förum strax, þá ætti hann að vera
auður.”
Þegar við komum út að bílskúrn-
um og útihúsunum til hliðar við
húsið, birtist Rory. Án þess að
segja nokkuð klifraði hann upp í
Land-Roverinn, en M’pandu sneri
sér að mér og spurði: „Vilt þú koma
með Katharine?” Hann reyndi að
brosa, en bros hans líktist fremur
grettu.
„Bíddu hérna á meðan,
Katharine,” sagði Chris vingjarn-
lega.
Ég þagði um stund, og á meðan
horfðu þeir báðir fast á mig, og
Rory fylgdist með, þaðan sem hann
sat undir stýri í Land-Rovernum.
Mér fannst ég ekki lengur geta
skilið þýðingu alls þessa, eða einu
sinni vitað, hvert við vorum að fara.
Það gat ekki verið, að þeir ætluðu
að vera svo gálausir, að fara á bát
inn í gljúfrið?
Ég leit í augu Chris og svaraði:
„Ég ætla að koma með. Ég verð.”
Það reyndi enginn að telja mér
hughvarf. Chris hjálpaði mér aftur í
bilinn og settist við hlið mér.
M’pandu settist fram í hjá Rory.
Enginn sagði neitt, fýrr en við
komum að brúnni yfir ána. Þá sagði
Chris: „Ég geri ráð fyrir, að við
séum að fara að rannsaka hellinn?”
„Já,” svaraði M’pandu án þess
að snúa sér við. „Svo virðist, sem
Rory sé enn jafn fífldjarfur og áður.
Hann vildi fara á bát inn í gljúfrið.”
Það fór hrollur um mig, og það
var eins og hann fyndi það á mér,
því hann bætti við: „Ég bannaði
það, auðvitað. Við erum með
sterkan kaðal, og erum vonandi
nógu mörg, til þess að það ætti að
FRAMHALDSSAGA
EFTIR
HILDU ROTHWELL
Skugginn langi
Chris, sem hlýtur að hafaliðið eins illa
og mér á hörðum stólnum, teygði
sig til mín og þrýsti hönd
mína hughreystandi.
Við sátum þegjandi. Það var ekkert
frekar að segja, fýrr en við fengjum
loks að heyra sannleikann