Vikan - 13.04.1978, Blaðsíða 40

Ilnilurinn 2l.m;irs 20.nfiril NauliA 2l.npríl 2l.niai T\íhurarnir 22.mai 2l.júni
Þú ert orðinn leiður á
verkefnum þinum og
skalt ekki veigra þér
við að leita breytinga.
Það eru líkur á stuttu
ferðalagi, sennilega i
vikulokin.
hr.'hhinn 22. júni 2.V júlí
Þú verður í góðu
skapi og til í allt,
enda hefur þú fengið
óvenju góð meðmæli
frá vissri persónu.
Laugardagurinn er
mikill happadagur
fyrir kvenfólk.
Þú vinnur störf þín
vel og hefur ágæta
framkomu. Þú kemst
að því, að ýmislegt
hefur breyst, frá því
sem áður var. Heilla-
litur er rauður.
Það verður margt sér
til gamans gert
þessa dagana. Þú
átt nægar frístundir
til persónulegra þarfa
og þú færð gjöf, sem
þú veist ekki, hvernig
þú átt að bregðast
við.
Það hefur gripið um
sig órói hjá þér, en þú
mátt til með að
reyna að vera þægi-
legri í umgengni.
Ungur maður á senni-
lega eftir að koma
mikið við sögu í
ákveðnu máli.
I.jóni*') 24.,júlí 24. ;íijú‘l
Þú öfundar félaga
þinn lítilsháttar
vegna góðrar aðstöðu
hans. En þú hefur
enga ástæðu til þess.
Þú færð ágæta
hugmynd, og margir
munu verða þér
þakklátir fyrir.
Spnrúdrckinn 24.»kl. 2.Vn»\.
Menn eru nokkuð
gagnrýnir á störf þín,
og skaltu því venju
fremur vanda allt,
sem þú lætur frá þér
fara. Þú færð góða
heimsókn gamalla
kunningja.
Valnvhcrinn 2l.jan. lú.fchr.
Þú ert að verða
nokkuð værukær, þú
skalt vinna eftir föng-
um að þvi, að líf þitt
fái meiri tilgang.
Gættu að einum sam-
starfsmanni þínum.
Heillatala er 4.
Það eru einhverjar
breytingar á einkalífi
þínu væntanlegar. Þú
skemmtir þér vel í
kunningjahópi eitt-
hvert kvöldið.
Happalitur er dökk-
blár.
Það verðsur framur
lítið um stjórnsemi á
vinnustað þínum,
yfirmenn þínir verða
annað hvort ekki við
eða erlendis. Ókunn-
ug persóna kemur
talsvert við sögu.
Il»ijniaúurinn 24.n»\. 2l.dc*.
Varastu að treysta
náunganum of vel,
sérstaklega í sam-
bandi við mál, sem
kemur upp í vikunni.
Félagslif vikunnar á
eftir að koma þér á
óvart.
Kiskarnir20.íchr. 20.mars
Þú átt við eitthvert
vandamál að etja og
gengur illa að gera
upp hug þinn. Gættu
þess að taka tilfinn-
ingar annarra með í
reikninginn. Leitaðu
ráða hjá þeim eldri.
sem ljösmyndarinn hafði tekið. Ein
besta myndin hafði verið af Tim, þar
sem hann horfði á Bernard. Fyrir
utan eina nærmynd, var Bernard á
þeim öllum. Og hvernig myndi frú
Hakner bregðast við? Það var ekki
erfitt að ímynda sér það. Hún
mundi fjarlægja allar myndir, sem
Tim ætti, hún myndi ekki vilja
saurga veggi nýja sýningarsalarins.
Bábilja og hleypidómar, þetta var
svo hræðilega óréttlátt. En frú
Hakner myndi ekki hafa áhyggjur
af því.
Tim truflaði hana í þessum hug-
leiðingum sínum: „Hvernig finnst
þér hugmyndin? Að sjálfsögðu
mundi þetta eyða frá okkur miklum
tíma, en Whiteshire hefur verið svo
alúðlegur. Hann á félaga í New
York, og þeir eru að hugsa um að
setja upp sýningu samhliða þess-
ari..en með því skilyrði, að ég komi
með nóg af myndum.”
Áður en hún gat svarað þessu,
opnuðust dyrnar, og inn kom
Bernard, og brosti glaðlega. „Eg
hitaði te og ristaði brauð. Ég
hugsaði með mér, að þú þyrftir á
hvort tveggja að halda, eftir að hafa
verið úti í kuldanum.
„Þakka þér fyrir, Bernie. Ég
gæti vel þegið eins og einn bolla.
Hvað með þig, Lucy?”
„Ég held' ég fái einn líka.”
Þau gengu niður flötina í halarófu,
Lucy í miðjunni. Það var eins og það
væru engin tengsl á milli þeirra, öll
voru þau þó að berjast í átt að sama
takmarki. Og ég verð að vinna,
hugsaði Lucy ákveðin. í þetta skipti
verð ég að vera róleg og yfirveguð.
Bara þangað til ég er búin að útvega
peningana. Þá verður öllu lokið, og
þetta verður ekki annað en slæmur
draumur. Ein vika, þá fer Bernard,
og við getum hreinsað hann út úr lífi
okkar.
TVEIM dögum seinna .sat hún
inni á dimmri, en fallegri skrifstofu
og lét eins og hún væri að blaða í
tímariti, sem snaggaraleg ung
stúlka, sem var að vélrita á raf-
magnsritvél, hafði rétt henni. Á
borðinu hjá stúlkunni var undur-
fagur vöndur af bláum blómum og
skiptiborð, þar sem á var geysileg
mergð af tökkum, sem líklegast
framkölluðu mikinn ljósag, ng og
hringingar :á þeim stöðum, sem við
átti. Þetta andrúmsloft, þar sem
ekkert var sjálfsagðara en peningar,
hjálpaði Lucy mikið til að sefa æstar
taugar sínar. Þetta var einmitt það,
sem hana vantaði: Andrúmsloft,
sem gerði lán upp á þrjú þúsund
pund að hversdagslegri greiðvikni.
Það hafði aðeins verið einn staður,
sem kom til greina, þar sem hún
gæti fengið svona mikla peninga.
Ekki hjá móður sinni, sem hélt því
fram, að maður hennar hefði dæmt
hana til að hfa lifa í örbirgð með því
að siga á hana hana tilfinningalaus-
um fjárhaldsmönnum. George Craig
hafði bundið fjármagn sitt í höfuð-
stól, sem ekki var hægt að ná út. Því'
lifði hún af vöxtunum, þar til hún
myndi deyja, þá tækju Amanda og
Lucy við, síðan börnin þeirra og svo
koh af kolli. Höfuðstólhnn var eins
vel geymdur og gullið í Fort Knox,
nema til þess kæmi, að fjárhalds-
mennirnir sæju fram á, að arðvæn-
legra væri að hafa þetta einhvern
veginn öðruvísi. En það kom aldrei
til.
Og ekki gat hún leitað til
Amöndu, hún átti ekki krónu.
En Guy? Hann var fjárhagslega
vel stæður, ef ekki ríkur, og hún
vissi, að hann hafði sterkar taugar
til hennar. Jafnvel í símanum var
ástúðin í rödd hans svo auðheyran-
leg, að það var sem þungu fargi
hefði verið létt af brjósti hennar.
„Lucy, auðvitað hef ég tíma til þess
að hitta þig. Þetta er sjaldgæf
ánægja. Ég er því miður upptekinn í
dag, en hvað með miðvikudaginn?
Komdu svona um eittleytið, og við
getum borðað hádegismat saman.”
Það heyrðist suð í borðinu. Skrif-
stofustúlkan svaraði með sykur-
sætri röddu: „Já, herra. Ég skal vísá
frú Hunt inn.
En Guy gaf henni ekki tíma til
þess. Hann snaraðist út úr skrifstof-
unni með útréttar hendur. „Lucy,
fyrirgefðu, að ég hef þurft að láta
þig bíða. Þetta var einn af þessuir
fundum, sem maður ætlar aldrei að
geta slitið.”
„Ég kom svo snemma. Auk þess
var mér alveg sama, þó ég þyrfti að
bíða.”
Hann fór með hana á virðulegan
veitingastað, þar sem greinilega
hafði ekkert verið til sparað og
rosknir þjónar umgengust við-
skiptavinina með sams konar lotn-
ingu og þj ónar hertoga og greifa.
„Það er alltaf svo rólegt hér,” út-
skýrði Guy, um leið og þau settust
niður á bekki, sem minntu Lucy
helst á kirkjubekki. „Hér getum við
notið þeirrar ánægju að tala saman
algerlegá í éinrúmi.” Samt sem áður
beið hann, þar til búið var að leggja
aðalréttinn á borðið, en þá sagði
hann: „Jæja, Lucy, segðu mér nú,
hvað ég get gert fyrir þig?”
Hún gat ekki svarað honum strax,
svo að hann hélt áfram: „Ég þarf
ekki að segja þér, að þú hefur leyfi
til að biðja mig um allt, sem í mínu
valdi stendur. Þú veist það.”
„Elsku Guy, ef ég vissi það ekki,
þá sæti ég ekki hér og væri að tefja
þig”
„Þú ert ekki að tefja mig. Mín er
ánægjan. Og nú, út með það, hvað er
að?”
Hún fann, hvernig hálsinn var
orðinn alveg þurr, það var eins og
hræðslan við að tala' væri að buga
hana. Þar til á þessu augnabliki
hafði þetta virst svo einfalt, en svo
var ekki lengur. Hún reyndi mikið til
að brosa, en það tókst heldur illa.
„Guy, mig vantar peninga, en það er
háupphæð.”
„Hve mikið?”
„Það er svo mikið.” Jafnvel á
meðan hún talaði, þá fann hún, að
hann horfði í augu hennar, en þar
var ekkert að sjá.
„Það er alveg hræðilega mikið.
Þrjú þúsund pund.”Og nú, undir-
búin fyrir það versta, leit hún upp.
40VIKAN 15. TBL.