Vikan - 13.04.1978, Blaðsíða 21

MORÐ ÚR
GLEYMSKU
GRAFIÐ
núna, blessuð gamla konan. Ætli
hún sitji við ströndina og sóli sig?”
,, Hún er eitthvað að aðhafast, ef ég
þekki hana rétt. Hún snuðrar upp
eitt og annað og spyr margra
spuminga. Ég vona, bara, að hún
gerist ekki of nærgöngul einhvern
daginn.”
„Það finnst engum neitt óeðlilegt
við það, þótt gömul kona spyrji
margs. Það er ekki eins áberandi og
ef við gerðum það.”
Giles varð alvarlegur á svip.
„Það er þess vegna, sem mér
geðjast ekki að — ” Hann þagnaði.
„Það er það, að þú skulir þurfa að
gera þetta, sem mér er ekki sama
um. Ég þoli ekki að sitja bara
aðgemrlaus, meðan þú ferð í þessa
leiðinda ferð.”
Gwenda strauk fingrunum niður
eftir áhyggjufullu andliti hennar.
„Ég veit það elskan mín, ég veit
það. En þú verður að viðurkenna,
að þetta getur verið varasamt. Það
er ósvífið að fara að spyija mann
spjörunum úr um löngu liðin
ástarævintýri — en kona getur
komist upp með slíka ósvífni — ef
hún er snjöll. Og það ætla ég að
vera.”
„Ég veit, að þú ert afar snjöll. En
ef Erskine er maðurinn, sem við
leitum að — ”
„Ég held ekki,” sagði Gwenda
íhugul, „að hann sé það.”
„Þú átt við, að við séum á
villigötum?”
„Ekki algjörlega. Ég er viss um,
að hann hefur elskað Helen. En hann
er aðlaðandi, Giles, ákaflega aðlað-
andi. Alls ekki líklegur til að hafa
kyrkt einhvern.”
„Þú hefur nú ekki mikla reynslu
af því hveijir eru líklegir til að vera
morðingjar, eða ekki.”
„Nei. En ég hef mina kvenlegu
eðlishvöt.”
„Það er sennilega einmitt það,
sem fórnarlömb morðingja segja.
Nei, Gwenda, við skulum sleppa
öllu gamni, þú lofar að fara varlega,
er það ekki?”
„Auðvitað. Ég vorkenni svo
vesalings manninum — þetta kven-
mannsskass. Ég er viss um, að líf
hans hefur verið ömurlegt.”
„Hún er undarleg kona... ein-'
hvern veginn fremur ógnvekjandi.”
„Já, alveg hræðileg. Sástu
hvernig hún vaktaði mig allan
tímann?”
„Ég vona að þetta ráðabrugg
okkar takist.”
Daginn eftir framkvæmdu þau
ráðagerð sína.
Giles fannst hann einna líkastur
leynilögreglumanni í dulargervi,
þegar hann faldi sig þar sem hann
gat haft auga með hliðinu framan
við Anstell Manor. Um klukkan
hálftólf tilkynnti hann Gwendu, að
allt hefði gengið vel. Frú Erskine
hefði farið í litlum Austin bíl, og
hún hefði greinilega verið á leið til
að versla í borginni, en þangað voru
um þijár mílur. Það var ekkert í
veginum.
Gwenda ók upp að aðaldyrunum
og hringdi bjöllunni. Hún spurði
eftir frú Erskine og fékk það svar,
að hún væri ekki heima. Hún spurði
þá eftir húsbóndanum. Erskine var
úti í garði. Hann var að lagfæra eitt
blómabeðið, en stóð á fætur, þegar
Gwenda nálgaðist.
„Fyrirgefðu að ég trufla þig,”
sagði Gwenda. „En ég held ég hafi
týnt hringnum mínum einhvers
staðar hérna í gær. Ég veit, að ég
var með hann, þegar við gengum út
í garðinn, eftir að við drukkum teið.
Hann var heldur of stór, en mér
þykir slæmt að missa hann, því
þetta var trúlofunarhringurinn
minn.”
Þau voru brátt önnum kafinn við
leitina. Gwenda rifjaði upp, hvar
hún hefði gengið deginum áður, og
reyndi að muna, hvar hún hafði
staðið og hvaða blóm hún hafði
snert. Brátt kom hringurinn í ljós,
rétt við fjólubeðið. Með mikilli
ákefð sagði Gwenda honum, hvað
hún væri fegin.
„Má bjóða þér eitthvað að
drekka, frú Reed? Bjór? Eða sérri-
glas? Eða viltu heldur kaffi?”
„Nei, ekki neitt — þakka þér
fyrir. Bara sígarettu — takk.”
Hún settist á bekk í garðinum og
Erskine settist við hlið hennar.
Þau reyktu þögul smástund.
Gwenda hafði ákafan hjartslátt.
Það var ekki um neitt að velja. Hún
varð að stynja þessu upp.
„Mig langar til að spyrja þig að
dálitlu,” sagði hún. „Þér finnst
þetta kannski mikil ósvífni. En ég
verð að fá að vita þetta — og þú ert
sá eini, sem getur svarað mér. Ég
held, að þú hafir einu sinni verið
ástfanginn af stjúpmóður minni.”
Hann sneri sér að henni og andlit
hans var eins og eitt stórt spum-
ingarmerki.
„Af stjúpmóður þinni?”
„Já. Helen Kennedy. Helen
Halliday eins og hún hét síðar.”
„Ég skil.” Maðurinn við hlið
hennar bærði ekki á sér. Hann
horfði yfir grasflötina baðaða í
sólskininu, án þess að sjá nokkuð.
Sígarettan reykti sig upp milli
fingra hans. Þótt hann væri rólegur
á yfirborðinu, þá fann Gwenda að
svo var ekki innra með honum.
Eins og hann væri að svara
spumingum sjálfs sín, sagði Ersk-
ine: „Bréfin, geri ég ráð fyrir.”
Gwenda sagði ekkert.
„Þau vom aldrei mörg, bréfin,
sem ég skrifaði henni — tvö, eða
kannski þrjú. Hún sagðist hafa
eyðilagt þau — en konur eyðileggja
aldrei bréf, er það? Svo þau höfnuðu
hjá þér. Og þú vilt fá að vita
eitthvað meira.”
„Ég vil fá að vita eitthvað meira
um hana. Mér þótti — mjög vænt
um hana, þótt ég hafi ekki verið
nema barn, þegar hún fór í burtu.”
„Þegar hún fór?”
„Vissirðu það ekki?”
Augu hans mættu hennar, og úr
þeim mátti lesa bæði undmn og
hreinskilni.
„Ég hef ekkert frétt af henni,”
sagði hann, „síðan þetta sumar í
Dillmouth.”
„Þú veist þá ekki, hvar hún er
núna?”
„Hvemig ætti ég að gera það?
Þetta var allt fyrir mörgum ámm —
mörgum ámm. Þetta er allt löngu
búið og gert. Og gleymt.”
„Gleymt?”
Hann brosti biturlega.
„Nei, kannski ekki gleymt.. Þú
ert mjög skarpskyggn, frú Reed. En
segðu mér eitthvað um hana. Hún
er ekki — dáin, er það?”
Snögg vindhviða kældi þau, en
síðan varð aftur logn.
„Ég veit ekki, hvort hún er lífs
eða liðin,” sagði Gwenda. „Ég veit
ekkert um hana. Ég hélt kannski,
að þú vissir eitthvað?”
Hnn hristi höfuðið, svo hún hélt
áfram: „Hún fór frá Dillmouth
þetta sumar, skilurðu. Mjög skyndi-
lega, eitt kvöldið. Án þess að nefna
þetta við nokkurn mann. Og hún
kom aldrei aftur.”
„Og þú hélst að ég gæti hafa
heyrt frá henni?”
„Já.”
Hann hristi höfuðið.
Framhald í næsta blaði.
15. TBL. VIKAN 21