Vikan - 06.07.1978, Blaðsíða 24

Smásaga eftir Sallie Bingham
Fram tíðarvon ir
Þau elskuðu hvort annað og gátu ekki slitið
sambandinu. En gátu þau yfirgefið fjölskyldur
sínar, skilið við maka sína, jafnvel farið frá
börnum sínum? Var ást þeirra nógu sterk til að
þola þá erfiðleika, sem óumflýjanlega fylgja
slíkri röskun?
AUhöfðu valið kyrrlátt veitingahús
við fáfarna götu. Þau vildu ekki sjást
saman. Þau sátu í bás andspænis hvort
öðru og horfðust í augu, yfirveguðu,
hvort þetta samband þeirra væri á mis-
skilningi byggt. Var ást þeirra sönn, var
samband þeirra einhvers virði? Voru
þau ekki á flótta frá raunveruleikanum?
— Við höfum aldrei borðað saman fyrr,
sagði Sara hugsi.
— Það er ekki rétt, sagði Jan — við
borðuðum kex og ost eitt sinn á vinnu-
stofunni þinni.
— Já, — þurrt kex, ég kalla það ekki
mat, sagði Sara. Þau horfðu hvort á
annað og varð báðum hugsað til litlu
vinnustofunnar. Þar var þeirra athvarf,
fátæklega búið húsmunum, múrveggur
utan við gluggann. í húsinu bjó fleira
fólk, t.d. tvær hláturmildar, kínverskar
stúlkur, sem ekki virtust hafa neitt fyrir
stafni annað en hlusta á tónlist og skapa
hávaða, sennilega voru þær at-
vinnulausar.
— Þú hefur aldrei viljað borða með mér
áður, sagði hann.
— Þú hefur aldrei boðið mér í mat,
svaraði hún brosandi, ekki haft tækifæri
til þess og kannski ekki þorandi heldur.
Hann hugsaði sig um andartak.
— Ertu að meina, að ég hafi átt að
bjóða til stórveislu ...
— Nei, ég á ekki við neitt svoleiðis,
þetta var bara eins og hvert annað grín,
sagði Sara. Svo hló hún snöggt. —
Mannstu siðast þegar við vorum saman i
boði, það var þegar þú faðmaðir mig að
þér frammi fyrir öllum. Siðan hefur þú
ekki mætt í veislu eða boði. þar sem min
var vænst.
— Ertu að ásaka mig?
— Nei, ensamt...
— Við gátum ekki haldið áfram að fara
í sömu veislur, hittast með mökum
okkar innan um gamla vini.
— Auðvitað ekki. Konan þín starði á
okkur, og maðurinn minn horfði undan.
Fólk heilsast ekki svona venjulega. Þú
lyftir mér bókstaflega frá gólfi. Ég flaug í
loftið, þú snarnsérist með mig og þrýstir
mér að þér, um leið og þú kysstir mig
ástúðlega beint á munninn.
— Já, en við höfum ekki séð hvort
annað i heilan mánuð. Stundum liður
alltof langt á milli okkar funda, það veist
þú sjálf.
— Já, heill mánuður. Ég var þó búin að
hringja til þín og grátbiðja þig um
miskunn, þú vildir ekki sjálfur. Sagðist
vera önnum kafinn, ekki hafa minnstu
smugu til aðhittamig.
— Þú trúir ekki, þegar ég segist vera
upptekinn að sinna sjúklingum minum.
Þú heldur. að ég segi það bara til af-
sökunar, það er ekki rétt.
— Jú, víst trúi ég þér. Þess vegna settist
ég sjálf á biðstofuna. Mig langaði til að
sjá þetta fólk, sem þú tókst framyfir mig.
Víst sá ég, að það voru margir, sem
þörfnuðust þin. En eiga þeir meiri rétt?
— Ég hefi alltaf sagt, að þú værir
seinust á listanum, sagði hann stríðnis-
legaoghló.
— Seinust á listanum. en fyrst i hjarta
þínu?
— Svona, drekktu kaffið þitt, sagði
hann, — annars þurfum við að tala
saman i alvöru.
— Já. æi nei. Hún brosti sinu törfandi
litla brosi, sem hann átti svo erfitt með
að standast. — Jú, við megum víst til.
— Ég vil, að við tölum saman.1
endurtók hann alvarlegur í bragði.
— Og um hvað á þetta alvarlega samtal
að vera? Hún hló. — Er það þess vegna.
sem þú ferð með mig á þetta afskekkta
veitingahús? — Til að ræða alvörumál?
— Við verðum að ræða framtíðina, um
hvað við viljum gera.
HúN brosti ekki lengur, var orðin
alvarleg og áhyggjufull á svip. Hún
stakk upp i sig bita af kjötinu, tuggði
hægt og horfði hugsi fram fyrir sig.
— Höfum við nokkuð val? spurði hún
lágt.
Hann braut af brauðinu sinu og
horfði bliðlega á hana: — Það eru þrir
valkostir.
24VIKAN 27. TBL.