Vikan - 13.04.1978, Blaðsíða 49

Hún átli hann ekki ein. Hún var sú fyrsta
og sú, sein þau urðu alltaf að taka tiiiit til.
líún dvaldi ein a Sólhofða, og þangað vildi
hún heimsækja hana. Kn hvers vegna,
hvaða erindi átti hún þangað? iJað varð
henni ekki ljóst, fvrr en hún stóð frammi
fvrir henni.
húsið og kemur með skál með ísmol-
um.
— Já, svona hef ég það á sumrin.
Bý hér út af fyrir mig. Ég kann vel
að meta einsemd. Skál, og velkomin
hingað. Þú ert gestur vikunnar.og
sá síðasti þessa vikuna. Ég hef það
fyrir reglu að bjóða hingað engum.
Sólhöfði er aðeins fyrir mig — og
hann.
Hún leggur áherslu á síðustu
orðin, horfir á hana til að sjá,
hvernig henni verði við.
— Er sími hérna?
— Nei. En hinum megin á eynni,
við brúna, þar er sími. Ég fer
þangað, ef ég þarf að hringja. En
það hendir sjaldan. Ég hefi alltaf
vikuforða af mat. Hvað áttu við? í
hvern ætlar þú að hringja?
— Ég ætlaði að láta sækja mig
fyrr en um var rætt. Mér virðist
ekki, að við tvær eigum nokkuð van-
talað.
— Það er rétt. Ég hefi ekki meira
við þig að segja, og hann ekki
heldur!
— Hannhefur ekki tekið ákvörð-
un.
— Hann segir þér það. Mér hefur
hann sagt allt annað.
— Hvaðþá?
— Að þú sért smáævintýri, sem
hann sé fyrir löngu leiður á.
— Þú lýgur.
Horfðu á mig. Dettur þér í alvöru
í hug, að hann taki þig framyfir
mig?
Hatrið ólgaði í æðum hennar. Hún
var komin á fremsta hlunn með að
ráðast á hana, lemja hana, berja úr
henni sjálfsánægjuna, berja og
berja.... berja, þar til hún væri öll.
Myrða hana.
Hún tók sig á, reyndi að hugsa ró-
lega. Morð. Hún yrði strax grunuð.
Maðurinn í bátnum og drengirnir á
bryggjunni voru til vitnis um ferðir
hennar. Hún hefði heldur átt að fara
yfir brúna.
En á hinn bóginn var ekki líklegt,
að morðingi veldi að ferðast með bát
fyrir allra augum. Líkið myndi ekki
finnast, fyrr en eftir marga daga, og
þá yrði erfitt að fastsetja nákvæm-
lega, hvenær morðið hefði verið
framið.
Þið talið eins í síma!
Nú vissi hún, hvað gera skyldi.
Láta róa með sig yfir, hún yrði að
vera róleg, í fullkomnu jafnvægi.
Veifa upp til hússins, áður en hún
settist i bátinn.
Á morgun myndi hún hringja í
hennar nafni. Og þegar líkið fyndist
eftir fjóra-fimm daga, myndu menn
ganga út frá, að morðið hefði verið
framiðdaginn eftir heimsókn hennar.
Hún myndi sjá til þess að hafa
örugga fjarvistarsönnunþann dag.
— Er ekki leiðigjarnt að vera hér
alein aUa tíð?
— Nei, það hefi ég aldrei fundið.
— Og hingað kemur enginn í
heimsókn aUa vikuna?
— Nei, ekki fyrr en hann kemur á
föstudögum.
— Heilsar þú ekki upp á fólk hér
á eyjunni? Eru ekki einhverjir ná-
grannar, sem þú umgengst?
— Nei, aldrei. Enda býr enginn
hérna megin nema við. Meira vín?
— Takk, smásopa kannske.
Hún réttir fram glasið og stendur
svo upp.
— Er húsið stórt?
— Nei, það er það í rauninni ekki.
En eldhúsið er stórt og þægUegt.
VUtu kíkja?
Stór búrhnífur Uggur á trébekkn-
um.
— Frystiskápur að sjálfsögðu og
allt annað, sem tU þæginda er. Hann
vill, að ég hafi öU þægindi, Uka á
sumrin.
Hún hrifsar tU sín búrhnifinn og
heldur honum fyrir aftan bak og
stingur honum á kaf í síðuna á
henni, þegar þær koma inn í svefn-
herbergið.