Vikan - 31.05.1979, Qupperneq 5

byggði þetta hús og var hann jafnan
nefndur Einar borgari. Ég hef heyrt að
timbrið sem hann notaði hafi verið afgangs-
timbur úr Menntaskólanum en bæði þessi
hús voru byggð á fyrri hluta 19. aldar. Afi
minn, Erlendur Árnason, ættaður úr
Húnavatnssýslu, kom hingað til bæjarins
þeirra erinda að komast í læri hjá Einari
þessum borgara sem hann og gerði. Síðan
þá hafa langamma mín og langafi, afi minn
og amma og foreldrar minir búið í þessu
húsi og hér ólst ég upp. Húsið hefur tekið
miklum breytingum frá því það var fyrst byggt
því að það er búið að stækka það að minnsta
kosti tvisvar.
Þau fluttu af hræðslu
— Ég hef alltaf verið viðloðandi þetta
hús ef undanskilinn er sá tími sem ég hef
dvalist erlendis og þau tvö ár sem ég var í
Hveragerði. Og alltaf hef ég sótt hingað
aftur. Foreldrar mínir fluttu úr þessu húsi
fyrir um hálfu ári síðan vegna þess að þau
voru orðin svo hrædd um að það ætti að
fara að rífa allt í þessum bæjarhluta og
fluttu því í nýrra hverfi þar sem minni
hætta er á slíku og þar af leiðandi meira
öryggi. Þegar þau fluttu tók ég efri hæðina
og risið í þessu húsi á leigu og nú get ég
bæði unnið og sýnt hér. Ég var að taka það
saman að gamni mínu að í allt er ég búinn
að vera með vinnustofur á 17 stöðum síðan
að ég fór að vinna að myndsköpun og
maður var yfirleitt 3 mánuði á hverjum
stað. En nú er ég sem sagt búinn að koma
mér fyrir hérna og líður alveg ágætlega.
— Þú ert ekkert hræddur, líkt og gömlu
hjónin, um að allt verði rifið niður hérna?
— Þú sérð nú bakhliðina á Bernhöfts-
torfunni hér út um gluggann — stórglæsi-
legar brunarústir. Aftur á móti er hún
falleg að framan, nýmáluð og fín — alveg
eins og leiktjöld, bara framhlið. En á
meðan ríki og borg halda áfram að gefa
hvort öðru þessa torfu þá gerist ekkert í
þessum málum. Allt framtíðarskipulag hér
fer eftir því hvað gert verður við torfuna.
En það er hvergi betra að vera en nákvæm-
lega hérna, maður þekkir orðið hvern krók
og kima, þó verð ég að segja að mig
dreymdi aldrei um að ég ætti eftir að breyta
þessum æskustöðvum mínum í stúdíó og
vinnustofu.
— Hvað þarftu að vinna mikið á dag til
að verða ánægður?
— Ég er ósköp ánægður ef ég er við
eitthvað verklegt svona í 8-10 tíma á dag —
svo spekúlerar maður þess á milli.
— Voru forfeður þínir, sem bjuggu í þessu
húsi, eitthvað að dunda við myndlist?
— Ekki býst ég við að þeir hafi verið að
dunda beint við myndlist, en þetta voru allt
snikkarar og til að vera góður snikkari í þá
daga varð viðkomandi að vera listamaður.
Frændi langömmu minnar reisti mylluna
frægu sem stóð í Bankastræti — hann var
af þýskum ættum að ég held.
Frá Ítalíu til uppstillinga
Ingi Hrafn lagði land undir fót 1961
þeirra erinda að nema kvikmyndagerð á
Ítalíu. En í þeirri atrennu komst hann ekki
lengra en til Kaupmannahafnar. Æxluðust
mál hans síðan þannig að hann settist í
danskan skóla sem kenndi auglýsinga-
teiknun og útstillingar. Síðan lá leiðin til
Noregs þar sem Ingi eignaðist kærustu eins
og gengur og gerist og dvaldi þar í tvö ár
fyrir bragðið. Á þessum tímum var hann
lítið farinn að fást við myndlist, það gerir
hann ekki fyrr en hann kemur heim eftir
þetta Ítalíuferðalag sitt og sest á skólabekk í
Myndlista- og handíðaskólanum. Eftir
tveggja ára nám þar kemst hann í högg-
myndadeild hjá Jóhanni Eyfells, sem nú
starfar erlendis við góðan orðstír, og þar
fann Ingi eitthvað sem verulega vakti
áhuga hans. Það var skúlptúrinn. Þegar
náminu lauk fór Ingi að þreifa sig áfram
með það sem hann hafði lært í höggmynda-
deildinni hjá Jóhanni og fyrsta sýningin,
sem hann tók þátt í, var útisýningin fræga
sem haldin var á Skólavörðuholtinu. Þar
sýndi Ingi verkið Fallinn víxill sem vakti
mikla athygli, en þó mest vegna þess að það
seldist á 60 þús. kr. sem ekki var lítill
peningur í þá daga. Ingi vildi sem minnst
tala um „víxilinn” en sagðist halda að hann
væri einhvers staðar í Svíþjóð. Við spurðum
Inga hvemig honum hefði gengið að lifa á list-
inni í öll þessi ár.
„Ég lifi enn ..."
— Það er alltaf dálítið flókið þegar fólk
fer að tala um að lifa á einhverju, en ég er
allavega lifandi ennþá þannig að þetta
hefur gengið einhvern veginn.
— En er þetta búið að vera gott líf?
— Já, alveg prýðilegt. Ég var fullur í 10
ár þannig að þú getur rétt ímyndað þér
hvort þetta hafi ekki verið flott og spenn-
andi. Þennan tíma var ég mest hérna í
Reykjavík, en það var ekki nógu gott því ég
get ómögulega unnið þegar ég er undir
áhrifum áfengis. Og sveiflurnar í áfenginu
eru það miklar að þó maður láti renna af
sér í nokkra daga þá er maður samt fullur.
Ég hætti að drekka fyrir einu ári og hef
ekki smakkað það síðan. Ég var í mikilli
lægð á meðan ég drakk, en nú get ég sýnt
afrakstur 3 ára vinnu, sumt af þessu er frá
Hveragerðisárunum og var hálfklárað en
ég lauk þvi héma. Þessi form, sem þú sérð
hér í öllum myndunum, hef ég verið að fást
við lengi en nú er því tímabili lokið. Ég tel
mig ekki geta fengið meira út úr þessari
hugmynd og ætla því að þróa mig út úr
henni og er strax farinn að huga að öðru.
Nú er ég mest að vinna að útiverkum, en
það get ég gert í skúr hérna fyrir utan.
Þetta eru þung verk, 3-4 tonn.
— Ertu breyttur maður eftir að þú
hættir að drekka?
— Ég er alveg sami maðurinn og ég var
áður nema hvað ég er ófullur núna. Maður
missir allan kraft þegar maður er búinn að
vera fullur lengi, öll sköpunargleði og öll
vinna fjarar út. Mestur tími fer i það að
bjarga heilsunni, eins sjálfsagður hlutur og
hún nú er í lífi flestra. Nú er ég að gera upp
þessi ár sem ég var fullur og get því farið að
snúa mér óhindrað að áframhaldandi
myndsköpun. Annars er eins gott að tala
varlega um þetta uppgjör, því ég hef vafa-
laust gleymt að gera upp við einhverja og
þegar þeir lesa þetta má ég búast við að þeir
skelli sér yfir mig með stóra reikninga,
þannig að ég ætla ekki að staðhæfa að ég sé
búinn að gera upp öll mín mál.
Ingi Hrafn vM mynd sina Skref út i geiminn.
— Það er mikil hreyfing í þessari mynd, segir Ingi.
22. tbl. Vikan 5