Vikan - 13.04.1978, Blaðsíða 19

AGÖTHU CHRISTIE

ekki að vera. Það voru þjáninga-
drættir á andliti hennar. Hún er
ekki hamingjusöm, hugsaði
Gwenda.
Ég er viss um, að hún gerir
honum lifið erfitt, hugsaði hún.
En upphátt hélt hún samræðun-
um áfram.
„Það er hræðilega þreytandi að
vera í húsnæðisleit, ” sagði hún.
Lýsingar fasteignasalanna lofa allt-
af svo góðu — en svo þegar komið
er á staðinn, þá er ekkert að marka
þær.”
Morð
úr gleymsku
grafíð
Aftur fannst henni
hún heyra einhvern
sannarlegan hljóm í
rödd hans, en frú
Erskine greip fram i
fyrir honum og
sagði valdsmann-
legri röddu: „Og
eruð þið virkilega að
leita að húsi á
þessum slóðum?”
leit á hann. Richard Erskine var
fremur lágvaxinn maður, um það bil
fimm fet og níu þumlungar. Hann
var gráhærður og augu hans voru
íhugul, virtust armæðuleg. Rödd
hans var róleg og þægileg, og hann
dró seiminn. Hann var á engan hátt
neitt sérstakur í útliti, en Gwendu
fannst hann samt mjög aðlaðandi...
Hann var í rauninni ekki eins
laglegur og Walter Fane, en samt
myndu fáar konur líta tvisvar á
Fane, enda þótt þeim yrði aftur á
móti starsýnt á Erskine. Fane hvarf
í fjöldann. En þótt Erskine hefði sig
ekki mikið í frammi, þá var hann
áberandi persónuleiki. Hann talaði
um hversdagslega hluti á ósköp
venjulegan hátt, en samt hafði hann
eitthvað — þetta eitthvað, sem
konur finna svo fljótt, og sem vekur
upp kveneðli þeirra. Eins og
ósjálfrátt lagfærði Gwenda pilsið
sitt, hagræddi hárinu og vætti var-
imar. Helen Kennedy gæti hafa
orðið ástfangin af þessum manni
fyrir nítján árum. Það var Gwenda
sannfærð um.
Hún leit upp og fann að augu
frúarinnar hvíldu á henni og henni
eins og hitnaði innvortis. Frú
Erskine var að tala við Giles, en
hún var að horfa á Gwendu og úr
augnaráði hennar mátti lesa bæði
aðdáun og tortryggni. Janet
Erskine var hávaxin kona, rödd
hennar var djúp — næstum því eins
og karlmannsrödd. Hún var stór-
skorin og hún var í velsniðinni
tweed-dragt með stórum vösum.
Hún leit út fyrir að vera eldri en
eiginmaður hennar, en með sjálfri
sér áleit Gwenda þó, að svo þyrfti
,,Hafið þið hug á að setjast að hér
í nágrenninu?”
,,Já, — þetta umhverfi hér er
meðal þess, sem til greina kemur.
Eiginlega vegna þess að það er
nálægt Hadrians Wall. Giles hefur
alltaf verið svo hrifinn af Hadrians
Wall. Ég veit að það hlýtur að
hljóma undarlega í ykkar eyrum, en
fyrir okkur er næstum þvi sama
hvar er i Englandi. Heimili mitt var
á Nýja Sjálandi og það er ekkert
sem bindur mig hér. Og Giles var
hjá hinum og þessum frænkum
sínum í skólafríunum, svo hann
hefur ekki nein tengsl við neinn
sérstakan stað. Það eina, sem við
viljum ekki, er að vera nálægt
London. Við viljum vera úti í
sveit.”
Erskine brosti.
,, Það er svo sannarlega eins og að
búa í sveit að vera hér í grenndinni.
Við erum alveg einangruð. Ná-
grannamir eru fádr og það er langt á
milli þeirra.”
Gwendu fannst eins og það
vottaði fyrir einhverri angurværð í
þægilegri rödd hans. Hún sá allt í
einu fyrir sér einmanalegt líf þeirra
— dimma vetrardaga, þegar vind-
urinn gnauðar í reykháfnum —
byrgða glugga — og hann innilok-
aður — innilokaður með þessari
konu með óhamingjusömu augun —
og nágrannamir fáir og langt á milli
þeirra.
Svo hvarf þessi mynd sjónum
hennar. Það var aftur komið sumar
og frönsku gluggarnir vom opnir út
í garðinn — og rósalimur og fugla-
söngur barst inn.
„Þetta er gamalt hús, er það
ekki?” spurði hún.
Erskine kinkaði kolli.
„Frú tímum Anne drottningar.
Ætt mín hefur búið hér í næstum
því þrjú hundmð ár.”
„Þetta er yndislegt hús. Þú
hlýtur að vera mjög stoltur af því. ”
„Það er nú orðið í hálfgerðri
niðurníðslu. Allt viðhald er orðið
svo dýrt. En samt emm við nú
komin yfir versta hjallann, þar sem
bömin em farin að heiman.”
„Hvað eigið þið mörg böm?”
„Tvo drengi. Annar er í hemum.
Hinn hefur nýlokið námi í Oxford.
Hann er nýfarinn að vinna hjá
útgáfufyrirtæki. ”
Gwenda fylgdi augnaráði hans
yfir á arinhilluna. Þar vom myndir
af tveim drengjum — þeir virtust
vera um það bil átján eða nítján ára
gamlir, sennilega vom þessar
myndir tveggja eða þriggja ára,
áleit hún. Úr svip hans mátti lesa
bæði stolt og væntumþykju.
„Þetta em góðir drengir,” sagði
hann, „þótt ég segi sjálfur frá.”
„Þeir em mjög myndarlegir,”
sagði Gwenda.
„Já,” sagði Erskine. „Ég held
líka, að það sé þess virði. Að fórna
ýmsu bamanna vegna, á ég við,”
bætti hann við, þegar hann sá
spumarsvipinn á Gwendu.
„Éggeriráðfyrir, — að — að oft
þurfi maður að fórna miklu,” sagði
Gwenda.
„Heilmiklu stundum...”
Aftur fannst henni hún heyra
einhvem annarlegan hjóm í rödd
hans, en frú Erskine greip fram í
fyrir honum og sagði valdsmann-
legri röddu: „Og emð þið virkilega
að leita að húsi á þessum slóðum?
Ég er hrædd um, að ég viti ekki um
neitt, sem hentað gæti hér í
grennd.”
Og þótt þú vissir um eitthvað, þá
myndirðu ekki segja frá því,
hugsaði Gwenda. Þessi heimska
gamla kona er í raun og vem
afbrýðisöm. Afbrýðisöm, af því að
ég er að tala við manninn hennar og
af því að ég er ung og aðlaðandi.
„Það fer nú allt eftir því, hvað
15. TBL. VIKAN 19