Vikan - 19.07.1979, Blaðsíða 17

Framhaldssaga eftir Stefan Zweig
Þýð.: Svanhildur Halldórsdóttir.
LEPORELLA
2. HLUTI
Hann hældi matnum hennar óspart,
lét vingjarnleg orð falla annað slagið við
hana og þegar hann fékk fagurlega
skreytta tertu að morgni afmælis-
dagsins, hló hann glaðlega og hrópaði:
„Þú dekrar alltof mikið við mig, Cenzi.
Hvernig heldurðu að fari með mig þegar
drekinn kemur heim?"
Fyrstu dagana gætti hann framkomu
sinnar og varaðist að gera nokkuð, sem
vakið gæti stórhneyksli. En þegar
honum var ljóst að hann gat reitt sig á
þagmælsku hennar, fór hann að hegða
sér eins og piparsveinn. Fjórða daginn
kallaði hann á Crescenz og sagði við
hana eins og ekkert væri eðlilegra, að
hann vildi biðja hana að taka til eitthvert
góðgæti handa tveimur og setja inn í
stofuna um kvöldið og fara svo í háttinn,
hann ætlaði að sjá um afganginn.
Crescenz hlýddi þögul á fyrirmæli hans.
Það var ekkert í svipbrigðum hennar,
sem sýndi að hún áttaði sig á merkingu
þessara orða. En honum til mikillar
undrunar og skemmtunar sá hann,
þegar hann kom heim um kvöldið, að
hún hafði áttað sig á málunum. Hann
hafði farið í leikhúsið og bauð heim með
sér ungri söngkonu. 1 stofunni beið
smekklega dúkað borð og blómum prýtt,
og í svefnherberginu hafði hún tekið
sængurnar upp beggja vegna og lagt
fram silkináttslopp og inniskó af konu
hans. Grasekkillinn gat ekki stillt sig um
að hlæja að umhyggjunni. Þar með voru
allar efasemdir um trúnað Crescenz úr
sögunni. Morguninn eftir hringdi hann
því á hana til að biðja hana að hjálpa
litlu vinkonunni að klæða sig. Milli
þeirra tveggja ríkti nú þögult sam-
komulag.
Og fessa dagana fékk Crescenz líka
nýja nafnið sitt. Unga líflega söngkonan
var einmitt að æfa hlutverk Donnu
Elviru og i glensi kallaði hún aðdáanda
sinn Don Juan. Eitt sinn sagði hún við
hann: „Nú, kallaðu bara á hana
Leporellu þína.” Honum fannst þetta
skemmtilegt nafn. Það passaði svo
spaugilega við þessa uppþornuðu, gróf-
gerðu týrólastúlku, svo að frá og með
þessum degi kallaði hann hana aldrei
Þetta er ekki eðlilegt! Ættingjar mínir
grétu og þinir hlógu.
Þetta hefur verið mest selda gerðin
fram að þessu.
annað en Leporellu. 1 fyrstu gapti hún af
undrun yfir þessu óskiljanlega nafni, en
henni féll vel hljómurinn í því, var upp
með sér og tók þetta sem einhverskonar
heiðursnafngift. 1 hvert sinn sem hann
hrópaði glaðlega „Leporella”, brosti hún
svo að skein í brúnar hrosstennurnar
og í auðmýkt og undirgefni lá viðað hún
skriði að fótum húsbónda síns til að taka
við fyrirmælum hans.
Litla söngkonan hafði verið að grínast
og af hreinni tilviljun hitt á sérstaklega
vel viðeigandi nafn. Þessi gamla jómfrú
tók þátt í ævintýrum húsbónda síns af
sama stolti og gleði og peyi Don Juans,
Leporello, í söngleiknum. Það var erfitt
aö átta sig á því hvað olli einstakri hjálp-
semi Crescenz í sambandi við ástar-
Spyrðu Tomma litla hvaða frímerki
hann vilji. Ég var búin að segja honum
að þú ynnir á pósthúsinu.
29. tbl. Vikan 17