Vikan - 05.01.1978, Blaðsíða 20

ÞETTA ER
SONUR ÞINN
hana eins heitt og hún elskaði hann.
Þá hefði allt verið svo miklu
auðveldara. Þá hefði hún getað létt
á hjarta sinu. Hjá honum, bara hjá
honum hefði hún þá getað fengið þá
hjálp, sem hún þarfnaðist.
En aftur og aftur heyrði hún orð
systur sinnar og mágkonu; ein-
hverja, sem annast veika barnið,
einhverja, sem eignast getur frísk
börn. Þannig konu þarfnast hann,
þess vegna velur hann þig.
Ebba laut höfði. Hún gat ekki
horfst i augu við mann sinn. Hún
elskaði hann, hún hafði svikið hann.
Myndi hann nokkurn tíma skilja, að
hún gerði það af meðaumkvun við
hann.
Þú gerðir það lika þín vegna,
sagði hörkuleg rödd hið innra með
henni. Þú vildir vera hjá honum.
Er það svo einkennilegt? Hún
varði sjálfa sig. Hann er maðurinn
minn, ég elska hann. Ég vil... ég
vona, að sá dagur renni, að hann
elski mig líka.
Höfuð hennar seig neðar, hún gat
ekkert sagt.
— Ebba? endurtók Lúkas. —
Ertu veik?
Hún heyrði rödd hans, hún
andaði að sér hinni velkunnu og
þægilegu angan af hreinum fötum
hans og góða kölnarvatninu. Hún
þráði mest að kasta sér í faðm hans
og létta á hjarta sínu. En hana
brast kjark. Að missa stjórn á sér,
var það versta, sem gat hent, það
hafði hún lært. Halda ró. sinni og
hemja tilfinningar sinar, var manni
nauðsyn. Ekki að sýna sinn innri
mann, ekki leggja nakta sál sína og
hjarta i hendur annarrar mann-
eskju. Ekki einu sinni síns eigin-
manns.
— Nei, ég er ekki veik, sagði hún
lágrödduð. — Kannski ofurlitið
þreytt, en annars er allt i besta
gengi.
— Ef þér batnar ekki, verðum við
að ræða við lækninn. Hann getur
litið á þig, þegar hann kemur til
Amalíu. Ég ætla að nefna það við
hann.
— Nei, það amar ekkert að mér.
— Ebba rétti úr sér og beit saman
vörunum. Hún vildi ekki tala við
neinn lækni. Doktor Akelsson var
gamall og vitur, hann gæti kannski
lokkað meira út úr henni en hún
kærði sig um að segja. Myndi
kannski raska áunninni ró hennar,
setja hana úr jafnvægi.
— Það amar ekkert að mér,
Lúkas, ítrekaði hún. — En það
hefur verið heitt undanfarið, og ég
er bara varla búin að jafna mig.
vera viss um, að peningar föður
þins nægi fyrir því(sem þú hefur
lofað.
Hún hló aftur. Svo hoppaði hún
niður úr sófanum og fór sína leið.
Ebba stóð ein og yfirgefin eftir.
ÞAÐ kom bréf frá Jóni bróður
þínum seinnipartinn í dag, sagði
Lúkas Erlandson sama kvöld.
Hann snéri sér við í dyrunum að
baðherberginu með náttskyrtuna á
arminum. Ebba snéri í hann baki og
var að draga tjöldin fyrir gluggann.
Einkennilegt, að stúlkurnar skyldu
ekki gera það, þegar þær bjuggu
um fyrir nóttina? Allt í einu fannst
honum, að hann hefði ekki séð
andlit konu sinnar í marga daga.
Alltént ekki, þegar þau voru ein
saman. Ebba virtist alltaf vera
upptekin og snúa baki i hann.
— Frá Jóni? Hvað skrifar hann?
Hún virtist áhugasöm og spennt,
og Lúkas varð undrandi. Hún
virtist hafa verið svo áhugalaus um
þessi málefni áður.
— Það var varðandi arfinn, sagði
hann. — Jón vill, að við komum
þangað.
— Auðvitað förum við. Hvenær
verður það? Skiptin, á ég við.
— Ég hélt, að þú kærðir þig
ekkert um arfinn, sagði Lúkas
hægt.
— En það geri ég. Þetta eru þrátt
fyrir allt peningar, sem mér ber
réttur til, ekki satt?
Hún snéri sér snöggt undan aftur
og fitlaði vandræðalega við glugga-
tjöldin. Þessir peningar skiptu hana
öllu máli. Ef hún gæti ekki keypt
sér hamingju fyrir þá, gæti hún
kannski keypt sér möguleika til
sjálfstæðs lífs, lifs án Lúkasar. Það
fór um hana hrollur. Geðshræringin
og taugastríðið var að verða henni
um megn.
— Ebba? sagði Lúkas. Hann
kastaði náttskyrtunni á rúmið og
gekk til hennar. Hann tók undir
hökuna og þvingaði hana til að lita
upp. — Ebba, hvað er að? Þú ert
vonandi ekkert veik?
Hún heyrði undrunar- og
áhyggjutón í rödd hans, en ekkert
annað. 0, bara að hann hefði elskað
Fyrir
veturmn
Teiylenekápur með
kuldafóörí
þernhard Iqk^qI
KJÖRGARÐI
20VIKAN 1. TBL.