Vikan - 06.07.1978, Blaðsíða 40

sér andanum. Ðyrnar opnuðust ofur-
hægt. og Ross — Ross. þó ótrúlegt væri
— læddist inn.
Hann mat aðstæður og stökk siðan
frant og sparkaði Evans og stól hans i
málmhliðið. Maggie æpti, en Ross hló
bara, greip snöruna og fleygði henni á
rúmið.
„Ross. ó. Ross — hvernig komstu
hingað?" Maggie stóð við hliðið og hirti
ekki um fangavörð sinn. sem teygði sig í
gegnum eitt opið. Eiginmaður hennar
tók i hönd hennar og skipaði manninum
í stólnum fyrir verkum: „Opnaðu." Ev
ans mátti ekki við margnum. svo hann
fór að rofanum. og hliðið rann t'rá.
Maggie gekk beint i faðm eiginmanns
sins. og hann faðmaði hana svo fast að
sér. að hún gat varla andað. Steve snéri
sér undan. og horfði mjög stift á Evans.
„Það er allt i lagi með mig." sagði
Maggie og saup hveljur. „í alvöru. En
ég skil þetta ekki. Hvernig komstu hing-
að? Hvernig vissirðu. hvar mig var að
finna?"
„Donna hringdi. áður en hún fór." út-
skýrði Ross. „Hún sagði mér. að ég
skyldi lljúga hingað eins fljótt og unnt
væri til að frelsa þig. Ég held. að hún
hafi ekki fyllilega treyst honum vini sin-
um þarna."
Hann var alvörugefinn og fölur. þegar
hann leit á Steve. spyrjandi og þakklát-
ur i senn. „Skyldi ég hafa komið tíman-
lega. ef þú hefðir ekki þegar verið kom
inn."
„Auðvitað hefðirðu gert það.” sagði
Steve og brosti skökku brosi þess. sem
hefur tapað. til Maggie.
Notalegur ylur fór um æðar henni.
Donna hafði ekki yfirgefið hana fyrir
fullt og allt. og Ross var korninn. vegna
þess að hann elskaði hana meira en allt
annað i heiminum.
Bláa nœlan
„Ertu viss um, að það sé allt i lagi með
þig?" spurði maður hennar.
„Já. Það er bara —hún fékk kökk i
hálsinn. „Æ. Ross, ég vil bara ekki láta
loka mig inni. og þannig verður það fyrir
Donnu. ef þeir taka hana. 1 mörg. mörg
ár..
„Suss. ástin min. suss. Donna er kom-
in langt i burtu núna. Þetta verður allt i
lagi." Hann snéri sér að Steve. „Það var
eitthvað verið að minnast á simtal. þegar
ég kom. Frá Donnu? Er hann að biða
eftir því?" Ross hnykkti höfðinu i átt til
Evans.
Steve var skyndilega orðinn þreytu-
legur. er hann svaraði: „Það er rétt. Og
ef þú hefur eitthvað verið að hugsa um
að hringja i lögregluna, þá skaltu gleyma
þvi — nema þú viljir. að Donna sitji i
súpunni uppað hálsi."
„Ég er feginn þvi. að þú sérð ntina
hlið á málunum." sagði Evans ánægður
með sig.
„Við sjáum hreint ekki þina hlið á
málunum." sagði Ross honum. „Við
ætlum að biða eftir simtalinu . og svo
förum við. Ef þú heldur þér saman. þá
gerum við það lika. En ef þú segir eitt
hvað. þá sekkurðu með þeim hinum.”
SíMINN hringdi skömmusiðar.
Steve varð á undan Evans að svara. og
hann hermdi all-sæmilega eftir rödd Ev-
ans. þegar hann sagði: „Halló." Hann
hlustaði og sagði svo við Maggie: „Þetta
er Donna. Langar þig til að tala við
hana?”
Hún gat ekki fengið sig til þess að tala
við systur sina. Það var orðið of seint.
Hún bar höfuðið hátt og sagði: „Nei.
Segðu henni. að allt sé i lagi með mig.
Þakkaðu henni fyrir að hringja i Ross."
Þau höfðu öll einbeitt sér svo að þessu
langþráða simtali. að Evans fékk tæki-
færið sitt. Hann náði aftur í snöruna
sina, ýttisértildyraogút.
„H vað liggur honum á?" spurði Steve.
„Hann heldur þó ekki. að hann geti
sloppið svona auðveldlega?"
Þau eltu öll þrjú hjólastólinn út á
hljóða götuna — og þar urðu þau vitni
að hroðalegum hápunkti leiksins.
FlUTNINGABÍI.LINN. sem flutti
Evans milli staða. bakkaði i átt til hans.
en hann var enn i nokkurri fjarlægð.
Jules hlaut að hafa hringt til Bernie. hil-
stjórans þcirra. og sagt honum. að tinii
væri kominn til að fara.
Maggie sá. hvar Avril kom út úr versl-
un Steve og hljóp að bilnum sinum. Þeg-
ar hún tók eftir þvi. að Evans nálgaðist.
stansaði stúlkan skelfingu lostin. fórnaði
höndum og hrópaði: „Nei. Dick. nei?”
Evans skeytti ekkert um flutningabil-
inn, sem nálgaðist óðum. heldur ók stól
sinum áfram og sveiflaði reipinu yfir
höfði sér. Þegar snaran féll um háls
Avril. kippti hann í at’ alefli. Höfuð
hennar hrökk aftur á bak. og hún féll til
jarðar.
Bernie. sem vissi ekki. hvað var að
gerast. hélt áfram að bakka flutninga-
bilnum. Áður en Evans gat forðað sér.
rakst flutningabillinn á hjólastólinn.
Þegar Bernie stökk niður og sá. hvað
gerst hafði. hljóp hann burt eins hratt og
fæturnir báru hann.
Maggie. Ross og Steve stóðu stjörf af
viðbjóði. og það virtist liða heil eilifð,
áður en þau jöfnuðu sig nægilega til að
fara inn i verslun Steve.
Ross sagði við Maggie: „Ef þú ætlar
að bjarga Ðonnu. þá verðurðu að leyna
lögregluna málsatvikum. Gerirðu þér
grein fyrir því. hvað það er alvarlegt?"
Maggie leit beint á hann og svaraði:
„Það verðu þú lika að gera. Ætlarðu að
gera það?"
„Já.”
Ross snéri sér við. „Steve?”
„Allt og sumt. sem ég sá. var, þegar
maðurinn þama kom út með reipið og
drap Avril. og billinn. sem ók á hann."
„Þeir trúa okkur ekki." sagði Ross og
andvarpaði.
„Þeir geta ekki sannað neitt. nema
þeir nái Bernie,” sagði Steve.
„Bernie hefur sjálfsagt sinar leiðir til
að komast undan lögreglunni.” sagði
Maggie.
„Eru nokkur önnur sönnunargögn en
fingraför þin um. að þú hafir verið þama
inni?" spurði Steve. „Það er hægt að út-
skýra fingraför. Þú hefðir getað heim-
sótt hann einhvern timann áður."
„Þaðer kannan. Hann gaf mér te.”
„Égskalsjá um hana."
Eftir örskamma stund kom Steve aft-
ur. Hann var búinn að þvo krúsina og
setja hana á sinn stað. .Kötturinn er
enn sofandi á rúminu.” sagði hann og
bætti við: „Það er reglulega heimilis-
legt."
AU hringdu i lögregluna. sem
brátt kom á staðinn, spurði þau í þaula
og skrifaði i minnisbækur sinar. Þeir
ráðlögðu Ross að gæta Maggie vel, og
varðstjórinn sagði: „Henni virðist hafa
brugðið meira i brún en ykkur."
„Hún hefur aldrei þolað að sjá blóð.”
sagði Ross, og varðstjórinn kinkaði kolli
og fór.
Steve hellti i þrjú glös. og þegar þau
drukku úr þeim. brosti hann þreytulega
til Maggie og eiginmanns hennar.
„Ég veit ekki. hvemig ég á að þakka
þér.” sagði Ross hægt.
„Vertu ekki að hafa fyrir þvi.”
„Steve." byrjaði Maggie. en hann
bandaði frá sér.
„Seinna.” sagði hann stirðlega. Og
Ross hélt handleggnum um axlir henni.
á meðan Steve sneri sér við til að fara.
Kona i skærlitum fötum nálgaðist
þau. en tók ekki eftir þeini. Þetta var
Rosie Bates. sem hafði kennt Evans að
gera brögð með snörunni. Hún fór inn i
ibúð látna mannsins.
„Veslings Rosie. við ættum að
segja henni frá þessu." tautaði Maggie.
„Ég fer þangað á eftir." sagði Steve.
GAR Maggie og Ross voru orðin
ein i ibúðinni. sagði Maggie: „Við skul-
um fara héðan á morgun. Ég þoli ekki
ibúðina lengur."
Ross dró hana niður á hné sér og hélt
fast utan um hana. „Við förum. þegar
þér sýnist. elskan. I kvöld. ef þú kærir
þig um."
Loks tautaði Maggie: „Amsterdam
. . . Ross. ég ætla að koma með þér til
Hollands. á meðan þú verður að vinna
þar.”
„Hvernig fyndist þér það." sagði
hann. „að ég kæmi þvi svo fyrir. að ég
yrði ekki nema eitt ár i Amsterdam? Þá
myndir þú ekki missa alla viðskiptavini
þina. Við gætum leigt húsið á meðan."
Maggie varð léttara um hjarta, þrátt
fyrir allt. sem gerst hafði.„Ó. ástin min.
gælirðu gert það? Það væri dásamlegt!"
Ross leit niður á hana, og faðmlag
hans varð þéttara. „Ég vil. að þú verðir
viss — um fleira en bara viðskipti þín.
Steve Rennie elskar þig enn. Ég sá.
hvernig hann horfði á þig.”
„En hann finnur sér einhverja aðra.
þegar ég er farin. Það vona ég að
minnsta kosti. Hann er — mér mjög
kær. Ross.”
„Ég veit það. Svo ég spyr þig einu
sinni enn. Ertu viss um. að þú viljir
koma með mér?”
„Alveg viss. Ross.”
„Guði sé lof." sagði Ross hálfkæfðri
röddu. „Guði sé lof." endurtók hann.
Maggie vissi, að þau Ross yrðu
að minnsta kosti saman i framtiðinni.
Nú vissi hún. að það var það. sem mestu
máli skipti.
ENDIR.
40VIKAN 27. TBL.