Vikan - 25.01.1979, Blaðsíða 21

Eftir Laird Koenig.
Þýfl.: Auður Haralds.
4* tbl. Vikan 21
ÚTDRÁTTUR:
Rynn var óvenju vel gefin, las Ijóð, orti
en átti enga vini. Hún átti sér lika
leyndarmál, sem hún vildi ógjarnan að
kæmist i hámæli. Heimsóknir frú
Haliet og sonar hennar, sem er
einkennilegur fullorðinn maður með
mikinn áhuga á litlum stúlkum, eru
henni því ekkert gleðiefni. Einn
góðan veðurdag hvarf svo frú Hallet.
Það veit það enginn nema Rynn litla að
þann dag var hún einmitt i eftirlitsferð í
húsinu, sem Rynn og faðir hennar hafa
á leigu. Reyndar var erindi frú Hallet
þangað að kvelja og hóta Rynn litlu
svo Rynn, sem ekki lét fullorðna
nokkru sinni ráða yfir sér, notaði
tækifærið og hrinti frú Hallet niður í
kjallarann. Hljóðin neðan úr kjallar-
anum taka að lokum enda og þá er
bara að losna við Bentleyinn hennar frú
Hallet. Hún hringir eftir aðstoð og
kynnist þá hinum sérkennilega, fatlaða
töframanni — drengnum Mario. Hann
aðstoðar hana gegn þvi skilyrði að hún
segi honum ailan sannleikann. Það sem
Rynn segir siðan Mario fær hárin til
að rísa á höfði hans. Hún trúir honum
fyrir því að faðir hennar sé ekki lengur
í lifenda tölu og þvf búi hún ein i
húsinu og enginn fuilorðinn hafi
vitneskju um það. Reyndar frétti móðir
hennar af þvi og kom frá Evrópu til að
stjórna Rynn, sem gaf henni te „með
möndlubragði” og kom siðan likinu
fyrir í kjallaranum. Marío aðstoðar
hana við að grafa likin i garðinum.
Hann er skelfingu lostinn, en aðstoðar
þrátt fyrir allt og samband þeirra
verður sífellt nánara. Þar til einn
daginn að Marío kemur ekki til hennar
„Segja þau þér eitthvað?”
„Ófullnægjandi,” sagði hann án þess
að leggja nokkra þýðingu i orðið, mjög
notadrjúgt orð í hans starfi. Orð, sem út-
skýrði ekkert, en batt enda á málið.
Hann sneri baki í hana og Rynn gat
ekki séð framan í hann, en hún hafði á
tilfinningunni að hann væri um það bil
að endurtaka að hann skildi hana ekki.
Hún yrði að vera viðbúin.
Hann sagði: „Þú hefur ekkert spurt
um Mario.”
Ekkasog. Augu hennar brunnu af
tárum. Hann hafði komið henni að
óvörum, sem var nákvæmlega það sem
hann ætlaði sér.
„Ekki síðan á laugardaginn. 1 heila
þrjá daga hef ég ekki heyrt...”
„Vissirðu það þá ekki?”
„Vissi hvað?”
„Hann er á sjúkrahúsi.”
Hún lokaði augunum og beið.
„Lungnabólga.”
„Ég vissi það ekki einu sinni. Hversu
alvarleg?”
„Án fúkkalyfja hefði hann liklega
dáið.”
„Enginn sagði mér neitt!”
„Fyrirgefðu. Ég hélt þú vissir það.”
Litla stúlkan
við endann á
trjágöngunum
Þá sá hún Mario, óskaplega lítinn í rúminu
hinum megin í herberginu. Andlit hans
var ekki hvftt eins og lakið, heldur hrylli-
lega gráleitt, sem fékk Rynn til að súpa
hveljur. Hún var viss um að hann gæti ekki
verið grárri þótt hann væri dáinn.
„Hvernig hefði ég átt að vita þaö? Þú
hefðirátt aðsegjamérþaðstrax!”
Stúlkan reyndi ekki lengur að hafa
stjórn á sér. 1 sárum sínum gleymdi hún
hvað lá undir moldinni sem þau stóðu á.
„Hérna niðri í trjágöngunum ertu
ansi mikið út af fyrir þig.”
„Ég verð að fára til hans.”
„Geturðu farið núna?”
Rynn var þegar lögð af stað að
lögreglubílnum. Miglioriti gekk aftur að
logandi laufhrúgunni og dreifði
eldinum.
Hún beið við bílinn. „Hefur þú farið
til hans?”
Lögregluþjónninn kinkaði kolli.
„Hvernig leið honum?”
„Með óráði. Tautaði og röflaði.”
Rynn fann hvernig hún varð ísköld og
tóm innra með sér.
„Óráðshjal.”
„Já?”
„Um ykkur tvö.”
„Já?”
„Sagði hvað hann elskaði þig mikið.”
Andlit Rynn var vott og glansandi af
tárum. Hún fálmaði í vasann, dró upp
greiðu, renndi henni gegnum hár sitt,
missti hana. Hendurnar fóru aftur niður
í vasana.
„Mig vantar seðlaveskið mitt. Ég....”
Hún snarsnerist og hljóp inn í húsið.
Þegar hún kom niður stigann fann
hún Miglioriti i stofunni þar sem hann
var að loka aftur kassanum með sultu-
krukkunum.
Hún beið í holinu.
„Éger tilbúin.”
En lögreglumaðurinn gaf sér góðan
tíma til að ganga frá kassanum.
„Hún kom aldrei við?”
„Hver?”
„Frú Hallet?”
„Nei.”
„Hún sagði syni sínum að hún ætlaði
hingað.”
„Hún gerði það aldrei. Getum við
farið á sjúkrahúsið núna?”
„Hún kemur ekki til með að hafa not
fyrir þær.” Hann bætti snöggt viö, „það
er bara mín skoðun, þú skilur?”
Rynn hélt röddinni stöðugri, en niðri í
vösunum fann hún kaldan svita á
höndum sér.
„Hafið þið.... fundið hana?”
„Ekki enn.”
„Enþú sagðir....”
Hann danglaði fætinum í kassann
með krukkunum. Þær skröltu. Hann
stikaði fram hjá borðinu, yfir fléttuðu
mottuna.
„Enn aftur, og þetta er bara min
skoðun, og ef þú hefur það eftir mér
neyðist ég til að þræta fyrir það, en ég
held að við munum aldrei finna hana.”