Vikan - 31.05.1979, Page 44

Útdráttur:
Hvers vegna hötuðu íbúar Abermorvent
Enoch Owen? Hver var þáttur hans í
námuslysinu mikla fyrir þrjátiu árum?
Sonur hans, Luke, er kominn til Wales
alla leið frá Afríku til að reyna að
komast til botns í þvi, hvað vaidiö hafi
föður hans slíkum hugarkvölum, að
hann gat ekki dáið rólegur, fyrr en
hann hafði beðið son sinn að fara til
Wales og segja íbúum Abermorvent, að
sökin hafi ekki verið hans. Séra
Morlais Jenkins segir honum frá náma-
slysinu hræðilega og þar með, að faðir
hans hafi átt sök á þvi, þegar fjórir
menn fórust og einn slasaðist svo, að
hann hlaut ævilöng örkuml. En Luke er
sannfærður um, að sannlcikurinn er
ekki kominn í Ijós. Hann fer
samkvæmt ábendingu gamla prestsins
og fær gistingu á búgarði skammt frá
þorpinu. Þar ráða ríkjum tvær
mæðgur, sem hafa mikil áhrif á hann.
Móðirin heitir Nancy, og Luke grunar
sterklega, að hér hafi hann fundiö þá
konu, sem faöir hans minntist á í dag-
bókum sínum. Dóttir hennar,
Rhiannon, heillar hann á annan hátt,
og hann hefur ekkert á móti því að
hjálpa henni við eitt og annaö á býlinu.
„Nei,” svaraöi Luke. „Þakka þér samt
fyrir. En ég þarfnast einskis í augna-
blikinu. Góða nótt.”
Hann gekk hugsandi upp stigann, og
lengi lá hann andvaka í rúminu. Glugg-
arnir voru opnir upp á gátt og ilmur
sveitarinnar barst inn meö næturloftinu.
Hann starði upp í loftið og reyndi að
ímynda sér Nancy Nation og föður sinn,
eins og þau hefðu getað verið fyrir þrjá-
tíu árum.
Hvað kom Abermorvent-slysið henni
við? Ekki hafði veriö minnst á neinn
Nation í blaðagreininni. Hin undarlegu
orð föður hans frá dagbókunum komu
enn fram í hugann:
„....elsku fallega Nancy, eina konan,
sem ég hef nokkum tíma elskað.... að
hún skyldi einnig yfirgefa mig!”
Hvers vegna höfðu þau ekki gifst ef
þau höfðu elskað hvort annað? Hvað
hafði skilið þau að?
Spumingarnar voru margar, en svörin
fá. Luke andvarpaði og lokaði augunum.
Loksins féll hann í órólegan svefn, og
þegar hann vaknaði um morguninn,
hafði hann það á tilfinningunni, að hann
væri kominn aftur til Afríku....
MoRGUNSÖNGUR fuglanna
blandaðist hanagali frá hlöðuþakinu.
Gestaálma bæjarins var enn í skugga,
þegar hann gekk að baðherberginu.
Hann hafði það á tilfinningunni að
sunnudagar hér um slóðir væru rólegir
og hljóðlátir, dökkklætt fólk gengi
til kirkju og syngi velska sálma úr
slitnum, svörtum sálmabókum og
biblíum. Það var sú mynd, sem faðir
hans hafði dregiö upp fyrir honum, þá
sjaldan að hann talaöi um föðurland sitt.
En þá hafði Luke aðeins hlustað með
hálfu eyra á frásagnir gamla
mannsins....
Úti fyrir var loftið enn svalt og
þægilegt. Luke stóð augnablik fyrir utan
dyrnar og horfði á hestana, sem voru á
beit skammt frá. Þá heyrði hann raddir
frá eldhúsinu. Hinir gestirnir voru ekki
farnir að bæra á sér, og Luke þekkti rödd
frú Nation, þar sem hún talaði við
Rhiannon.
Luke reyndi að safna kjarki til að tala
við frú Nation um föður sinn. Hann
hafði hugsað mikið um það, hvernig
hann ætti að færa föður sinn í tal við
hana, en orðin stóðu alltaf í honum.
Rhiannon kom út og veifaði glaðlega
til hans.Þau mættust á miðri leið. Hár
hennar var sett upp í tagl, og hún var
klædd í slitnar kakíbuxur og köflótta
skyrtu.
„Jæja, þá er ég tilbúin til ferðarinnar.
Brynlas liggur hundrað og fimmtiu
mílur héðan.”
„Verður ekki dýrt að flytja naut-
gripina svona langan veg?”
„Jú, það hefði jtað orðið, en Haydn
Hopkins er vinur okkar. Við þurfum
aðeins að borga bensínið og hann ætlaði
ekki einu sinni að vilja taka við því.”
„Hann hlýtur að vera mjög góður
vinur.”
„Á vissan hátt.” Rödd hennar varð
allt í einu fjarlæg. „Nú hringir síminn.
Þú verður að hafa mig afsakaða.”
Nancy Nation kallaði frá eldhús-
dyrunum: „Rhiannon! Haydn er i
símanum. Það eru slæmar fréttir. Bróðir
hans er með mjög slæma inflúensu...”
Hún kom út til þeirra, klædd
kirkjufötunum. „Ég veit ekki hvað við
getum gert. Haydn vill gjarnan fara
einn, en þá kemst aðeins helmingur
nautgripanna....”
„Frú Nation,” tók Luke fram í fyrir
henni. „Ég er vanur að aka flutninga-
bilum, ég myndi með ánægju aka öðrum
bílnum fyrir ykkur.”
„Nei!” Svar hennar var ákveðið og
endanlegt. „Þú ert gestur hér, hr.
Osbome, og þú hefur aðstoðað okkur
meira en nóg hingað til. Ég get ekki sam-
þykkt það.”
Rhiannon gaut augunum
þakksamlega til Luke og sneri sér síðan
að móður sinni. „Svona mamma, vertu
nú ekki svona stolt. Luke væri ánægja í
að hjálpa okkur, það hlýturðu að geta
séð. Þar að auki eigum við ekki margra
kosta völ.”
„Rhiannon!” mótmælti Nancy
Nation.
„Þetta er ekkert mál, frú Nation,”
sagði Luke. „Nautgripirnir þurfa
nauðsynlega vatn, þig vantar bílstjóra,
og hér er ég og hef allan daginn fyrir
mér.”
Nancy virtist lengi vera á báðum
áttum. Að lokum kinkaði hún kolli.
„Þakka þér fyrir.”
Luke fann alit í einu, að hann var
feginn að geta lagt vandamál sín til
hliðar um stund. Og tilhugsunin um að
eyða deginum með Rhiannon var mjög
þægileg.
„Hvenær leggjum við af stað?” spurði
hann rösklega.
„Um leið og ég er búin að hringja i
Haydn Hopkins,” sagði Rhiannon og
flýtti sér inn í eldhúsið.
Nancy virtist mjög sorgmædd, og
Luke minntist þess, þegar hann hafði séð
hana fyrst.
44 Vikan 22,tbl.