Vikan - 25.01.1979, Blaðsíða 23

byrjuninni í San Francisco, en ég held
að til lengdar þá sé það hið eina rétta.”
„Nei!”
„Ég hef þegar tekið ákvörðun um
það.”
„Er það út af þessari stúlku?”
„Henni líst vel á að búa þar líka...”
„En þú sagðir að þú myndir lækka í
stöðu.”
„Sannleikurinn er sá að ég sé ekki
neina framtíð fyrir mér hér. Ekki í
þessum bæ.”
Rynn horfði á móðuna setjast i
röndum á blettinn sem hún hafði
nuddað á rúðuna.
„Án þess að fara í einstök atriði, þá er
nefnd hér sem athugar alla lögreglu-
þjóna sem koma til greina við stöðu-
hækkanir.”
„Og Hallet er i þeirri nefnd?”
„Nei. En ég ætla mér ekki að bíða og
uppgötva að hann á vini í henni...”
„Þú getur ekki farið!”
„Ég mun sakna þin, Rynn.”
Hún sat í kæfandi hitanum og fann
svitann perla á enni sér.
„Það sem olli mér einna mestum
áhyggjum var að yfirgefa þig. Kemur
það þér á óvart?”
Rynn megnaði ekki að svara. Hún
hristi höfuðið.
„Mér leið aldrei vel að vita af þér
þarna niðri í trjágöngunum með Hallet á
sveimi í kringum þig — ekki meðan ég
hélt að þú værir alein.” Hendur hans
struku boga stýrisins og mættust. „Ég
verð að játa að þangað til ég hitti föður
þinn þá hélt ég að þú værir það — alveg
alein. Sjáðu, ég gat ekki reiknað út af
hverju — í hvert sinn sem ég kom þarna
— þú gerðir svona mikið veður út af því
að hann væri heima. Hluti af þvi skýrðist
kvöldið sem ég komst að þessu með þig
og Mario. Þú varst að breiða yfir hann.
Allt i lagi. Ég meina, þið tvö eruð
nokkuð ung, en mér finnst að það sem
þið gerið sé algjörlega ykkar einkamál.
Samt sem áður var það ekki fyrr en ég
endanlega hitti föður þinn að ég gat
verið rólegur vegna Hallets. Að koma
við í dag var eins konar lokaathugun á
því hvort Hallet hefði meðtekið skila-
boðin. Núna, ég meina úr því þú ert
ekki alein, get ég farið og vitað að þú ert
óhult.”
Rynn þráði ekkert frekar en hrópa
upp þörf sína fyrir hjálp. Hún kreisti
aftur augun á móti heitum tárunum.
„Það er mér mikils virði að vita að allt
er í lagi hjá þér, Rynn.”
Þau sátu í þögninni.
„Ég kem við og kveð Mario áður en
ég fer, en ég fæ liklega ekki annað
tækifæri til að hitta þig...”
Stúlkan beið.
„Svo ætli þetta sé þá ekki
kveðjustundin...”
Hún þrýsti andlitinu að kinn hans.
Hurðarskellurinn yfirgnæfði ekka
hennar.
XVIII. kafli.
„Ég fer ekki út af heimili mínu nema
því eins að neyðin leiði mig við hönd
sér,” hafði Emily Dickinson sagt.
Rynn vissi hvaða áhættu hún tók með
því að fara til Marios. Þessi bær, þessi
spítali, þetta var heimurinn. Hún gat
ekki lengur falist í litla húsinu sinu bak
við trén þar sem hún gat lokað og læst
hurðinni. Hvernig gat hún vitað fyrir
hvern hún myndi hitta þarna inni?
Hvernig gat hún verið viðbúin
spurningunum sem þau gætu spurt?
Þau. Mario hafði einu sinni spurt
hver þau væru. Það var hættan sem þau
tvö bjuggu við. Þau gátu verið hver sem
var.
Fyrsta manneskjan sem hún hitti var
hjúkrunarkonan handan við borðiö i
upplýsingunum. Hún var ein af þessum
stórvöxnu, háværu konum, sem Rynn
hafði uppgötvað að voru svo örar til
hláturs, svo fljótar til að hjálpa, að hún
var farin að halda að það væru svona
konur sem héldu Ameríku gangandi.
Þessar konur voru alls staðar, hæfar,
vinsamlegar og hræðilega yfirþyrmandi.
„Hann er uppi á næstu hæð, innar-
lega á ganginum. Fjögurhundruðogsjö.
Gakktu bara á hljóðið. Það getur ekki
farið fram hjá þér. Það er stofan sem
hljómar eins og ítalskt brúðkaup.”
„Eru einhverjir í heimsókn hjá
honum?” spurði hún.
Hjúkrunarkonan, sem minnti Rynn á
ljóshærða ameríska kvikmyndaleikkonu
sem hún hafði einu sinni séð en vissi
ekki hvað hét, leit niður á stæðilegan
handlegg og örsmátt gullúr.
„Á þessum tima á þriðjudegi? Það efa
ég. Þú getur farið upp. Ó, biddu augna-
blik.”
Stúlkan hélt niðri í sér andanum.
Hafði eitthvað gengið úrskeiðis þegar?
Ljóshærða konan fór inn á eina skrif-
stofuna, kom þaðan aftur og skellti vasa
með gulum krysantemum í fang henni.
Rynn var ekki viss um hváð var
ætlast til að hún gerði. „Taktu þær.
Hann getur alveg eins notið þeirra.”
Hjúkrunarkonan sá græn augu stúlk-
unnar stara opin yfir gul blómin.
„Þau voru send öðrum, en hún er hér
ekki lengur...”
„Þakka þér fyrir,” sagði Rynn.
Konan brosti breitt. „Hann er ægilegt
krútt, er það ekki? Ef ég væri þú
myndi ég koma mér til hans áður en öll
fjölskylda hans ryðst inn og byrjar að
æpa.”
Fyrir utan stofu 407 lagði Rynn við
hlustimar. Ekkert heyrðist, ekki einu sinni
þegar hún lagði eyrað að hurðinni. Hún
hafði ákveðið að ef einhver væri hjá
Mario myndi hún koma aftur seinna.
Þar sem hún heyrði ekkert, opnaði hún
dymar. Fyrir innan var hamoníku-
tjaldinu, sem skipti herberginu í tvennt,
ýtt saman að hálfu leyti. 1 rúminu nær
dyrunum var feitur maður sem leit út
eins og óviðkunnanlegur Búddha. Hann
rýndi píreygur á kvikmynd í sjón-
varpinu. Ekkert hljóð kom úr tækinu.
Stúlka, á að giska tólf ára, sem leit út
eins og hún hefði borðað of margar
spaghettimáltíðir, sat á hækjum sér á
gólfinu og muðlaði konfekt úr risa-
vöxnum gylltum kassa. Hún dreifði
tómu brúnu bréfbollunum í kringum sig
eins og haustlaufum.
Drengur á aldur við Rynn, hraustlegri
útgáfa af Mario, sat nálægt hinu
rúminu. Hann Ieit ekki upp úr litríku
myndablaðinu sem hann var að lesa.
Þá sá hún Mario, óskaplega lítinn,
nærri týndan í rúminu hinum megin í
herberginu. Andlit hans var ekki hvítt
eins og lakið, heldur hryllilega gráleitt,
sem fékk Rynn til að súpa hveljur. Hún
var viss um að hann gæti ekki verið
grárri þótt hann væri dáinn.
Með blómin í höndunum starði Rynn
hrelld, varla meðvitandi þess að stúlkan
sem hafði verið að japla konfektið hafði
litið upp og hvíslað eitthvað. Hún reyndi
að greiða úr örvæntingarflækjunni sem
hún var föst í. Mario hafði verið veikur,
hræðilega veikur, það vissi hún. Hann
var enn á sjúkrahúsinu, en hún hafði
aldrei ímyndað sér að Mario, Mario
hennar, töframaðurinn Mario, gæti
litið svona út...
Stúlkunni á gólfinu virtist þykja
nauðsynlegt að útskýra hvað hún var að
gera.
„Herra Pierce í hinu rúminu er
heyrnarlaus, svo honum er sama þótt
hljóðið sé ekki á.” Röddin var lágróma.
„Og mamma segir að þegar við erum hjá
Mario eigum við að hafa hljótt um
4. tbl. Vikan 23