Vikan - 13.09.1978, Blaðsíða 47

HLUTI
„Hann var nýr. Ég vissi ekki, að þú
hefðirséð hann.”
„Ég sá hann,” sagði Isabel annars
hugar.
Fyrir aftan okkur á kastalaveginum,
hugsaði hún. Ég sá hann þó Clive sæi
hann ekki. Það var skrítið. En kannski
ekki eins skrítið og manni gæti virst...
Þannig að Flora var dáin, og Jessie-
Anne enn á lifi og hin sprækasta ... or-
ustan var unnin, en ekki striðið. Stríðið
myndi halda áfram um alla eilífð. Stríðið
milli Ijóss og myrkurs ... eilífrar dögun-
ar og endalausrar nætur . .. hins bjarta
og hins dökka ...
Isabel hallaði sér afturábak á koddun-
um, ringluð í kollinum og hafði enga
stjóm á hugsunum sínum. Hún varð vör
við það, þegar hjúkrunarkonan ýtti Tor-
quil hljóðlega út, en svo missti hún með-
vitund.
við: „Ég ætlaði reyndar ekki að segja þér
það, en ég varð að gera það, áður en þú
færir aftur til London.”
Isabel rétti út hendina og dró hann til
sin.
„Ég er ekki á förum,” sagði hún.
Fáeinum mínútum siðar kom hjúkr-
unarkonan alltof fljótt til baka. Hún var-
aði þau hæversklega við með því að
skrölta i húninum, áður en hún kom inn.
„Nú verður þú að fara, herra Camer-
on," sagði hún áminnandi.
„Rétt augnablik lengur,” bað Torquil.
„Ég þarf að segja eitt enn við hana."
Hjúkrunarkonan leit á ljómandi and-
lit þeirra og hló skilningsrik.
„Mér sýnist nú margt hafa verið sagt
síðasta hálftímann!” sagði hún. „Rétt
eina minútu enn eftir úrinu mínu, og þá
ferðu þegjandi og hljóðalaust, Torquil
Cameron, eða ég siga á þig yfirhjúkrun-
arkonunni!”
Hún fór burt og hló ennþá með sjálfri
sér.
Andlit Torquil varð skyndilega alvar-
legt, og hann horfði kviðinn á Isabel.
„Ég er hræddur um, að það sem ég
ætla nú að segja þér, geti komið þér úr
jafnvægi." Hann tók aftur i hönd henn-
ar. „Á laugardaginn varð annað leiðin-
legtslys — bílslys.”
„Ross og Flora voru að aka eftir kast-
alaveginum, og af einhverjum orsökum
fór billinn þeirra útaf veginum. sem er
þráðbeinn á þessum kafla og ók beint á
eina stóra steininn í nágrenninu.
„Það virðist engin skýring vera á
þessu. Fólk, sem hitti Ross skömmu
áður, segir að hann hafi verið allsgáður.
Hann gæti auðvitað hafa sofnað, en
hann var varkár ökumaður.. .”
„Þú segir „var” ...” Rödd Isabel var
þvinguð.
„Já. Þau Flora dóu þegar í stað.”
Isabel starði andartak á hann.
„Hvernig var bíllinn, sem þau óku í?
Var hann gulur?"
„Já.” Þetta kom Torquil á óvart.
„Svo við ræddum málin, og ákváðum
að það væri best, að þú kæmir til okkar
þar sem ég get litið almennilega eftir þér.
Þú getur ekki verið ein í kofanum, og
læknirinn segir, að þú farir hvorki til
London eða annað á naestunni.” Frú
Cameron var mjög ákveðin. Þetta var
morguninn eftir, og hún kom með tösku
með hreinum náttkjólum og öðrum föt-
um, snyrtivörum og hreinlætisvörum,
sem hún hafði sótt í kofann. Hún horfði
góðlega á Isabel. Góð og indæl stúlka,
þrátt fyrir alla tilhaldssemina, hugsaði
hún, og sú, sem Torquil hafði valið sér.
— og einmitt þegar hún var farin að ótt-
ast, að drengurinn hennar fyndi sér
aldrei aftur konu við sitt hæfi.
Angus litli var líka ákaflega hrifinn af
henni, þótt hann væri ungur bachle, og
sorgartimanum var þá kannski lokið.
Jessie-Anne virtist vera þeirrar skoð-
unar, og það var vitað mál að hún var
skyggn.
„Það gæti ekki betra verið,” sagði Isa-
bel. „Þetta er afskaplega fallegt af þér.”
„Hreint ekki — hreint ekki. Við
biðum öll eftir að bjóða þig velkomna.”
Hún stóð á fætur og kyssti Isabel
snöggt á kinnina, en flýtti sér svo af stað
tilað náferjunni.
Þegar hún var farin, hugsaði Isabel
um hinn gestinn, sem hún hafði fengið
þann daginn. Clive.
Veslings Clive, kannski elskaði hann
37. TBL.VIKAN 47