Vikan - 13.09.1978, Qupperneq 18

Hann rétti Engles tvær filmurúllur.
;,Nokkrar myndir af togbrautinni og
þarna að auki nokkrar innimyndir. Líttu
á þær. Ágætis myndir.” Hann rétti mér
þriðju rúlluna. „Langar þig til þess að
sjá sjálfan þig að þrotum kominn? Það er
ekki nóg Ijós á henni. En þetta er góð
mynd. Hún gagntekur mann, enda þótt
þú ofleikir dálitið." Hann saup á glasi
sínu. Þegar hann lét það frá sér, sagði
hann: „Jæja, það er víst best að fara að
framkalla. Það er ekkert annað hægt að
gera i þessu veðri. Vildi, að ég hefði haft
myndavélina með mér, þegar ég kom inn
áðan. Ég hefði viljað ná mynd af Valdini
með byssuna. Þetta var einhvern veginn
allt svo eðlilegt. Segðu ntér seinna. hvað
þér finnst um þessar myndir, karl minn."
„Ég skal gera það," sagði Engles. Og
Joe fór út.
Ég leit i kringum mig. Allt virtist með
kyrrum kjörum. Mayne hafði sest við
pianóið og var að leika eitthvert lag. sern
ég kannaðist ekki við. Carla var i áköf-
um samræðum við Valdipi.
Keramikos sat yfir glasi við hinn endann
á barnum. Mayne breytti nú skyndilega
yfir i La Donna Immobile. „ Jamm,
það er að sjóða upp úr,” sagði Engles
lágt. „Ef þetta kemur fyrir aftur, þá
verður áreiðanlega skothrið. Ég er viss
um. að Valdini er ekki sá eini, sem er
með byssu."
„Hvað var allt þetta tal um milljón i
gulli?" spurði ég. Við gátum talað saman
í hálfum hljóðum vegna hávaðans í
píanóinu.
„Manstu eftir blaðaúrklippununt úr
Corriere della Venezia, sem þú sendir
mér. Önnur þeirra fjallar um þetta. Það
var gullfarmurinn, sem hvarf á leiðinni.
Hann hvarf i Tre Croci skarðinu. Og
þessvegna eru þessar fuglahræður
hérna. Mayne, Keramikos, greifynjan
og Valdini vita öll um gullið. Þau halda,
að það sé einhvers staðar hérna. En það,
sem skiptir mestu máli, er — hver veit
nákvæmlega, hvar þaðer?"
„Veist þú það?” spurði ég.
Hann hristi höfuðið. „Nei. Ég giskaði
aðeins á, að það væri hér, vegna þess að
Stelben átti einu sinni Col da Varda.
Þegar Stelben var fyrst tekinn til fanga,
yfirheyrði ég hann í Mílanó. Og við
höfðum áhuga á sögunni um horfna
gullið. Ég hef rannsakað málið mikið.
Skíöaskálinn
í Ölpunum.
Ég fór meira að segja til Berlinar og sá
—” Mayne hætti i þessu að leika á
píanóið. Það var skyndileg þögn.
Vindurinn gnauðaði á húsveggjunum.
Og úti féll snjórinn stanslaust. „Haldið
áfram að leika,” sagði Engles við
Mayne, „annars byrjum við öll að rifast
aftur."
Mayne kinkaði kolli nokkuð glaðlega.
Hann virtist alveg rólegur. Hann
hagræddi sér á stólnum og byrjaði að
leika Svmfony Fantastique. Keramikos
fikraði sig nær okkur. „Viljið þér gjöra
svo vel að segja mér, herra Engles. hvað
kom fyrir greifynjuna og Mayne?"
spurði hann.
Engles sagði honum i stuttu máli það,
sem gerst hafði. Þegar hann hafði lokið
máli sinu. kinkaði Keramikos kolli. „Ah.
Það var hugsunin um allt gullið. sem
æsti hana upp. Hún hefur vist verið
kölluð verri nöfnum en hóra á ævinni.
Svo að hún veit ekki, hvar það er falið?”
Hann otaði fram höfðinu. „Vitið þér,
hvar þaðer. herra Engles?"
„Ef ég vissi það, gætuð þér ekki
ætlast lil, að ég segði yður það,"
svaraði Engles.
Keramikos hló við, en hlátur hans
lýsti engri gleði. „Auðvitað ekki, vinur
minn. En við ættum að hjálpa hvor
öðrum. Þetta fólk hérna —” og hann
kinkaði kolli í áttina til greifynjunnar og
Mayne, „það er hér einungis í eiginhags-
munaskyni. En við — við erum ekki að
gera þetta fyrir sjálfa okkur.”
„Fyrir hvern eruð þér að vinna núna,
Keramikos?” spðurði Engles.
„Fyrir land mitt." svaraði hann.
„Alltaf fyrir land mitt.” Hann einblíndi
á Engles. „Þér munið, að við höfum sést
áður."
„Auðvitað man ég það,”svaraði Engl-
es. „Ég var þá í Pireus. Þér höfðuð
nokkra ELAS skæruliða i för með yður
og ætluðuð að leggja tundurdufl i höfn-
ina þetta kvöld."
„Ah — ég vissi. að þér munduð eftir
því. Það var kalt i veðri þetta kvöld.
Höfnin var svört og full af oliu og skit.
Vatnið var ekki sérlega bragðgott. Ég
naut þess ekki beint að synda þetta
kvöld.” Hann brosti. „Og nú drekkum
við saman. Finnst yður það ekki
einkennilegt?”
„Menn geta ekki alltaf ráðið þvi, hver
erdrykkjufélagi þeirra,” svaraði Engles.
Það iskraði i Keramikos, og litil augu
hans ljóntuðu bak við þykk gleraugun.
„Svona er lífið,” sagði hann. „Þér vinnið
fyrir yðar rikisstjórn. ég fyrir mina.
Endurfundir okkar æltu að vera
hátíðlegir, með byssum og tilheyrandi.
eins og Valdini. í stað þess drekkum
við.”
„Látið nú ekki eins og kjáni.
Keramikos,” sagði Engles. „Þér hafið
ekki lengur neina ríkisstjórn til þess að
vinna fyrir.”
Keramikos andvarpaði. „Það er satt.
Það er alveg satt. Eins og er, er ekkert
eftir annað en félag, mjög laust i
reipunum, neðanjarðarhreyfing. En
ennþá vinna margir Þjóðverjar eins og
ég alls staðar i heiminum. Við vinnum
stjórnlaust, án nokkurrar aðstoðar. En
það á eftir að breytast. Enn erum við að
reyna að afla okkur fjár. Þessvegna er ég
hérna. Ég er yfir félagsskap i Grikklandi.
Við verðum að hafa peninga, ef félags-
skapurinn á að geta haldið áfram slarfi
sinu. Fjórar milljónir dollara i gulli
myndi vel þegið. En það verður ekki
alltaf þannig. Einhverntima byrjar
Þýskaland að aðhafast eitthvað á ný. Og
næsta skiptið — þriðja skiptið — þá
mun okkur ekki mistakast. Þið segið
þegar, að Þýskalandi verði að vegna vel,
svo að það stuðli að fjárhagslegri
velmegun Evrópu. Við eigum engar
þjóðarskuldir, eins og þið. Við höfum
borgað með ósigri okkar. Við sveltunt
núna, og þessvegna verður gamalt fólk
að láta lífið. Og það er gott fyrir þjóðina.
lðnaður okkar er i rústum. Það er einnig
gott. Þegar við kontum iðnaðinum aftur
á fót. verður hann nýtiskulegur og
samsvarar sínum tima. Það verða engar
gantlar verksntiðjur endurbættar, eins
og ykkar. heldur nýjar verksntiðjur.
Þannig verður það einnig með herinn.
Sannið þér til. Siðast tók það luttugu ár.
Tuttugu ár er langur timi. Það verður
komin ný kynslóð, kynslóð, sem þekkir
ekkiógnir stríðsins.”
„Þér eruð hreinskilinn,” sagði Engles.
„Hversvegna ekki? Þér eruð
embættismaður i brezku upplýsinga-
þjónustunni.”
„Var,” leiðrétti Engles. „Ég er ekki
lengur i hernum.”
ÍCeRAMIKOS yppti öxlum. „Hverju
skiptir það, hvað þér kallið yður? Ég
kalla mig skipamiðlara. En þér eruð enn
i upplýsingaþjónustunni, og þér hljótið
að gera yður grein fyrir, að þjóð yðar
verður að viðurkenna tilveru okkar. En
hvað geta þeir gert? Hvað geta þeir til
dæmis gert við mig? Ég er griskur þjóð-
ernissinni. Grikkland er sjálfstætt land.
Þeir geta ekki tekið mig til fanga. Og ég
mun ekki gera neitt glappaskot héma á
ítaliu. Ég ætla að ná í gullið. En ég ætla
að fara að öllu með gát. Ég ælla ekki að
drepa neinn, ef ég get komist hjá þvi.
Mayne og Valdini eru öðruvisi. Þeir eru
báðir glæpamenn, og hættumeiri.
Mayne er liðhlaupi, eins og ég, sagði
Blair.”
„Já, ég veit allt um Mayne.” sagði
Engles. „Ég vil einungis vita, hvernig
þér komust að leyndarmálinu um gullið.
Þér getið ekki hafa komist að því i
Grikklandi.”
„Einmitt það?" Honum virtist
skemmt. „Samt er þetta i fyrsta skiptið,
sem ég fer frá Grikklandi siðan ég var i
18 VIKAN 37. TBL.