Vikan - 06.07.1978, Blaðsíða 39

dyrum Steve. heyrði hun óp. Dyrnar að
ibuð Dicks Evans voru rifnar upp. og
Avril kom þjótandi.
„Æ, komdu fljótt!” hrópaði stúlkan.
og Maggie elti hana inn, án þess að
hugsa sig um. Þar sá hún Dick Evans
samanhnipraðan i hjólastólnum sínum.
„Ég kom að honum svona,” sagði
Avril. „Hvaðeigum viðað gera?”
Maggie tók blíðlega um axlir öryrkj-
ans — og hann rétti þegar í stað úr sér.
Avril gekk aftur á bak að dyrunum og
stóð þar og varnaði útgóngu. Evans rétti
sig upp með hendurnar á stólbrikunum
og þó Avril væri hlæjandi, þá var hann
alvörugefinn og þungbúinn.
„Þú ert of góð i þér, frú Bannerman,”
sagði hann. „Það er þér ekki hollt. En
vertu ekki hrædd. Ég skal ekki tefja þig
lengi.”
„Þú tefur mig ekkert." svaraði
Maggie og stefndi til dyra. En Avril þreif
reipið. sem Maggie hafði áður séð upp-
vafið á króknum, og fleygði þvi til
mannsins i stólnum. Hann sveiflaði þvi
yfir höfði sér, og lykkjan féll yfir axlir
Maggie.
Hún féll á knén. og Evans dró hana
hægt I átt til sin. Þegar hún var skammt
frá honum, sagði hann: „Veistu núna,
hvers vegna ég vildi fá næluna?”
Hún sagði við sjálfa sig. að ef hún
gæti haft nægilega hátt til að vekja á sér
athygli, þá kæmi Donna og bjargaði
henni. svo hún reyndi að tefja Evans.
meðan hún byggi sig undir mikið óp. Þvi
spurði hún: „Næluna? Bláu næluna?"
„Já. Nú veistu. að þegar nælan með
safirunum kom aftur I leitirnar. þá fór
Donna með hana til Parísar til að af-
henda hana þar. En henni þóknaðist
ekki að láta mig vita. svoég varð að líta
betur á eftirlíkinguna. þegar ég sá þig
með hana þarna um kvöldið. Kannski
ætlaðirðu að pota þér inn í fyrirtækið
okkar.”
Maggie fór að skilja. hvernig I öllu lá.
og henni fannst Evans tala opinskátt
fyrir framan Avril — nema Avril væri
lika blönduð I málið. Þegar Maggie snéri
upp á sig til að koma auga á stúlkuna.
hló Evans. „Æ. já. Avril skiptir mjög
miklu máli."
„Og allt vegna mistaka — þinna mis-
taka," sagði hún hæðnislega við hann.
„Þú mátt fara.” sagði hann stuttur i
spuna. en Avril skeytti þvi engu, heldur
snéri sér að Maggie: „Þú hefur ef til vill
ekki veitt þvi eftirtekt, en baksvipur
minn er ekki ósvipaður fyrirsætunni.
systur þinni. Dick hélt einu sinni. að ég
væri hún, þegar hann sá mig í verslun
Jules, og talaði ógætilega. Ég giskaði á.
hvað hann var að gera."
„Og hvað hugðist þú fyrir?” spurði
Maggie. „Stelurðu skartgripunum sjáff,
eða kaupirðu þá bara af þjófunum?”
Avril hristi hárið reiðilega frá andlit-
inu og svaraði: „Það eru ýmsir, sem selja
skartgripi og vilja ekki láta það vitnast.”
„Hvers vegna? Til að fá trygging-
una?”
„Það kemur mér ekki við, hvers vegna
Bláa nælan
fólk vill selja skartgripi, og þetta — .”
Avril breiddi út faðminn og átti við
vinnustofu Dicks og herbergið, sem þau
voru stödd i, — „þetta hérna kemur þér
ekki við."
„Sleppið mér þá,” sagði Maggie.
A.VRIL og Dick hlógu. og þá fékk
hún tækifærið, sem hún hafði verið að
biða eftir. Hún ópnaði munninn og öskr-
aði hærra en hún hefði haldið, að hún
gæti.
„Þegiðu!” hreytti Evans út úr sér.
„Það gerir þér ekkert gagn að æpa. Það
heyrir enginn til þin annaren Donna.”
„En Donna hjálpar. . .” Rödd Maggie
brást henni, þegar hún sá hæðnissvipinn
á andliti hans.
„Donna hefst ekkert að, kæra vina."
sagði Evans hinn rólegasti. „Og það
gerir þú ekki heldur. þvi ef þú kemur
okkur Avril i vandræði. þá dreg ég syst-
ur þina með mér. Þau Jules eru I nokkuð
erfiðri aðstöðu, eins og þú munt sjá, ef
þú hugsar þig um stundarkorn."
„En Jules er ekkert blandaður I málið.
Það sagði Donna mér."
Þetta fannst þeim sérlega fyndið. Ev-
ans upplýsti hana: „Donna er algjör við-
vaningur i samanburði við Jules. Hann á
i miklum viðskiptum, en leyfir henni að
skemmta sér.”
„Veit Donna þá ekkert um starfsemi
hans?” spurði Maggie og hélt dauðahaldi
i hugmyndir sínar.
Evans yppti kraftalegum öxlunum.
„Það getur verið. en það er ólíklegt.
Mjög ólíklegt.”
„Donna leyfir ykkur ekki að hafa mig
í haldi hér.”
„Hún er þegar farin. og við höldum
þér hér. þar til þau Jules eru orðin ör-
ugg. Þetta var allt ákveðið fyrir mörgum
dögum siðan.”
Maggie gat ekki sætt sig við, að systir
hennar samþykkti það. að henni væri
haldið fanginni. „Þú lýgur!" sagði hún.
„Það vissi enginn. að ég yrði úti á göt-
unni, þegar þið kölluðuð á mig. Ég vissi
það ekki einu sinni sjálf. og Donna
heyrði ekki til min, þegar ég kom úr
gönguferðinni — svo þú hlýtur að Ijúga.
Ég var á leiðinni til að hitta Steve, þegar
Avril kom útaðsækja hjálp.”
Evans yppti aftur öxlum og sagði: „Ef
þú hefðir ekki verið úti á götu, þá hefði
Avril sótt þig. Það er eini munurinn. Og
ef hún hefði sótt þig, hefði Donna látið
þig fara út á undan sér. Hún hefði ekki
eltþig.”
Þetta varsvoeinfalt.
„Þú ættir að fara núna.” sagði Dick
við Avril. sem kinkaði kolli og fór.
Maggie giskaði á. að hún myndi bíða i
búðinni hinum megin við götuna, og að
ef Steve kæmi. þá segði hún honum ein-
hverja sögu um. að þær systurnar hefðu
farið saman út. Steve hefði enga ástæðu
til að efa það. Þannig að enginn vissi, að
Maggie var fangi — enginn, sem ekki
stóð á sama.
„Hvað ætlarðu að hafa mig bundna
lengi?”spurði hún.
„Farðu inn í vinnustofuna mína, og
þá skal ég segja þér það,” rumdi Evans
og losaði reipið örlítið.
Maggie gekk inn I vinnustof-
una. Evans ýtti á hnapp við dyrnar, og
málmhlið rann með miklum gný yfir
gættina og lokaði henni.
Maggie ætlaði ekkert að segja, en lágt
kjökur slapp út fyrir varir hennar, þegar
hún hneig niður á tréstólinn við vinnu-
borðið.
„Ertu svöng?" spurði hann.
Þó ótrúlegt mætti virðast. var hún
það ekki, þó hún hefði þvi nær ekkert
borðað allan daginn. „Nei. það er ég
ekki.” sagði hún áhugalaust. En þá rétti
Evans henni tekrús og tvo smurða
brauðhnúða í gegnum eitt lígullaga opið
i hliðinu.
Hún lét skynsemina ráða og borðaði
þetta og leið heldur skár á eftir.
Eftir það. sem hemi fundust vera
margir klukkutimar, fór fangavörður
hennar hljóðlega út. en snéri brátt aftur
með dagblað. Flækingskötturinn. sem
hann virtist hafa tekið að sér, elti hann.
„Þetta er ástæðan fyrir þvi. hve vel
er farið með þig,” sagði Evans henni.
Hann teygði sig i átt til kattarins, strauk
á honum kryppuna og gældi við rifin
eyrun. „Þú bjargaðir veslings skepn-
unni.”
„Já. ég hleypti honum út." svaraði
Maggie. „Hvenærsleppég?"
„Þegar þaðer búið að hringja I mig."
Þannig að Donna og Jules ætluðu að
hringja frá Róm til að segja, að þau
væru heil á húfi.
Tíminn sniglaðist áfram. og síminn
var þögull, en loks var barið á útidyrnar.
Evans benti aðvarandi á Maggie.
„Haltu þér saman. Enn er hægt að búast
við erfiðleikum. Systir þín er ekki örugg
enn.”
Maggie kinkaði kolli. og munn-
ur hennar var þurr. Hún fylgdist með
honum aka stólnum fram, og hann kall-
aði: „Égerað koma!”
Þegar hann hafði lokið upp. var gerð
árás, og hjólastóllinn og mennirnir
komu þjótandi inn. Stóllinn snérist i
hringi, og Evans hélt sér dauðahaldi i
armana. Maggie starði vantrúuð I gegn-
um opin á dyrunum að fangelsi henn-
ar.
„Steve!” sagði hún og tók andköf,
kjökraði við og rétti hendurnar i gegnum
opin. „Hvernig vissirðu. að ég væri
hér?”
„Avril,” sagði hann stuttur í spuna og
hristi rimlana. Það var óhugnanlegt. hve
reiður hann var að sjá.
„Opnaður þegar i stað fyrir henni. eða
ég . . .” Stórar hendur Steve stefndu að
hálsi Evans.
„Ég skal opna.” sagði Evans, „en
gættu þess að gera ekkert, sem þú átt
eftir að iðrast. Spurðu hana, hvað gerist,
efþúgerirþað.”
„Ég veit, hvað gerist — ég pindi það
út úr Avril," svaraði Steve og virtist
furðu hress I bragði.
„Gættu þín," kallaði Maggie. „Hann
er með snöru. og hann kann sannarlega
aðbeita henni."
„Viltu slást í hópinn með henni?”
spurði Evans vonskulega.
„Hvenær sem er." svaraði Steve glað-
lega. „Svona, af hverju notarðu ekki
reipið. ef þú ert svona snjall að beita
því?”
„Nei„ vinur minn. þetta er ágætt eins
og það er, með þig þarna megin I her-
berginu og mig hjá simanum. Hreyfðu
þig baraekkiofsnöggt.”
A. MEÐAN Evans sagði þetta,
horfði Maggie i átt til dyra og hélt niðri í
27. TBL. VIKAN39