Vikan - 25.01.1979, Blaðsíða 50

Pen, sem var með andlitið grafið i
kápu sir Richards, tók andköf og barðist
við að losa sig úr örmum hans. Hann
losaði takið og sagði: „Ertu meiddur,
Pen?”
„Nei, ekki hið minnsta. Þakka ttér
fyrir að halda mér. Ert þú meiddur?”
Glerbrot hafði aðeins skorið kinn
hans, en þar sem hann hafði haldið sér i
eina leðurólina sem hékk í vagn-t
horninu, hafði hann ekki kastast til eins
og hinir. „Nei, aðeins gramur,” svaraði
hann. „Kona góð, þetta er hvorki staður
né tími til þess að láta það eftir sér að fá
móðursýkiskast.”
Þessari hvössu athugasemd var beint
til piparmeyjarinnar, sem hafði lent á
skrifstofumanninum og var nú i móður-
sýkiskasti.
„Látið mig komast að dyrunum,”
sagði Jimmy Yarde og hóf sjálfan sig
upp. „Fari það kolað ef ég verð ekki á
þakinu næst þegar ég fer með vagni,
þrátt fyrir alla gárunga sem þar verða."
Þar sem vagninn hafði ekki oltið alveg
á hliðina, en var studdur af kantinum og
þyrnigerðinu sem var meðfram
skurðinum, var það ekki erfitt að opna
dyrnar og klifra út um þær. Það varð þó
að lyfta piparmeynni út. Hún var alveg
stif og gerði ekki annað en að æpa og
berja með hælunum. Pen klifraði út með
þvilíkri leikni, að fjarstæða hefði verið
að rétta henni hjálparhönd og móður-
lega konan sagði að þó að allir herrarnir
myndu snúa við henni bakinu, myndi
húnkomastútsjálf.
Klukkan var orðin töluvert yfir níu,
en þó að sólin væri sest var sumarhim-
inninn ennþá bjartur og hlýtt úti. Ferða
fólkið sá að það var statt á auðum vegi,
tvær mílur frá smábænum Wroxham og
yfir þrjátíu mílur frá Bristol. Lausleg
athugun á vagninum sannfærði fólkið
um það, að hann þyrfti mikla viðgerð
áður en honum yrði ekið aftur. Sir
Richard, sem hafði strax farið að sinna
hestunum, kom nú til Pen með þær
fréttir að einn þeirra hefði tognað illa á
hálsinum. Það var rétt hjá honum að
taumarnir höfðu verið afhentir einum af
þakfarþegunum. Að nota áætlunarvagn-
inn var ágæt skemmtun fyrir unga menn
sem töldu sjálfa sig vera góða ökuþóra.
En það að atvinnuökumaður væri svo
vitlaus að láta keyrið í hendur óreynds
manns var óskiljanlegt, þar til fólk
komst að þvi hvernig ástand
ökumannsins var.
Pen, sem sat á ferðatösku sir
Richards, tók fréttunum um hina alvar-
legu bilun með jafnaðargeði. Allir hinir
farþegarnir byrjuðu að mótmæla
hástöfum. Þeir réðust að verðinum og
kröfðust þess að vera strax fluttir til
Bristol, en tilgreindu ekki hvernig það
mætti verða. Þar sem hann var hvort
tveggja í senn, reiður vegna vanrækslu
félaga sins og æstur yfir þvi að sex til sjö
manns æptu á hann allir i einu, var vesa-
lings maðurinn nokkuð lengi að fá
sjálfan sig til þess að hugsa rökrétt. Að
lokum stakk hann upp á þvi að far-
þegarnir yrðu bara að vera þolinmóðir,
hann myndi ríða aftur til Chippenham á
einum forystuhestinum og reyna þar að
fá eitthvert farartæki til þess að flytja
þau til Wroxham. Þar yrðu þau að bíða
þar til næsti áætlunarvagn til Bristol
tæki þau upp snemma næsta morgun.
Flestir ákváðu að leggja undir eins af
stað fótgangandi til Wroxham. En pipar-
jónkan var enn í kasti, móðurlega konan
sagði að hún myndi ekki þola það vegna
líkþorna að ganga tvær milur og skrif-
stofumaðurinn hélt þvi fram að hann
ætti rétt á þvi að vera ekið til Bristol
þetta kvöld. Það kom fram augljós
tilhneiging hjá einum eða tveim að vilja
fara þangað sem sir Richard færi, þar
sem hann virtist vera maður sem væri
vanur að stjórna hlutunum. Þetta varð
til þess að“slr Richard, síður en svo
ánægður með þetta, gekk til Pen og
sagði lágt en ákveðið: „Ég held að það sé
best að við skiljum hér við samferðafólk
okkar.”
„Já, það skulum við gera,” samþykkti
Pen, fúslega. „Veistu það að ég er búin
að hugsa upp nýja áætlun. Við förum
aldrei til Bristol.”
„Þetta kemur mjög óvænt," sagði sir
Richard. „Skil ég það rétt að þú hafir
skipt um skoðun og ætlir að fara aftur til
London?”
„Nei, nei, auðvitað ekki. Það er bara
það að nú erum við stopp og það væri
asnalegt að biða eftir öðrum vagni.
vegna þess að frænka myndi mjög lík-
lega ná okkur. Og mig langaði aldrei
neitt mikið til Bristol.”
„Þá er það ef til vill slæmt að við
skulum vera komin þetta langt," sagði
sir Richard.
Augu hennar leiftruðu. „Bjáni! Ég á
við það, að heimili mitt er ekki í Bristol,
heldur þar nálægt, og ég held að það
væri miklu betra, auk þess sem það væri
ævintýralegra að ganga það sem eftir
er.
„Hvar áttu heima?” spurði sir
Richard.
„Nálægt Queen Charlton, ekki langt
frá Keynsham, þú veist hvar það er"
„Ég veit það ekki,” sagði Sir Richard.
„Þetta er þitt hérað, en ekki mitt. Hve
langt heldur þú að sé til Queen
Charlton, héðan sem við erum núna?”
„Ég er ekki alveg viss,” svaraði Pen
varfærnislega, „en ég held að það sé ekki
meira en fimmtán, i mesta lagi tuttugu
mílur yfir land.”
Tyggðu með
lokaðan
munninnl
• Ridgeway
WL & Jones
Ekki hella niður >
kaffinul

varaðu
þig á
sósunnil
Passaðu
baunirnar!
Ekki rekast á mig, Jón forstjóri.
Diskurinn er
f O Vlkan 4. tbl.