Vikan - 13.09.1978, Qupperneq 17

Framhaldssaga
eftir
HAMMOND
INNES
Forsagæ
ÍMontc Cristallo suöur í ítölsku
Ölpunum stcndur skíða'skáli hátt uppi i
fjalli. Knglcs kvikmyndalcikstjóri hcfur
hcðið vin sinn Ncil Blair að hcimsækja
þcnnan skála og í fylgd mcð honum cr
Joc Wcsson kvikmyndatökumaður.
Þcir ciga að láta lita svo út scm þcir
scu að undirhúa kvikmyndatöku á
staðnum, cn raunin cr þó allt önnur. A
stríðsárunum var mikill gullsjóður fal-
inn þarna og hafa ýmsir mcnn — sumir
æði skuggalcgir — hug á að klóíesta
hann. Llppgjörið hcfst þcgar F.nglcs
kcmur til skálans.
Af þvi að, eins og þú sagðir, þurfti
ég ekki lengur á þér að halda,” svaraði
hann kuldalega. „Þú veist ekki einu
sinni. hvar gullið er. Carla. er það?
Aumingja Heinrich þinn, sem þú
elskaðir svo heitt, sagði þér það aldrei.
Hann drap marga til þess að ná i þetta
gull. Hann skaut þá og gróf þá hérna
uppi. Þegar hann hafði lokið þessu
erfiði, var hann svo sem ekki að segja
litlu hórunni, sem hann hafði nælt sér í i
Milanó, frá því.”
„Þinn ...” Skyndilega braut Carla
glasið sitt á borðröndinni og þeytti
brotnum leifum þess að Mayne. En
hann beygði sig snögglega niður, þreif
um úlnlið hennar og sneri hana niður í
gólfið. Þannig hélt hann henni fastri.
en hún reyndi árangurslaust að klóra
hann í framan með eldrauðum nöglum
sínum.
Það var þá, sem Valdini og
Keramikos komu inn i barstofuna. Ég
tók ekki einu sinni eftir því, þegar
Valdini þreif til byssunnar. Hann var
bersýnilega mjög æfður I þeirri kúnst.
Ég sá hann útundan mér. Hann var bak
við Keramikos. Báðum mönnunum brá
illilega, [vegar jveir komu inn. Carla
kallaði eitthvað á ítölsku — eða ef til vill
sikileysku, því að ég skildi það ekki. Og
skyndilega birtist skammbyssa í hendi
Valdinis.
„Hafið ykkur hæga, herrar mínir,"
sagði hann smeðjulega og nokkuð valds-
mannslega vegna byssunnar. „Ég er
fyrirtaks skytta. Hreyfið ykkur ekki.
Sleppið greifynjunni, Mayne.”
Mayne sleppti takinu af Cörlu, og hún
féll á gólfið. Síðan reis hún á fætur og
náði í brotna glasið. Hún kreppti
hnefann utan um glasið og leit á Mayne.
Andlit hennar var afmyndað af bræði.
Hún lét skina í tennurnar, og augu
hennar loguðu af hatri. Við vorum ekki i
vafa um, hvað hún ætlaði að gera við
brotna glasið. Hún gekk rólega í áttina
til Maynes. hreyfingar hennar voru
HLUTI
mjúkar. en ógnandi. Það fór titringur
um neðri kjálkann á Mayne, þar sem
örið var, og hann kingdi tvisvar. Við
gátum ekkert aðhafst. Það hafði verið
eitthvað í fari Valdinis, sem sannfærði
okkur um, að hann myndi ekki hika við
aðskjóta.
Það var þá, sem Joe kom hljóðlega
inn. Hann var að athuga nokkrar Ijós-
myndafilmur. Það fyrsta, sem hann kom
auga á, var byssan í hendi Valdinis.
„Guð minn góður,” sagði hann. „Þér
ættuð ekki að miða byssunni á fólkið
hérna. Þér gætuð hleypt óvart af. Má ég
sjá, hvort hún er hlaðin.” Hann rétti út
höndina og tók byssuna af V aldini.
Við hreyfðum okkur ekki. Við vorum
svo undrandi. Og Valdini var mest hissa.
Ég veit, að þetta er ótrúlegt. En ég
fullvissa yður um, að þetta var
nákvæmlega það, sem kom fyrir. Joe
gekk inn og tók byssuna af Valdini. Og
Valdini leyfði honum að taka hana.
Eina skýringin er sú, að Joe var ekkert
hræddur. Honum datt aldrei í hug', að
Valdini væri reiðubúinn til að skjóta. Og
vegna ftess. að hann var allsendis
óhræddur, missti Valdini móðinn.
Joe tók skothylkin úr byssunni og leit
reiðilega á Valdini. „Gerið þér yður
grein fyrir þvi. að byssan er hlaðin?"
Hann hristi höfuðið og muldraði eitt-
hvað um „fávitaskap” og rétti honum
siðan byssuna ogskothylkin.
Þetta hafði sömu áhrif á okkur, eins
og hellt væri yfir okkur ísköldu vatni.
Við urðum rólegri. Mayne tók upp glas
sitt. Carla róaðist. Við héldum áfram að
drekka og vorum hin eðlilegustu. Það
var eins og kippt hefði verið í strengina
á strcngbrúðum. Herbergið sjálft virtist
varpa öndinni léttara. „Þú komst á réttu
augnabliki, Joe.” sagði Engles. „Valdini
var að sýna okkur, hvernig sikileyskur
glæpamaður tekur upp byssu sína. Hvað
viltu drekka?” bætti hann við og skeytti
engu illu augnatilliti Valdinis.
„Ég ætla að fá koníak,” muldraði Joe.
Hann grctti sig furðu lostinn. „Hvers-
vegna í ósköpunum létuð þið
jtennan litla skíthæl leika sér með
byssuna?” hvíslaði hann að okkur. „Ég
geri ráð fyrir, að allir séu með byssur á
sér í þessu andskotans landi. En menn
ættu ekki að vera að leika sér með
skotvopnin.”
37. TBL.VIKAN 17