Vikan - 31.08.1978, Qupperneq 31

WiLLY
BREINHOLST
o o
INI-KRIMMINN
f//^v///77?!
Maðurinn
í hraðlestinni
Alpahraðlestin ók hratt í suð-
ur gegnum stjörnubjarta nótt-
ina. Öðru hverju söng og hvein í
járnbrautarteinunum, eins og til
að tilkynna hálfsofandi farþeg-
unum, að enn ein stöðin lægi nú
að baki.
í klefa á öðru farrými sátu
miðaldra maður og ung stúlka,
hvort í sínu horni. Annars var
klefinn tómur. Maðurinn virtist
órólegur og eirðarlaus, hann var
alltaf að líta á úrið sitt, sem var
úr gulli. Unga stúlkan reyndi að
fela geispann bak við kvenna-
blað, sem hún hélt á. Svo fór
hún úr skónum, og lagði fæt-
urna upp á sætið andspænis sér,
um leið og hún teygði sig eftir
teppi. Hún vafði því um sig og
leit á manninn.
— Þér hafið vonandi ekkert
á móti því að ég komi mér þægi-
lega fyrir, spurði hún. Ég ætla
að reyna að sofna.
Maðurinn hrökk við, þegar
hún ávarpaði hann. Hann
reyndi að sýnast rólegur þegar
hann svaraði:
— Nei, þér ættuð endilega að
reyna að sofna. Ég ætla að gera
það sama.
— Ef þér þurfið ekki á ljós-
inu að halda, megið þér gjarnan
slökkva, hélt unga stúlkan
áfram.
Hann stóð á fætur, dró svört
gluggatjöldin fyrir gluggann á
hurðinni og slökkti ljósið.
— Eruð þér ekkert hræddar,
spurði hann. Ég á við ... Þér
eruð ungar og laglegar. Hvað ef
ég gerðist nú nærgöngull og réð-
ist á yður ... Þér þekkið mig
ekki neitt. Ég gæti verið lestar-
þjófur ... eða kynferðisglæpa-
maður...
— Þér lítið ekki út eins og
glæpamaður. Þar að auki veit ég
hvar neyðarhemillinn er, og það
eru farþegar í næsta klefa. Ég
held ég þurfi ekki neitt að vera
hrædd. En þakka yður samt
fyrir að vara mig við ... Góða
nótt.
Andartaki síðar steinsvaf
stúlkan. Maðurinn sat og hlust-
aði á rólegan andardrátt hennar.
í hvert skipti, sem hraðlestin
þaut framhjá nýrri uppljómaðri
stöð, lýsti ljósið upp fagurt and-
lit hennar. Hann langaði ákaft
til að standa á fætur, þrýsta
kossi á rjóðar varir hennar og
fara höndum sínum um mjúkan
líkamann undir hvítri silkiblúss-
unni, en hann hélt aftur af sér.
Hann var að vísu að hefja nýtt
líf, sem hann ætlaði svo sannar-
lega að njóta, en enn var of
snemmt að hugsa um slíkt. Hún
hafði sagt að hann liti ekki út
eins og glæpamaður. Hann
kveikti sér í vindlingi. Nei,
kannski ekki ... Og þó hafði
hann fyrir tæpum tólf tímum
síðan tæmt kassann í bankanum
sem hann vann í. Hann hafði
unnið þar sem gjaldkeri. Og nú
lágu næstum 25 milljónir í seðl-
um í töskunni hans fyrir ofan
sætið. Hann dró reykinn djúpt
að sér, og leit enn einu sinni á úr-
ið. Guði sé lof, innan klukku-
stundar yrði hann kominn yfir
landamærin — í öryggið. Hann
var ekki hræddur við tollskoð-
unina. Þeir leituðu næstum aldrei i
töskunum, og hann treysti á
heppnina. Og svo væri hann um
alla eilífð laus við hið leiðinlega
starf sitt í bankanum, sem hann
hafði stundað í meira en 17 ár af
mestu samviskusemi. Laus við
hið slævandi, tilbreytingarlausa
fjölskyIdulíf sitt, laus við öll
þessi heimskulegu hversdags-
störf í litla, heimskulega húsinu,
sem leit nákvæmlega eins út og
öll hin húsin í hverfinu. Gras-
flötina..sem hann þurfti eilíflega
að vera að s|á, uppþvottinn,
hina óþolandi sjónvarpsdagskrá,
eiginkonuna, súra og geðilla,
skattana, afborganirnar. Laus
við þetta allt saman.
Og úti í hinum stóra heimi
beið gæfan hans. Lúxushótel.
Dansleikir. Vín og villtar meyj-
ar. Eftir klukkustund yrði hann
kominn í öryggi með 25 millj-
óniráséríseðlum.
í öryggi? Enginn glæpamað-
ur? Skyndilega varð honum
ljóst, að hann gæti aldrei fram-
kvæmt þessa fyrirætlun sína.
Hann fengi aldrei stundlegan
frið, peningarnir mundu ekki
færa honum neina hamingju.
Miklir peningar? Hvað voru í
rauninni 25 milljónir í verðbólg-
unni? Hann yrði ekki lengi að
eyða þeim ... og hvað svo? Gat
hann haldið áfram á sömu
braut? Nýr glæpur, nýtt rán, ný
svik? Hafði hann hæfileika til
slíks? Hafði hann ekki einmitt
fengið að vita fyrir hálftíma sið-
an, að hann liti ekki út eins og
glæpamaður? Lítill, snyrtilegur
og áreiðanlegur bankastarfs-
maður, hann var nú ekki annað
en það. Og sennilega væri réttast
fyrir hann að halda því bara
áfram.
Hann drap í vindlingnum og
leit á úrið. Hann var búinn að fá
nýja hugmynd. Hann ætlaði að
hætta við allt saman. Enn hafði
hann tækifæri til þess. Hann
vildi snúa aftur til fjölskyldulífs-
ins, uppþvottarins, grasflatar,
konu og krakka, afborgana og
alls sem því fylgdi. Hann kveikti
á leslampanum yfir sætinu, og
blaðaði ákaft í bæklingnum um
ferðir lestanna. Eftir 32 mínútur
mundi lestin staðnæmast við síð-
ustu stöðina innan landamær-
anna. Hann gat náð í lest til baka
klukkan 5.02. Það þýddi að
hann gat verið kominn í bank-
ann um klukkan 8:40, rúmum
15 mínútum áður en hitt starfs-
fólkið mætti. Fyrir níu yrðu svo
peningamir komnir á sinn stað í
peningaskápinn, og engan
mundi gruna að þeir hefðu verið
á heimskulegu ferðalagi með
Alpahraðlestinni.
Lestin hægði á sér. Maðurinn
tók töskuna niður úr netinu,
ákveðinn á svip. Hann flýtti sér
fram á ganginn. Klukkan 5:02
sat hann í hraðlest.sem var á leið
í norðurátt. Klukkan 8:37 stóð
hann í litla bankanum, enginn
annar var mættur. Hann dró
lyklana upp úr vasa sínum til að
opna peningaskápinn og leggja
peningana á sinn stað. Hann
opnaði iöskuna — og varð fyrir
því versta áfalli, sem lífið hafði
boðið honum upp á hingað til.
Taskan var full af kvenfatnaði...
Hann hafði tekið ranga tösku
i dimmum klefanum.
(Þýð. Jóhanna Þráinsdóttir.
35. TBL. VIKAN 31